Filadelfia

Vrijdagmorgen moesten we om 5u30 aan de busterminal zijn om in theorie voor zo'n 6 uur op de bus te zitten. Het heeft echter 9 uur geduurd, zonder airco! Pfff... Na de ellenlange, vermoeiende rit in een oververhitte, stinkende bus kwamen we aan in Filadelfia in de Chaco. We vroegen ons af hoe men er op is gekomen om precies daar, in the middle of knowhere, een stadje te gaan neerplanten. Het merendeel van de bevolking zijn Mennonieten, Duitsers, en alles stond in het Spaans en Duits aangegeven.

Die namiddag hebben we een Mennonietisch ziekenhuis bezocht: wat een luxe!! Een groot verschil met de armoedige Paraguaanse ziekenhuizen. Het was een zeer mooi complex met een schitterende fauna en flora. We hebben ook nog een museumpje over Filadelfia bezocht, leuk om te doen. Daarna zijn we gaan eten en hebben we er een gezellige avond met veel pintjes van gemaakt! :-p

Zaterdag zijn we dan naar een soort Paraguaanse westhoek gegaan: de plek waar men zo"n 75 jaar geleden de Chaco oorlog heeft bevochten. Er zijn meer soldaten omgekomen van de uitputting en dorst dan dat er gesneuveld zijn. Ook bleven de loopgraven en frontlijnen ongewijzigd en hebben ze drie jaar voor dezelfde plek gevochten. Uiteindelijk is Paraguay gewonnen, maar ze hebben wel een deel van de Chaco aan Bolivia gegeven. Waarom is ons nog steeds een raadsel. Toen werd aangenomen dat er waardevolle grondstoffen in de Chaco verborgen zaten en daarom is de oorlog begonnen, maar achteraf bleek dit niet waar te zijn. Nog een zinloze oorlog dus...

Na de middag hebben we nog zo"n 4 uur noordelijker gereden naar een Nationaal Park. Hier werd mij pas echt duidelijk welke schitterende fauna en flora de kurkdroge Chaco heeft! Zo veel verschillende soorten cactussen met prachtige bloemen, dikke bomen om water op te slaan, nog andere bomen en struiken... mieren, scarabees, spinnen, kikkers, hagedissen, varkens, vogels, papegaaien... te veel om op te noemen! Echt schitterend!! 's Avonds een gezellige asado con polle: een barbecue met kip.

's Morgens zijn we rond 5 u opgestaan om de zonsopgang te kunnen volgen. Het park was zo luid, alle beestjes waren al ijverig aan het werk! Behalve wij, die met de slaap in onze oogjes aan het genieten waren. Na het ontbijt zijn we dan terug in de bus naar Filadelfia gereden. Daar hebben we nog 2 communidades indígena bezocht (lees: de toerist uitgehangen). De ene was heel heel armoedig, hoewel ze wel land hebben maar dat om een of andere reden niet kunnen of willen gebruiken. Het is mij ook allemaal niet zo duidelijk. Ze waren volledig anders dan de andere communidades. Iedereen en vooral de kindjes verzamelde rond de bus en waren ons met grote ogen aan het aanstaren. Toen we foto's begonnen te trekken, sprongen ze allemaal wild in het rond. Zij zijn helemaal niet gewend blanken te zien en dieper in de Chaco leven er nog communidades die nooit blanken gezien hebben en helemaal geisoleerd zijn. Daar vlak naast was er de de communidad van de guarani sprekende indígenas en die waren enorm rijk: elektriciteit, bakstenen huisjes, rechte straten, ingericht als een Paraguaans (of Duits) dorp.

Daarna zijn we dan terug gekeerd naar Asuncion, in een bus met airco en maar 6 uur! Toch was ik goed uitgeput gisteren en ben vroeg gaan slapen.

Ik ga de prachtige foto's zo snel mogelijk op mijn space zetten. Ik vertrek ook morgenavond naar Cordóba, de tweede grootste stad van Argentina! Daarna ga ik nog naar Villa Hayes, dus je zal een tijdje niets van mij horen.

