Nicanor oculta datos a las NN.UU.

Dit is de titel van een krantenartikel uit de krant van gisteren (ABC, p. 12, woensdag 28/11/2007).

'De regering van Nicanor Duarte Frutos hield gegevens over armoede, gezondheid en levensmiddelen achter voor de Verenigde Naties (VN) met oog op de verkiezingen.' is de eerste zin.

Paraguay telt zo'n 6 009 143 inwoners, waarvan 42 % of 2 523 840 mensen in armoede leven. Dat wil zeggen dat ze moeten rond komen met minder dan $ 2 per dag. De helft hiervan, zo'n 1 211 443 mensen, leven in extreme armoede en moeten rond komen met minder dan $ 1 per dag. Het zijn vooral kinderen die het meest te lijden hebben onder de armoede, die telkens groter wordt in Paraguay.

Ciudad del Este: otra vez...

Hola!!

Dit weekend ben ik nog eens naar Ciudad del Este geweest. Mijn superlieve familie, die ik helaas zal moeten verlaten, had mij vrijdag een thermos met een wampa en bombilla gegeven. Dit is om terere te drinken: de thermos kan je vullen met koud water en ijs, de wampa is een koehoorn waar je de djerba (de kruiden) indoet en dan water erbij en de bombilla is een soort metalen rietje om mee te drinken. Het is een zeer mooie, bruine leren thermos met 'Paraguay' in rood, wit en blauw, het symbool van Paraguay dat ook op de vlag staat en dan mijn naam met hun achternaam 'Stefanie Amarilla' in gegraveerd...

Wel, mijn familie zou het weekend in Foz, over de Braziliaanse grens, doorbrengen samen met veel jongeren uit de school van Laura en Bambam en met enkele ouders (het was een soort schoolreis) en ik zou in Ciudad del Este blijven, omdat ik nog maar vorige week de watervallen bezocht had.

's Morgens heel vroeg heb ik dus de taxi genomen naar Jana's huis, waar ik zou blijven slapen. Die dag hebben we afgesproken met Annelies, ook een Belgische, om te gaan shoppen. Ciudad del Este is een paradijs om te shoppen: alles supergoedkoop, maar natuurlijk namaak en piraterij en ze hebben maar van alles één. Het is zoals Mercado Cuatro in het groot.

In de late namiddag zijn we dan naar de disco geweest om het afgehuurde plaatsje te gaan versieren. Wij waren vip, en hier is dat geen zo'n overbodige luxe... Er staan bewakers, de WC's worden gekuist en het dak kan eraf, zodat het niet zo verstikkend warm is! En een eigen afgehuurd stukje is ook geen overbodige luxe, op de dansvloer stond iedereen echt tegen elkaar geplakt. En het was ter gelegenheid van Jana's verjaardag, dus dan mag het al iets meer zijn, é.

's Nachts zijn we dan vertrokken om te gaan shacken op de reggaeton tot in de vroege uurtjes! Het was heel tof, maar we waren echt uitgeput... Tegen een uur of zes in de namiddag ben ik dan terug naar de bus gegaan om weer na een lange rit in Asunción aan te komen.

Ook Asunción is echt leuk: er is altijd wel iets te doen. Er is altijd wel iemand die verjaart (Sverrir van Ijsland vorige week en het was een megafiesta!) of een andere reden om een fiesta te houden! Zo heb ik vorige donderdag mijn eerste Thanksgiving gevierd met een deel van mijn familie die in de VS woont en nu hier is voor enkele maanden.

En ja, ze beginnen hier al met kerstversiering: lichtjes en kerstbomen enzo... maar ik ben totaal niet in de stemming bij 40 graden :) en een helderblauwe hemel met stralende zon. Ik denk dat ik kerstmis ga overslaan dit jaar...

