Jaja, je gaat het waarschijnlijk niet geloven, maar dit weekend ging onze Stefanie voor de eerste keer in haar leven... op bedevaart!
La ocho de deciembre is hier een heel belangrijke datum, wanneer la virgen de Caacupé gevierd wordt. Zowat heel Paraguay zakt dan af naar Caacupé, het grootste deel te voet en natuurlijk 's nachts want in deze hitte is het zelfmoord om overdag zo veel te stappen.
Dus wij met een groepje afsers vrijdagavond afgesproken in Capiata om dan de bus te nemen naar Ypacarai en vandaar door te stappen naar Caacupé, zo'n 22 km. (Er was zelf één moedige afser die met enkele paraguanen vanaf Capiata gestapt zijn, maar liefst 50 km!)
Het was echt gezellig, wandelen tussen die gigantische mensenmassa, enkele keren gestopt om te eten of te rusten en uiteindelijk kwamen we aan rond zo'n uur of 4 in Caacupé... Hier moesten we nog extravoorzichtige zijn op onze tassen, want het was gigantisch druk. Overal lagen mensen op de grond te slapen, een irreëel zicht... We wouden proberen de iglesia binnen te raken, maar dat was echt gewoon onmogelijk. Dan is ook de camera van Magnus gestolen, dat is echt superoneerlijk en ontmoedigend, maar je kan er echt niets aan doen.
We zijn dan in een minder druk zijstraatje gaan neerliggen om te slapen, maar ik ben met enkele anderen wakker gebleven, want ze bestelen je terwijl je ligt te slapen en op dat moment was ik ook zo moe nog niet, dus ja... Tegen dat het dan licht begon te worden, besloten we maar terug te gaan, want iedereen was doodop. Ik wou eigelijk nog iets langer blijven, maar veel meer was er toch niet meer te zien en ben ik maar bezweken voor de groepsdruk, haha. Ik zou daar toch niet alleen willen blijven ook.
Maar de grootste opdracht moest nog komen: een bus vinden in een gigantische rij mensen die allemaal al naar huis gingen. Iedereen was tegen de richting vanwaar de bussen kwamen aan het stappen in de hoop zo snel mogelijk een bus te vinden. Het enige wat we zagen waren overvolle bussen, waar de mensen bijna uithingen. Het leek ons echt onmogelijk, maar dan heel plots was er een bus geregeld en zijn we uiteindelijk nog sneller weggeraakt dan verwacht. We stonden als sardientjes in een blik en er was megaveel verkeer waardoor de reis nog veel langer duurde dan normaal, maar ik heb het overleefd en nog belangrijker: ik ben niet bestolen! Moest mijn geld nog wegzijn, zou ik dat nog niet zo erg vinden. Ik ben vooral echt bang dat mijn camera gestolen wordt...
Zaterdagochtend heb ik dan 2 uurtjes geslapen en de hele dag voelde ik me een beetje alsof ik een kater had, plus mis pies me matan (my feet are killing me). Maar na eens vroeg te zijn gaan slapen, ben ik weer helemaal de oude!
besos,
Stefanie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten