Mi viaje al Chaco

Donderdagmorgen om 5u30 vertrekken we, dat is Oscar, el jefe, José en ik. Na een uur of drie op de geasfalteerde Transchaco slaan we een zijweg in en is het hobbeldebobbel met een gigantische stofwolk achter ons.
De Chaco is een heel mooi gebied: kurkdroog en enorm warm, maar met een fantastische fauna en flora. Ik heb miereneters, fantastisch mooi gekleurde vogels en papegaaien, geiten, koeien, schapen, ezels, paarden, kippen, honden, struisvogels, bijenkorven, palmbomen, cactusbomen en zoveel meer gezien. Regelmatig zie je ook zwartgeblakerde stukken grond of stukken die in brand staan. Dit is om de grond vruchtbaar te maken en alles weg te krijgen alvorens ze de grond kunnen bewerken.

Er stonden drie communidades op het programma: La Palmera, Laguna Pato en El Estribo. Na die bezocht te hebben, zijn we naar de communidad Santa Fe gereden, om daar de komende twee dagen te verblijven.

De indigenas zijn heel vriendelijke, verlegen mensen. Als je naar hen glimlacht, lachen ze breed terug, ondanks het feit dat ze maar weinig tanden meer hebben... Ze dragen tweedehandskleren en dat levert wel grappige beelden op: een vrouw van middelbare leeftijd met een Eminem T-shirt... Maar anderen dragen echt vodden, broeken die tot 5x op een rij hersteld zijn, T-shirts met gaten in, kindjes zonder schoenen...

Ze leven tamelijk verspreid in houten huisjes en hebben dan een soort groepsplaats, waar een voetbalveldje, soms een schooltje of een kerkje en soms douches (waarover later meer...) zijn. Het zijn vrij nieuwe bakstenen gebouwen, die afschuwelijk lelijk zijn, maar toch is het leuk om te zien dat ze toch iets hebben.

Sorry Hanne, dit ga je niet graag lezen. Ook ik, absoluut geen hondenliefhebber, moest met pijn in het hart toekijken hoe ze de graatmagere beestjes wegjagen en schoppen, gewoon als ze 'in de weg liggen' of zonder enige reden. Dit is echter wel iets dat bijna alle Paraguayos doen.

Ook zien ze er veel ouder uit dan ze zijn, dat veronderstel ik toch. Zo zijn er vrouwen, die ik tegen de 50 zou schatten, met baby'tjes of jonge kindjes. Ook zag ik een jongetje van een jaar of drie, nog de borst krijgen.

Wat het eten betreft: dag 1: ontbijt: rijst met kaas, middagmaal: spaghetti met kaas, avondmaal: rijst met kaas een kleine stukjes vlees

dag 2: ontbijt: rijst met kaas, middagmaal: rijst met kaas, avondmaal: spaghetti met kaas en een stukje kip

dag 3: ontbijt: rijst met kaas, middagmaal: een appel en avondmaal: hamburgers uit een wegrestaurantje (we zijn dan al op weg naar huis)

Het is wel lekker, maar heel eenvoudig. Ook vrees ik er een beetje voor wat ze eten als we er niet zijn, want wij hadden namelijk het eten zelf meegebracht.

Het toilet is een stinkend gat in de grond waar alle soorten beesten rond vliegen of kruipen, soms in een houten huisje, soms gewoon met een zeil of enkele doeken errond gespannen. De douche is als volgt: Er zijn enkele gigantisch grote blauwe bassins, die het regenwater opvangen en opslaan (niet dat het hier zoveel regent hoor...). Dan kan je met dat water een emmertje vullen en ga je naar de douche. Dit is een emmer met vanonder een tap met gaatjes in, die je kan opzetten of toedraaien. Als je die vult en openzet, heb je je douche! Het is wel allemaal nieuw gebouwd. Kan je het je een beetje voorstellen?

De avonden waren heel gezellig. Rond het kampvuur, in het pikkedonker, onder een prachtige sterrenhemel (jawel, eens geen lichtvervuiling), gezellig babbelen. Niet dat ik de gesprekken kon volgen hoor: een mengeling van Spaans, Guarani en Enxet...

Het waren drie dagen back to basics. Het is ongeloofelijk hoeveel luxe wij hebben, hoe verwend wij zijn... Je weet dat wel, maar eigelijk besef je het pas echt als je er eens in leeft.

Als je wil weten waar ik ongeveer zat: Pozo Colorado (270 km ten noorden van Asuncion) is de laatste grote stad die we gepasseerd zijn, in totaal een uur of 5 rijden, voor een groot stuk op zandwegeltjes. De foto's komen op my space. Het zijn er wel niet zoveel, omdat ik niet de toerist wou uithangen.

groetjes,
Estefani