Besos,

Estefani

Ciudad del Este

Hola mijn beste bloggertjes,

Laat eens weten hoe het nog in België is, want ik hoor niets meer? Blijkbaar is het verschrikkelijk koud. Als het jullie kan gerust stellen, hier is het ook aan het regenen en dat wil zeggen dat alle straten onderstaan (want de riolering kan het niet aan) en dat mijn huis volstaat met kommen en emmers. Als het onweert, worden alle stekkers uit getrokken en soms valt de electriciteit dan ook nog uit... Lekker gezellig in het donker!

Ik heb ook slecht nieuws... Ik ga waarschijnlijk nog eens van familie moeten veranderen. Ik heb hier absoluut geen zin voor, want ze zijn megalief en ik voel mij er echt thuis. Zij hebben ook geen probleem met mij persoonlijk. Het zit als volgt in elkaar: toen ik de eerste keer van familie moest veranderen, hadden ze niemand. Ze hebben deze familie gesmeekt om iemand voor een maandje in huis te nemen, zodat ze de tijd hadden een familie te zoeken. De familie was dus temporal, tijdelijk. Ik wist daar helemaal niets van en was ervan overtuigd dat ik bij mijn familie zou blijven tot begin juli.

Nu woon ik al twee maanden bij mijn familie en ze hadden helemaal niets meer gehoord van afs en wouden nu wel eens weten hoe het in elkaar zat. Er was dus een ontmoeting met Amin, de local representative. Dat had mijn papa mij verteld. Ik viel volledig uit de lucht! Ik was zo geschrokken en mijn papa was dan ook verschoten dat ik van niets wist. Eerst wou ik AFS nog het voordeel van de twijfel geven. Ik dacht dat er gewoon miscommunicatie was en dat ze het mij zijn vergeten te vertellen. Ook weet ik dat er te weinig families zijn in Asunción (en veel te veel AFSers) en ik dacht dat ze er gewoon geen vonden. Ondertussen heb ik gepraat met Steffen, een AFSvrijwilliger en die zegt dat AFS dat expres zo doet! Meestal beginnen ze pas na een maand te zoeken, omdat ze hopen dat de familie de afsstudent zou houden. Waarschijnlijk zullen ze dus nu pas beginnen met zoeken naar een nieuwe familie voor mij, en wie weet hoe lang het gaat duren tegen dat ik moet veranderen...

Ik snap ook wel dat mijn superlieve familie, die in de eerste plaats al geen afser in huis wouden nemen, mij niet kunnen houden voor nog eens 7 maanden, alhoewel ze mij wel graag hebben.

Ik ben absoluut niet de enige met problemen met AFS. Er zijn er zo gigantisch veel die moeten veranderen van familie, die er echt ongelukkig zijn en veel problemen hebben en die gewoon niet mogen! Ook is er een gigantisch verschil met de manier waarop ze omgaan met studenten en comunity service. Op mensen van het schoolprogramma doen ze enorm moeilijk over alles: vooral op uitstapjes of reizen (zo mogen studenten niet in een hotel blijven slapen, behalve met hun familie of krijgen ze soms gewoon geen toestemming om te reizen) en mogen ze niet binnen in een pub, ook al drinken ze geen alcohol (wat hier maar mag vanaf 20, maar iedereen doet het). Als ik of iemand anders van het projectprogramma betrapt word op drinken, gaan ze nog nooit zo moeilijk doen als moest het een student zijn.

Voor mij valt het dus nog goed mee, maar ik heb echt al verhalen gehoord die tot in het belachelijke gaan...

