Pescado Rojo

Hola, beste Belgjes!

Wat een schitterende week!

Dinsdag ben ik met Marianne naar het Theatro Municipal geweest. Zij werkt in een school voor kindjes met een handicap en die kindjes gaven nu een voorstelling. Natuurlijk misten ze hier en daar, maar die gezichtjes waren fantastisch! Ze waren zo fier, ze straalden! Echt schitterend om te zien!

Donderdag vertrokken wa dan voor mi secundo viaje al Chaco. Deze keer met de bus, mega traag dus, maar wel comfortabeler dan de stadsbussen in Asuncion. Na zo'n zes en een half uur komen we aan in de comunidad Santa Eliza. Hier hebben ze nog veel minder dan de andere communidades: vergeet de douches, een kerkje of een schooltje... Ze leven letterlijk naast de straat. Ze eten hier ook slechts 2x per dag (ontbijt een een laat middagmaal), in tegenstelling tot de Paraguanen 4x: desayuno, almuerzo, merienda (soort 4uurtje) en cena.

We zijn ook even Conceptión geweest, de tweede grootste stad van Paraguay, maar enkel om te tanken en water en ijs te kopen. Ik heb het centrum dus niet gezien, maar het de indruk dat de stad nog veel Paraguaanser is dan Asunción. Er reden ook enorm veel moto's en fietsen! In Asuncion is dat veel te gevaarlijk.

's Avonds was schitterend! Onder alweer een prachtige, prachtige sterrenhemel terere drinken en wa kletsen. In de verte hoorden we de indigenas zingen. We hebben dan de straat over gestoken en gekeken naar hun traditionele dans. Ze hebben enkel een soort shaker (wat een gedroogde vrucht is) en een soort djembe (een holle boomstam met een oud T-shirt over gespannen). Dat dient enkel om het ritme aan te geven en dan zingen ze. De dans is heel eenvoudig, in een kringetje rond de trommel, maar ze kunnen het uuuuren volhouden. Iemand van mijn werk zei dat ze het tot 24 uur lang konden dansen. En inderdaad, toen we de volgende dag opstonden was een klein groepje van diehards nog altijd bezig!

Viernes, 12 de Octubre, is een belangrijke dag: de 515ste verjaardag van de kolonisatie van Latijns-Amerika. Er was de actie: 'Jornada de protesta y reinvindicación de la dignidad indígena.'

We blokkeerden de grote weg die Conceptión en Pozo Colorado verbindt. Met verschillende vlaggen en spandoeken wandelden we eerst een paar honderd meter, tot we aan een brug kwamen en gewoon gingen neerzitten. Daar deden we het meest typische Paraguaanse: nada. Gewoon wat terere drinken, kletsen en niets doen. Zo hebben we met een gek, oud ventje gepraat die mij en een andere vrijwilliger Enxet wouden aanleren. Hij heeft ons beiden guarani bijnamen gegeven, iets typisch indigena. Jacob was een soort van grote boom en ik was 'Mandi'i Moroti' (met een tilde op de i zoals ñ). Dit betekent zoveel als Pescado Blanco of witte vis. Heel flateerend, dat wel.

Die dag was vrij fris, maar over de middag kwamen enkele uurtjes zon uit. Niet dat het echt warm was hoor, maar ik ben ontzettend hard verbrand! Heel mijn gezicht, nek, hals, schouders, armen tot zelfs mijn oorlelletjes! Bloedrood was ik, van de Pescado Blanco was er niet meer zoveel te zien... Vrij pijnlijk, maar nu begin ik al wat bruiner te zien.

Ik was verantwoordelijk voor de foto's van de actie. Oh, wat leuk! Ik heb zo ontzettend veel foto's getrokken: rond de 190, allemaal op één dag. Ik ga de mooiste op mijn space zetten.

De actie heeft zo'n zes uur geduurd en tegen het einde stond er een hele rij auto's en vrachtwagens te wachten. Sommigen waren verschrikkelijk boos, anderen konden er nog mee lachen.

Vrijdagavond keerden we terug naar huis in de jeep. Rond 11 uur kwamen we aan bij mijn huis en toen we bezig waren mijn zak uit te laden, zagen we in de verte een spectaculair ongeval. Een auto was overkop gegaan en tegen een muur beland, met de onderkant vanboven. Mijn papa heeft direct de ambulance gebeld. Er waren al direct twee politieagenten ter plaatse, maar die stonden er gewoon rond en iemand anders, een burger, was het verkeer aan het regelen. Ik weet niet of het erg is met de bestuurder of niet. Ze hebben hem vrij snel uit de auto gekregen en naar het ziekenhuis gevoerd.

Het verkeer is hier echt gek en er zijn vrij veel ongevallen. Je moet echt wel oppassen, maar maak je niet ongerust. Ik voel mij hier niet onveilig ofzo. Er gebeuren ook veel ongevallen in België.

Zaterdag, na de middag, ben ik dan met mijn familie naar San Bernardino gegaan. Dat is zo ongeveer het Knokke van Paraguay. Heel veel mensen hebben er een buitenverblijf, als ook mijn ouders. Een schattig klein huisje in het groen.

San Bernardino ligt aan een prachtig meer en in de zomer zit het vol toeristen en is het elke avond fiësta! Ik kan al niet wachten tot de verano! Er woont ook een ander Belgisch meisje in Sanber en we hadden afgesproken. Mijn ouders hebben haar dan ook direct uitgenodigd voor cena en om te blijven slapen! Het was zo gezellig, het leek wel of we op kamp waren. Nachtelijke gesprekken, buiten ontbijten, hangmatten, alles relax... Echt super! Volgende week gaan we weer :-D.

Chausito,
Estefani