Groetjes uit het verschrikkelijk warme Paraguay en hasta la proxima!

Estefani, xxx

Mayor de edad!

Viernes mi cumpleaños... que linda dia!!

's Morgens was ik naar Honey gegaan om een megalekkere chocoladetaart met dulce de leche te kopen om uit te delen op mijn werk. Na een lekkere spaghetti over de middag hebben we die lekker opgesmuld, mmmm... Iedereen was megavriendelijk op mijn werk en ze hebben mij allemaal een feliz cumpleaños gewenst!

Na mijn werk ben ik naar huis gegaan om het feestje voor te bereiden: het enige wat ik eigelijk moest doen was de ballonnen opblazen en ophangen. Ik had hiervoor de professionele hulp van Amy, die helaas niet naar mijn feestje kon komen. Tegen zeven uur dertig vertrok ik dan naar het Hospital Militario, de ontmoetingsplaats niet zo ver van mijn huis en makkelijker te vinden om af te spreken. Na slechts zo'n uur en een kwart te wachten hadden we iedereen mee... Ja, het is op z'n Paraguaans hoor! Er waren -gelukkig- meer mensen dan ik verwacht had, maar dat is ook weer typisch Paraguay. De Belgen waren met Mats, Oona, Leen, Pandora en Vincent goed vertegenwoordigd. Verder waren er nog Sally, Ina, Joe, Marianne, Rainer en Sarah van de AFSers en nog een heleboel familie ook. Ik heb hele leuke cadeautjes gekregen, maar ook enkele hele kitch girly juweeltjes, ook weer typisch Paraguay, maar ja... ik vind het eigelijk wel nog grappig, hoewel ik het betwijfel of ik het zal dragen :-p.

Het was echt een zaaaaalig feestje!! Na heerlijke hamburgers (door mijn papa op de barbecue gemaakt en met verse groentjes) hebben we de taart naar binnen gewerkt en nog een ijsje, dat een cadeautje was. En daarna zijn we pas goed beginnen dansen op de Paraguaanse Regaeton, heerlijk!! We zijn bier gaan kopen in het Brahmacafé naast mijn huis en hebben dan in de tuin gedanst en gefeest. Ja, het was nog goed warm 's avonds. Tegen 1 uur begon dan zo iedereen af te druipen en bleven we nog met 5 over die bij mij thuis gingen blijven slapen. Na nog een tijdje gebabbeld te hebben zijn we dan tegen een uur of 4 gaan slapen (met z'n vijfen op drie matrassen ha, maar het was nog vrij comfortabel).

Waw, dat was me een gigantisch tof verjaardagsfeestje, op en top Paraguaans en iedereen heeft zich megagoed geamuseerd, zo moet het é!

groetjes van een verschrikkelijk volwassen Stefanie

En muchas gracias voor de vele mailtjes en gelukswensen uit België! Het deed echt deugd mijn mailbox te openen vrijdagmorgen!

Mi cumpleaños!!!

Jaja... morgen is het zover: Mi cumpleaños de 18 años!!

Niet alleen heb ik vanaf morgen geen toestemming meer nodig voor van alles en nog wat en ben ik verondersteld volwassen te zijn, ook vier ik mijn verjaardag in het verre Paraguay en het is de eerste keer dat ik in de lente verjaar!!! - Het ziet er trouwens naar uit dat het iets boven de 30 graden wordt...

Ik ben nu ondertussen bijna drie maanden en heb al zoveel geleerd. Paraguay is een derdewereldland. Van de zes milioen inwoners zijn 72 procent kinderen en meer dan de helft van hen kan niet lezen of schrijven en leeft op straat of moet werken. Paraguay is ook het derde corruptste land in Latijns-Amerika. Voedsel en water, scholing en gezondheidszorg zijn allesbehalve vanzelfsprekend voor iedereen... Door maar enkele dagen bij de indigenas te leven, ga je beseffen hoeveel wij wel niet hebben, hoe verwend wij zijn en hoe weinig we het eigelijk nog beseffen ook.