En dan nu het langverwachte verslag van de reis naar Ciudad del Este:

Donderdagavond was ik blijven slapen in Capiata, net als bijna alle AFSers uit Asunión. Het was een gezellige bijeenkomst en we zijn pas laat gaan slapen (sommige zelfs helemaal niet) om om 4 uur en la mañana te vertrekken voor een zes uur durende rit naar Ciudad del Este. Toen we aankwamen hebben we effkes gewinkeld, maar we waren in twee grote groepen verdeeld, dus je kan eigelijk al niet zien of doen wat je wou. Het was zoals de Mercado Cuatro in Asunción: supergoedkoop en alles fake, straatventers die je aanklampen, kleine kraampjes en winkeltjes waar je echt alles kan kopen... Dat is dan ook het enige wat we gezien hebben van Ciudad del Este. Daarna zijn we doorgereden tot een toeristische camping aan een meer, waar we konden mountenbiken of in een toertje doen in een kar voortgetrokken door een paard. Ik had gekozen om te mountenbiken: veel soeps was het niet. Net vijf minuutjes een toertje doen op een vlak terein, waw, wat een avontuur :-)!

's Avonds, toen iedereen echt doodmoe was, zijn we nog Itaipu by night gaan bezoeken. Itaipu is de grootste waterkrachtcentrale ter wereld. Het staat in Paraguay, maar het is Brazilië die er megaveel energie en al de winst uithaalt, een prachtig voorbeeld dat Paraguayos echt niet zo slim zijn. Ik vond het niet zo speciaal. Echt technologisch geïntresseerd ben ik niet en dat was het enige aspect waar uitleg over gegeven werd. Ik had liever iets meer geweten over de economische, politieke en ecologisch aspecten van Itaipu, maar ja... je kan niet alles hebben, e!

Daarna keerden we terug naar de camping en na pancho's (hotdogs) gegeten te hebben, viel iedereen uitgeput in slaap.

De volgende dag braken we onze tenten af, om naar el museo guarani te gaan. Heel interessant over de cultuur van de indígenas, maar ik voelde me precies op schoolreis. De AFS verantwoordelijke wou heel de tijd dat we in groep bleven (niet dat het een groot museum was hoor) en 'vamos, vamos' was het enige wat ze zei. Daaraan was dan ook nog een dierentuin en iedereen was een beetje geshockeerd toen we al die depressieve en passieve diertjes zagen in veel te kleine kooien. Enkel de aapjes, die ons handjes gaven of ons soms zelf 'aanvielen' waren echt grappig. Er was ook een wild aapje, die op de kooi zat. Hij was waarschijnlijk afgekomen op het geroep of zo. Na de zoo reden we door naar Salto Monday, een heel mooi en toeristisch parkje waar we watervallen zagen. Heel mooi, maar niets in vergelijking met de watervallen die we de dag erop zouden zien. We reden door naar het hotel, waar we een 'poolparty' houden. Iedereen in het zwembad, met bikini en zwembroek of gewoon in je kleren. Er waren nog twee andere Belgjes afgekomen: Isha uit Ciudad del Este en Lynn uit Pilar. Ze wouden graag mee met ons naar de cataratas, maar AFS deed moeilijk en ze mochten gewoon niet! 's Avonds hebben we dan nog een feestje gebouwd en zijn we weeral laat gaan slapen.

De dag erop eindelijk de lang verwachte cataratas in Brazilië! Het was echt prachtig en zo gigantisch groot! Iedere keer dat we verder wandelden zagen we nieuwe en prachtige uitzichten. De cataratas liggen vlak op een driegrenzenpunt: Paraguay, Brazilië en Argentinië. Naar het schijnt zijn ze nog mooier langs de kant van Argentinië, dus dat staat zeker ook nog op mijn verlanglijstje! We waren goed doorweekt, eerst door de watervallen zelf en daarna is het nog eens goed beginnen regenen ook. Iedereen aan het bibberen van de kou, maar allemaal gelukkig van het zien van de prachtige watervallen.

Daarna zijn we in een trek naar Asunción teruggereden. Het was een fijn weekend, maar veel te kort. Ik heb weinig gezien van Ciudad del Este zelf (alhoewel het volgens mijn familie toch niet echt de moeite is), maar ik ga terug volgend weekend. Mijn familie zal de Cataratas bezoeken en ik ga met AFSers afspreken om nu eens echt Ciudad del Este te zien.

