Mi trabajo

Mba'eichapa beste zieltjes!

Er zijn er blijkbaar een paar die zich afvragen wat ik in godsnaam een hele dag doe op mijn werk... wel als volgt ziet een dagje paraguay eruit:

Ik sta op een beetje na 7 om na de dagelijkse ochtendroutine en het prepareren van mijn terere, de oude, schokkende en shakende bus te nemen naar Asunción. Helaas zijn er wel meer die rond een uur of 8 naar hun werk moeten, dus het is de helft van de keren 45 minuten recht staan met een elleboog in je rug.

In tierraviva is alles todo tranquillo, op 't gemakste... Ik begin meestal met mij aan te melden en mijn emails te lezen. Soms heb ik van de hele dag bijna niets te doen en soms is er heel veel werk, het hangt er een beetje vanaf.

Elke dag lees ik de krant en knip artikels uit die te maken hebben met de chaco of indigenas. Die artikels moeten dan gesorteerd worden per thema en worden dan later gebruikt voor meer informatie over een bepaald thema te hebben. Ik ben ook verantwoordelijk voor de foto's. Zo was er een tijdje geleden een tentoonstelling met onder andere foto's van mij. Alle, niet van mij e, door mij... :D

Er zijn ook de kalendertjes en de nempeywa's (een soort nieuwsbrief) die moeten verdeeld worden. Het thema van de censo's, heb ik al uitgelegd niet? De gegevens, naam, geboortedatum, identiteitskaartnummer, taal enzovoort, per communidad die geupdate of gedigitaliseerd moeten worden. Enzovoort... Er is altijd wel iets te doen en als dat niet het geval is, computer ik wat, drink terere of heb eens een interessant gesprek.

Verder gaan we ook af en toe naar de Chaco, maar die verhalen kennen jullie wel, e.

Tegen een uur of 4 of 5, hangt van het werk af, vertrek ik dan maar weer eens richting casa in Villa Elisa. Daar aangekomen neem ik direct een douche, die superverfrissend en deugdoend is na een hete dag. Dan eet ik meestal iets, mijn merienda, een soort laat 4 uurtje of al een avondmaal, hangt er allemaal van af. En daarna wat tvkijken, een boek lezen, wat babbelen en terere drinken, met mijn sobrinito spelen (mijn neefje) of mij wat bezighouden om rond een uur of 10 a 11 te gaan slapen... Ik ging zeggen, onder de wol te kruipen, maar dan zou ik de nacht niet overleven, ik heb namelijk geen airco in mijn kamer.

En zo geniet ik een hele week lang tot het weekend is: meestal naar sanber om uit te gaan en asado te eten, jaja, dit is paraguay!

Besos en succes met de examens mijn beste studentjes!

Estefani

El Chaco Verde

Jaja, je leest het goed: een groene Chaco! Wat een verschil!! Ik wist dat het ergens in noviembre voor de eerste keer na 7 (!) maanden had geregend, maar nu kon ik het gigantische verschil met mijn eigen ogen aanschouwen.

Viernes en la tarde vertrokken we met de jeep richting Chaco. Er ging een doctor met ons mee die de gezondheistoestand van de communidades Yakye Axa en Sawoyamaxa (Santa Eliza) zou onderzoeken. Een heel vriendelijke en interessante man met het hart op de juiste plaats. Hij is al naar Mexico en Italië geweest en kent mensen van over heel de wereld, ook uit België.

We sliepen in Concepción, in een eenvoudig maar degelijk hotelletje: met een bed, douche, tv, ventilador en airco en zonder lakens en ongedierte! Meer hebben we niet nodig, e!

Na enkele empanadas te hebben binnengewerkt en onze inkopen hadden gedaan, vertrokken we zaterdagmorgen naar Yakye Axa. Deze communidad telt zo'n 30 casas. We hebben el tema del censo, dat zijn lijsten met alle namen en gegevens van een communidad, die geupdate moest worden en het tema salud, de gezondheidszorg.

Ik ging mee met de Ivan, el doctor. Eén voor een gingen we naar alle casitas en spraken we met de mensen, vroegen we of ze klachten hadden en wat gegevens. Het is echt ongelofelijk: er is absoluut geen medische bijstand daar, het bestaat gewoon niet. Er waren 3 of 4 gevallen van tuberculosis, wat echt wel veel is. Ik was wel verontwaardigd, tuberculosis bestaat nauwelijks meer in België. Er zijn verschillende mensen die geopereerd moeten worden en er zijn 2 zwangere vrouwen die een prenatale controle nodig hebben, o.a. een meisje van 17 die zwanger is van een jongen van 15. Ivan heeft ook verschillende vrouwen een anticonceptivaspuit gegeven, maar die werkt maar voor 3 maanden.

We hebben ook foto's getrokken van bijvoorbeeld de viveres, de levensmiddelen. Alles ligt op een tafel door elkaar: pakken voedsel, etensresten, medicijnen en animales. En dan weet je dat er heel veel kindjes zijn die sterven voor hun 5 jaar, gewoon aan diaree.

Ik heb ook het schooltje gezien: een superklein huisje (hutje eigelijk) met drie schoolborden maar geen krijt. Er was een kast die nog niet voor de helft gevuld was met wat papier en boekjes, maar ik vraag me echt af hoe daar les gegeven wordt. Zeker de helft van de communidad zijn kindjes (net zoals in Paraguay), die geraken er zelfs nooit allemaal in.