Daarom zou ik graag hebben dat jullie mij geen geld of cadeautjes geven voor mijn verjaardag, maar dat je een kleine bijdrage stort voor de millenniumdoelstellingen. Het hoeft niet veel te zijn, denk gewoon even na hoeveel je zou uitgeven aan een cadeautje aan mij en stort dat bedrag. (Je kan ook samenleggen, omdat een gift vanaf 30 euro fiscaal aftrekbaar is.)

Voor de mensen die de actie niet kennen: In 2000 ondertekenden 191 landen een akkoord om tegen 2015 de armoede in de wereld te halveren. Er zijn acht doelstellingen:

1. Het aantal mensen dat in extreme armoede leeft, is gehalveerd ten opzichte van 1990. Dit geldt ook voor het aantal mensen dat honger heeft.

2. Alle kinderen op de wereld volgen basisonderwijs.

3. Meisjes krijgen dezelfde kansen als jongens, in het basis- en middelbaar onderwijs reeds in 2005, tegen 2015 op alle onderwijsniveaus.

4. Het sterftecijfer van kinderen onder de vijf jaar is met twee derde teruggebracht ten opzichte van 1990.

5. De moedersterfte is met driekwart teruggebracht ten opzichte van 1990.

6. Er is een halt toegeroepen aan de verspreiding van HIV/Aids, malaria en andere ziektes.

7. We voeren overal een goed milieubeleid en het onomkeerbare verlies van natuurlijke hulpbronnen is gestopt. Het aantal mensen zonder toegang tot veilig drinkwater is gehalveerd en de levensomstandigheden van ten minste honderd miljoen mensen in sloppenwijken is aanzienlijk verbeterd.

8. Wereldwijd wordt samengewerkt op het gebied van ontwikkeling. Er zijn afspraken over goed bestuur, landen voeren eerlijke handel met elkaar en er is een eerlijk financieel systeem op poten gezet. Het schuldenprobleem van ontwikkelingslanden is opgelost en de ontwikkelingslanden beschikken over nieuwe technologieën. Samen met ontwikkelingslanden is er fatsoenlijk werk voor jongeren gecreëerd.

schenken kan hier: http://www.ikwilhelpen.be/iwh/action.php?aid=9

Je zou er mij een groot plezier mee doen en je helpt er zoveel mensen mee...
Alvast muchas gracias,
abrazos y besos desde Paraguay!
Estefanie

Pescado Rojo

Hola, beste Belgjes!

Wat een schitterende week!

Dinsdag ben ik met Marianne naar het Theatro Municipal geweest. Zij werkt in een school voor kindjes met een handicap en die kindjes gaven nu een voorstelling. Natuurlijk misten ze hier en daar, maar die gezichtjes waren fantastisch! Ze waren zo fier, ze straalden! Echt schitterend om te zien!

Donderdag vertrokken wa dan voor mi secundo viaje al Chaco. Deze keer met de bus, mega traag dus, maar wel comfortabeler dan de stadsbussen in Asuncion. Na zo'n zes en een half uur komen we aan in de comunidad Santa Eliza. Hier hebben ze nog veel minder dan de andere communidades: vergeet de douches, een kerkje of een schooltje... Ze leven letterlijk naast de straat. Ze eten hier ook slechts 2x per dag (ontbijt een een laat middagmaal), in tegenstelling tot de Paraguanen 4x: desayuno, almuerzo, merienda (soort 4uurtje) en cena.

We zijn ook even Conceptión geweest, de tweede grootste stad van Paraguay, maar enkel om te tanken en water en ijs te kopen. Ik heb het centrum dus niet gezien, maar het de indruk dat de stad nog veel Paraguaanser is dan Asunción. Er reden ook enorm veel moto's en fietsen! In Asuncion is dat veel te gevaarlijk.