Chausito,

Estefani

ARGENTINA!!

Dinsdagavond, tegen een uur of 11, vertrokken we richting Córdoba. We hadden de bus voor ons alleen: de groep hockeyspelende meisjes tussen de 13 en 16 ongeveer, twee zusjes, enkele moeders, de coach en twee afsmeisjes: Madeline en ik.

Na zo'n 21 uur bus kwamen we aan in het frisse Córdoba. Na een pizza in het hotel zijn we direct in ons bed gekropen. De volgende dag vertrok de hele groep naar een wedstrijd en Madeline en ik konden het centrum verkennen en de Argentijnen leren kennen! Het was gelukkig iets warmer. We hebben gezellig rond gewandeld, foto's getrokken, geshopt, kerken bezocht en in de late namiddag zijn we een groep hippieachtige troebadoers tegengekomen, bij wie we twee uur zijn blijven plakken. Ze waren lekker geschift en hebben onder andere een teenring voor Madeline en mij gemaakt. We hebben megahard met hen gelachen, het was echt superleuk!

De volgende dag zijn we dan mee gegaan met de hockeygroep en na de wedstrijd reden we door naar Carlos Paz, megatoeristisch en commercieel. Het is een stadje aan een meer en tussen de heuvels. We hebben de skilift genomen en boven hadden we een prachtig uitzicht. We hadden ook nog wat tijd om soeveniertjes te kopen.

De volgende en ook alweer laatste dag zijn Madeline en ik nog maar eens de stad ingetrokken. We hebben gewandeld tot aan de rio aan de rand van de stad, omdag ik dacht dat het wel mooi iddylisch zou zijn... niet dus! Het was eerder een vuil en vies beekje, met daklozen en een hoertje onder de brug... Maar zo hebben we tenminste ook het echte Córdoba gezien.

's Avonds zijn we dan nog eens naar het centrum gegaan, die er onder het maanlicht helemaal anders uitzag: de winkels waren gesloten en de straten waren gevuld met venters die hun koopwaar op een doek uitstallen. Er waren straatmuzikanten en een kunstenaar aan het werk. Madeline heeft een dreadlock laten zetten en ik heb een soort gevlochten touw met parels in mijn haar. Op de plaza waren ze de tango aan het dansen. Wat een sfeer...

De volgende dag zijn we rond de middag vertrokken om nog eens zo lang in de bus te zitten en nu ben ik net thuis. De meisjes die hockey moesten spelen, waaronder mijn zus uit mijn eerste familie) hebben niet zoveel van Argentinië gezien. Ze hebben ook elke wedstrijd verloren... maar ze hebben zich wel goed geamuseerd. In de bus waren ze altijd op megaluide regaeton en samba aan het dansen of aan het zingen. Deze morgen hebben we een heus tandpastagevecht gehouden!

Madeline en ik hebben echter wel wat van Córdoba gezien en het is een prachtige stad! Ik wil doodgraag eens naar Buenos Aires gaan.

Argentinië is volledig anders dan Paraguay. De mensen zijn bleker en hebben prachtige blauwe of groene ogen, ze zijn veel beter gekleed, maar zijn niet zo hartelijk en er is een grote groep alternatievelingen. De papa's dragen de babytjes en zorgen voor de kindjes! Dat vonden Madeline en ik een groot pluspunt aan de Argentijnse mannen, haha! Ook het verkeer is volledig anders: de auto's stoppen voor je als je wil oversteken! Dat waren wij al lang niet meer gewend. Het verkeer is geordend en de verkeerslichten worden gevolgd. Argentinië heeft veel meer geschiedenis en cultuur dan Paraguay. Overal zijn er prachtige kerken en historische gebouwen te zien. Ook is Argentinië nog goedkoper dan Paraguay (ik wist niet dat dat nog kon) en ook veel Europeser (Ha, er was een carfoure en C&A!).

Ik hoop dat ik algauw nog eens kan gaan!

besos,

Estefanie