Ik ben ook weer serieus verbrand. Hoewel het en la mañana en la tarde wat frisser (lees: te doen) is, is het al mediodia ongenadelijk warm. De kindjes zochten afkoeling in de vuile plassen, wat trouwens hele mooie fotos opleverde. Tegen de avond waren we allemaal doodop en na een overheerlijke maaltijd, zochten we ons bedje op. Santiago keerde toen al terug naar Asunción met de bus.

De volgende morgen gingen we naar Sawoyamaxa of Santa Eliza, waar ik al eens geweest was. Deze communidad is dubbel zo groot en het was dus onmogelijk om alle families te bezoeken, dus had Ivan beslist om een selección te maken. Er was een réunion, dus zo goed als iedereen had zich rond het schooltje verzameld, waardoor wij daar ook konden blijven.

Daarna hebben we wat gepraat met enkele vrouwen. Nu ja, 'we' Ivan praatte met hen en vertaalde voor mij, want mijn Guarani is nog altijd zo goed als onbestaande... zo vertelde een señora bijvoorbeeld dat ze wil dat haar kleinkinderen Enxet kennen en ze leert het hen ook. Maar er zijn anderen die enkel Spaans en Guarani willen spreken, terwijl Enxet hun traditionele taal is. Ik heb bijvoorbeeld een paar jonge meisjes gezien die zich schmincken en mooiere kleren dragen. Ik vind zelfs dat het er langs geen kanten uitziet, maar je kan het hen moeilijk kwalijk nemen... Het is zo ontzettend moeilijk, misschien zelfs onmogelijk, om een evenwicht te vinden tussen hun eigen cultuur te bewaren en een deel te zijn van de 'moderne' Paraguaanse wereld.

Ik ga zo snel mogelijk de prachtige foto's op internet zetten, zodat jullie het met jullie eigen ogen kunnen zien.

Besos,

Estefani

En ah ja, overal verkopen ze nu honing, één van hun weinige inkomsten. De miel chaqueño is echt superrico! Pure honing, amaai... Ik heb 2 liter gekocht voor amper 30 000 Gs of nog geen € 4,5! Je ruikt gewoon nog de bloem, mmmm...

Afscheid

De voorbije week was ik al naar verschillende afscheidsfeestjes geweest, weer een reden natuurlijk om een frisse brahma te drinken en veel te laat gaan slapen. Maar dan gisteren was het zo ver. Na amper drie uurtjes slapen in het huis van Zack, een vrolijke rosse amerikaan en nog moe van Joe's afscheidsfeestje de dag ervoor, vertrokken we met z'n allen, drie Belgische meisjes, Zack en het paraguaanse vriendje van Oona, naar de luchthaven. Daar ontmoetten we nog andere afsers die mensen kwamen uitzwaaien en natuurlijk de ongelukkige zieltjes die terug naar huis moesten. Het zijn afsers die voor zes maanden hebben gekozen of die hier al zijn vanaf januari.

Tegen dat het moment kwam dat ze echt door de gate moesten, was bijna iedereen aan het wenen. De mensen die moesten vertrekken, omdat ze niet wilden en de mensen die hier blijven, omdat we afscheid moeten nemen van goede vrienden. Ik kon mij ook niet meer inhouden... Vooral voor Amy, die echt een hele goeie vriendin is geworden. Ik kan me echt niet inbeelden dat ik daar ga staan binnen zes maanden. Het gedacht om terug naar België te moeten en Paraguay en mijn leven hier achter te laten... Hopelijk kan ik nog wat langer blijven om te reizen, maar dat is allemaal nog niet zeker.

We keerden met z'n allen met de bus terug en ik ben dan gaan werken, tot drie uur dertig pas, daarna ben ik nog es naar de luchthaven geweest, alleen deze keer, om afscheid te nemen van Marianne. Zij is van Zwitserland en de enige andere Zwisterse blijft nog 2 maanden langer, dus zal ze de hele reis alleen doen. Het zal nogal een shock zijn voor haar, van 45 graden naar -5 in een dag tijd... Goh ik zal ze missen, Amy en Marianne, mijn beste vriendinnetjes hier. Ik kan me Paraguay zonder hen bijna niet inbeelden. Joe vertrok ook, hij gaat nog reizen naar Bolivia, Peru, Chili, Argentinië en Uruguay en komt tegen mei terug naar Paraguay. Man, ben ik daar jaloers op!

Een dikke, dikke knuffel en heel veel succes met de examens, studentjes!!

besitos, Estefani

Año Nuevo 2008!

Feliz Año Nuevo!!

Que todos tus sueños se cumplen!! Of dat al je dromen uitkomen!

Ik heb nieuwjaar gevierd met mijn oude familie (mijn tweede) en het was heel gezellig. We hebben gegeten in la casa de tio Mario, de broer van mijn papa. Het was eigelijk niet zo'n goed weer, ze hadden onweer voorspeld ma het is gelukkig enkel bij regen gebleven. Dus moest de hele handel in zeven haasten verhuisd worden, typisch paraguaans...

Toen het aftellen begon stond iedereen klaar met een glas cidra in de hand en om twaalf uur stipt konden we klinken en de tafel rond te gaan om iedereen twee kussen te geven en proficiat te wensen. Daarna gingen we naar buiten en terwijl de jongens vuurwerk afstaken, mocht iedereen om beurt met een valies tot het einde van de straat lopen en terug, in de hoop veel te kunnen reizen dit jaar! Natuurlijk heb ik ook een toertje gelopen :-p !!

Het was nog een heel gezellige avond, ik heb me goed geamuseerd! Ik hoop jullie ook?

Groetjes,

Estefani