's Avonds was schitterend! Onder alweer een prachtige, prachtige sterrenhemel terere drinken en wa kletsen. In de verte hoorden we de indigenas zingen. We hebben dan de straat over gestoken en gekeken naar hun traditionele dans. Ze hebben enkel een soort shaker (wat een gedroogde vrucht is) en een soort djembe (een holle boomstam met een oud T-shirt over gespannen). Dat dient enkel om het ritme aan te geven en dan zingen ze. De dans is heel eenvoudig, in een kringetje rond de trommel, maar ze kunnen het uuuuren volhouden. Iemand van mijn werk zei dat ze het tot 24 uur lang konden dansen. En inderdaad, toen we de volgende dag opstonden was een klein groepje van diehards nog altijd bezig!

Viernes, 12 de Octubre, is een belangrijke dag: de 515ste verjaardag van de kolonisatie van Latijns-Amerika. Er was de actie: 'Jornada de protesta y reinvindicación de la dignidad indígena.'

We blokkeerden de grote weg die Conceptión en Pozo Colorado verbindt. Met verschillende vlaggen en spandoeken wandelden we eerst een paar honderd meter, tot we aan een brug kwamen en gewoon gingen neerzitten. Daar deden we het meest typische Paraguaanse: nada. Gewoon wat terere drinken, kletsen en niets doen. Zo hebben we met een gek, oud ventje gepraat die mij en een andere vrijwilliger Enxet wouden aanleren. Hij heeft ons beiden guarani bijnamen gegeven, iets typisch indigena. Jacob was een soort van grote boom en ik was 'Mandi'i Moroti' (met een tilde op de i zoals ñ). Dit betekent zoveel als Pescado Blanco of witte vis. Heel flateerend, dat wel.

Die dag was vrij fris, maar over de middag kwamen enkele uurtjes zon uit. Niet dat het echt warm was hoor, maar ik ben ontzettend hard verbrand! Heel mijn gezicht, nek, hals, schouders, armen tot zelfs mijn oorlelletjes! Bloedrood was ik, van de Pescado Blanco was er niet meer zoveel te zien... Vrij pijnlijk, maar nu begin ik al wat bruiner te zien.

Ik was verantwoordelijk voor de foto's van de actie. Oh, wat leuk! Ik heb zo ontzettend veel foto's getrokken: rond de 190, allemaal op één dag. Ik ga de mooiste op mijn space zetten.

De actie heeft zo'n zes uur geduurd en tegen het einde stond er een hele rij auto's en vrachtwagens te wachten. Sommigen waren verschrikkelijk boos, anderen konden er nog mee lachen.

Vrijdagavond keerden we terug naar huis in de jeep. Rond 11 uur kwamen we aan bij mijn huis en toen we bezig waren mijn zak uit te laden, zagen we in de verte een spectaculair ongeval. Een auto was overkop gegaan en tegen een muur beland, met de onderkant vanboven. Mijn papa heeft direct de ambulance gebeld. Er waren al direct twee politieagenten ter plaatse, maar die stonden er gewoon rond en iemand anders, een burger, was het verkeer aan het regelen. Ik weet niet of het erg is met de bestuurder of niet. Ze hebben hem vrij snel uit de auto gekregen en naar het ziekenhuis gevoerd.

Het verkeer is hier echt gek en er zijn vrij veel ongevallen. Je moet echt wel oppassen, maar maak je niet ongerust. Ik voel mij hier niet onveilig ofzo. Er gebeuren ook veel ongevallen in België.

Zaterdag, na de middag, ben ik dan met mijn familie naar San Bernardino gegaan. Dat is zo ongeveer het Knokke van Paraguay. Heel veel mensen hebben er een buitenverblijf, als ook mijn ouders. Een schattig klein huisje in het groen.

San Bernardino ligt aan een prachtig meer en in de zomer zit het vol toeristen en is het elke avond fiësta! Ik kan al niet wachten tot de verano! Er woont ook een ander Belgisch meisje in Sanber en we hadden afgesproken. Mijn ouders hebben haar dan ook direct uitgenodigd voor cena en om te blijven slapen! Het was zo gezellig, het leek wel of we op kamp waren. Nachtelijke gesprekken, buiten ontbijten, hangmatten, alles relax... Echt super! Volgende week gaan we weer :-D.

Chausito,
Estefani

Halo België!

Hola,

Donderdagavond zijn Marian, Amy en ik naar Capiata geweest. Na ongeveer een halfuur op een volle bus, verkeerd te zijn afgestapt in San Lorenzo en dan nog eens een tiental minuten op een nog overvollere bus (Amy hing maar half in de bus) kwamen we juist aan. Er was een expo met een AFS stand en die dag was het over de USA. Het leek meer op een klein festivalletje met verschillende kleine kraampjes: van politieke propaganda tot sjakossenwinkeltjes tot een schilder... Later op de avond werd er ook gedanst: de meer traditionele Paraguaanse dans met de wijde rokken. We hebben gebabbeld met verschillende AFSers en plots hoorde ik dat het de dag erop... Belgendag was! Ik was natuurlijk moreel verplicht te komen... dus de volgende dag nog eens naar Capiata. Deze keer geen bussenavontuur, maar veilig in de auto van mijn ouders. De AFS-stand was prachtig: heel veel informatie over België, alles in zwart, geel en rood, grote chocolade- en appeltaarten, frietjes en 't Smidtje (Laïs). We hebben gedanst, gegeten, gelachen... het was echt supertof! En ik heb nog eens Belgische chocolade gegeten! Een vriendin van Pandora (een Belgische die in Capiata woont) had haar een pak cote d'ore opgestuurd en het was volledig goed en ongesmolten aangekomen. Hint, hint...

Zaterdag hebben we met een aantal AFSers naar Mercado Cuatro gegaan: dit is een echt enorme grote markt waar je echt alles, maar alles kan kopen en heel goedkoop. De helft van de kraampjes staan buiten en dan zijn er plaatsen binnen met het ene kleine winkeltje naast het ander.

Zondag zijn we dan naar Shopping del Sol gegaan en ooh wat een verschil! Je waant je terug in België... Extreem duur voor Paraguay en normale prijzen voor België. Ik heb een rok gekocht in een winkeltje met een meer oosterse stijl. De verkoopster vertelde mij dat de rok 125 000 guaranies (zo'n 17 euro) koste tot ik moest betalen... Het bleek plots maar 60 000 (zo'n 8,5 euro) te zijn! Enkel omdat ik cash betaalde... I love Paraguay!

Zo, laat eens weten hoe het in België is. Nog altijd politieke crisis? En zit het met het weer? Hier heeft het nog maar 4x geregend en dan is het superwarm en doet de regen eigelijk wel deugd... Alle, eet veel frietjes en chocolade en alle andere Belgische gerechten in mijn plaats!

Hasta la proxima,

Estefani

Mi viaje al Chaco

Donderdagmorgen om 5u30 vertrekken we, dat is Oscar, el jefe, José en ik. Na een uur of drie op de geasfalteerde Transchaco slaan we een zijweg in en is het hobbeldebobbel met een gigantische stofwolk achter ons.
De Chaco is een heel mooi gebied: kurkdroog en enorm warm, maar met een fantastische fauna en flora. Ik heb miereneters, fantastisch mooi gekleurde vogels en papegaaien, geiten, koeien, schapen, ezels, paarden, kippen, honden, struisvogels, bijenkorven, palmbomen, cactusbomen en zoveel meer gezien. Regelmatig zie je ook zwartgeblakerde stukken grond of stukken die in brand staan. Dit is om de grond vruchtbaar te maken en alles weg te krijgen alvorens ze de grond kunnen bewerken.

Er stonden drie communidades op het programma: La Palmera, Laguna Pato en El Estribo. Na die bezocht te hebben, zijn we naar de communidad Santa Fe gereden, om daar de komende twee dagen te verblijven.

De indigenas zijn heel vriendelijke, verlegen mensen. Als je naar hen glimlacht, lachen ze breed terug, ondanks het feit dat ze maar weinig tanden meer hebben... Ze dragen tweedehandskleren en dat levert wel grappige beelden op: een vrouw van middelbare leeftijd met een Eminem T-shirt... Maar anderen dragen echt vodden, broeken die tot 5x op een rij hersteld zijn, T-shirts met gaten in, kindjes zonder schoenen...

Ze leven tamelijk verspreid in houten huisjes en hebben dan een soort groepsplaats, waar een voetbalveldje, soms een schooltje of een kerkje en soms douches (waarover later meer...) zijn. Het zijn vrij nieuwe bakstenen gebouwen, die afschuwelijk lelijk zijn, maar toch is het leuk om te zien dat ze toch iets hebben.

Sorry Hanne, dit ga je niet graag lezen. Ook ik, absoluut geen hondenliefhebber, moest met pijn in het hart toekijken hoe ze de graatmagere beestjes wegjagen en schoppen, gewoon als ze 'in de weg liggen' of zonder enige reden. Dit is echter wel iets dat bijna alle Paraguayos doen.

Ook zien ze er veel ouder uit dan ze zijn, dat veronderstel ik toch. Zo zijn er vrouwen, die ik tegen de 50 zou schatten, met baby'tjes of jonge kindjes. Ook zag ik een jongetje van een jaar of drie, nog de borst krijgen.

Wat het eten betreft: dag 1: ontbijt: rijst met kaas, middagmaal: spaghetti met kaas, avondmaal: rijst met kaas een kleine stukjes vlees

dag 2: ontbijt: rijst met kaas, middagmaal: rijst met kaas, avondmaal: spaghetti met kaas en een stukje kip

dag 3: ontbijt: rijst met kaas, middagmaal: een appel en avondmaal: hamburgers uit een wegrestaurantje (we zijn dan al op weg naar huis)

Het is wel lekker, maar heel eenvoudig. Ook vrees ik er een beetje voor wat ze eten als we er niet zijn, want wij hadden namelijk het eten zelf meegebracht.

Het toilet is een stinkend gat in de grond waar alle soorten beesten rond vliegen of kruipen, soms in een houten huisje, soms gewoon met een zeil of enkele doeken errond gespannen. De douche is als volgt: Er zijn enkele gigantisch grote blauwe bassins, die het regenwater opvangen en opslaan (niet dat het hier zoveel regent hoor...). Dan kan je met dat water een emmertje vullen en ga je naar de douche. Dit is een emmer met vanonder een tap met gaatjes in, die je kan opzetten of toedraaien. Als je die vult en openzet, heb je je douche! Het is wel allemaal nieuw gebouwd. Kan je het je een beetje voorstellen?

De avonden waren heel gezellig. Rond het kampvuur, in het pikkedonker, onder een prachtige sterrenhemel (jawel, eens geen lichtvervuiling), gezellig babbelen. Niet dat ik de gesprekken kon volgen hoor: een mengeling van Spaans, Guarani en Enxet...

Het waren drie dagen back to basics. Het is ongeloofelijk hoeveel luxe wij hebben, hoe verwend wij zijn... Je weet dat wel, maar eigelijk besef je het pas echt als je er eens in leeft.

Als je wil weten waar ik ongeveer zat: Pozo Colorado (270 km ten noorden van Asuncion) is de laatste grote stad die we gepasseerd zijn, in totaal een uur of 5 rijden, voor een groot stuk op zandwegeltjes. De foto's komen op my space. Het zijn er wel niet zoveel, omdat ik niet de toerist wou uithangen.

groetjes,
Estefani