Buenos Aires!!

Ik zal eens vertellen over mijn citytrip naar Buenos Aires, é!

Na een 20-uur durende busrit en een verschrikklijke nacht door de koude, oncomfortabele zetels en een huilende baby, komen we aan in het Parijs van Latijns-Amerika. In de taxi op weg naar ons hotel verwonderden we ons over alles wat we maar zagen: theater's, kledingwinkels, cafeetjes, het drukke verkeer, de vele mooigeklede mensen die als mieren door elkaar lopen, de gigantische gebouwen... We reden op de bekende zesrijvaksbaan voorbij de obelisk om aan te komen in ons hotel 'Esmeralda' in het centrum.

We waren met een groepje van 8 afsers en een afsvrijwilligster Belén, die dan ook niet over het minste talent organisatievermogen beschikt. Iedereen heeft zich serieus aan haar geërgerd in de week... Zo heeft ze iedereen eens om 6 uur wakker gebeld omdat ze dacht dat het 8 uur was, zit ze altijd te zagen dat we ons moeten haasten en moeten we dan uiteindelijk op haar wachten en zo voort...

De eerste dag zijn we naar een shoppingcentrum geweest (ik vind net zoals de meeste dat dat meer iets is voor de laatste dag, maar ja...) waar ze een C&A en de Zara hadden! Mats, Sally en ik waren het eigelijk al snel beu, omdat er in Asunción ook shoppingscentrums zijn dus zijn we maar wat gaan winkelen in de straten buiten, waar ik een hele mooie lange rok heb gekocht.

In de late namiddag zijn we dan naar 'La Boca' gegaan, van sfeer kan je het een beetje vergelijken met Montmartre: tango op straat, kleurrijke gebouwen, gezellige cafeetjes, kleine kraampjes met supermooie soeveniertjes... Echt super! Om daar te raken zijn we voorbij een rivier gewandeld die supervervuild was en echt een verschrikkelijke geur had, bah...

's Avonds hebben we dan nog wat rond gewandeld dicht bij ons hotel, toeristische hippiekraampjes, tango op straat, overal het gezicht van Che Guevara... Het was gezellig.

De volgende dag hebben we een oud kerkhof bezocht. Je moet weten dat ze hier (in Argentina en Paraguay) hun doden niet begraven, maar er een soort huisjes voor bouwen. Het 19de eeuwse kerkhof in Buenos Aires stond vol kleine huisjes die eigendom waren en nog altijd zijn van rijkere families. Ze beschikken van een grafkelder waar echt generaties in liggen te rusten. Soms kon je door het gebroken glas naar binnen kijken en zag je de kisten of urnes onder het stof liggen. We hebben ook de tombe van Eva Peron, Evita, gezien. Er waren wel veel mensen en er lagen ook nog altijd verse bloemen rond...

In de namiddag zijn we naar de Botanische tuin geweest, een mooi en groot park met veel sportmogelijkheden, maar wij hebben lekker lui in de schaduw gelegen en een ijsje gegeten, haha!

's Avonds waren we vrij en Sally en ik hadden al besloten om niet uit Buenos Aires weg te gaan, zonder naar het Hard Rock Café te gaan! We hebben een bus genomen naar het andere deel van de stad, Recoleta, en bleek dat daar dichtbij een grote hippiemarkt was. We hadden helaas geen tijd meer om die nog helemaal te bezoeken, maar we beslisten om misschien morgen terug te komen. Op dat moment begon het ook echt te stormen, de lucht was donkergrijs en er waren harde rukwinden waardoor alle kraampjes begonnen te wiebelen en alle kostbare oorringtjes, kettingetjes en andere soeveniertjes op de grond vielen. De verkopers begonnen in zeven haasten op te kramen en wij vertrokken naar het Hard Rock Café in Buenos Aires. Heel veel mensen binnen, maar we konden toch nog een tafeltje bemachtigen en een dure Brahma drinken. Binnenin is het echt supermooi, een heel gezellige sfeer. Sally en ik hebben dan ook nog een T-shirt kocht, als herinnering.

De volgende dag zou de groep weer gaan shoppen en hebben we beslist terug te keren naar Recoleta, waar we een mooie kerk hebben bezocht en de hele hippiemarkt gedaan hebben om de laatste soeveniertjes in te slaan voor we weeral huiswaarts moesten.

Het is echt voorbij gevlogen! Buenos Aires is echt mooi, maar ik zou er toch niet willen wonen. Het is er te druk voor mij, te groot en vooral te hoog. Nu ja, we hebben ons goed geamuseerd!

Groetjes en Feliz Pascua: een zalig Paasfeest!

Estefani, xxx

San Carlos

Hola queridas!

Donderochtend, veel te vroeg, werd ik al opgehaald door mijn compañeros om een verre reis te maken naar de comunidad San Carlos. Na zo'n uur of 7 in de jeep kwamen Oscar, Santiago, Mario en ik aan in Concepción. Na de almuerzo, het middagmaal, reden we naar de rio Paraguay om de 'primavera' onze wit-blauwe lanchita, bootje, vol te laden met al ons gerief, tenten, slaapzakken, water enzovoort.

Tijdens de bijna 2 uur durende tocht konden we genieten van het prachtige, prachtige, prachtige uitzicht en een frisse bries in ons gezicht. Toen we aankwamen in San Carlos, zo'n 80 km ten noorden van Concepción, stonden de indígena kindjes ons al op te wachten.

Deze comunidad is anders dan de andere comunidades die ik al gezien heb. Omdat het veel geïsoleerder is, zijn ze veel verlegener en timide, spreken ze veel minder spaans en keken ze me allemaal nieuwsgierig aan. Ja, een blond, blank meisje met blauwe ogen hebben er velen nog nooit gezien veronderstel ik. Maar ze zijn echt supervriendelijk en behulpzaam. De vrouwen en kindjes glimlachen altijd verlegen terug als ik hen met een glimlach begroet.

Ik heb veel foto's getrokken, ik zet ze nog wel eens op my space.

De comunidad heeft z'n eigen tierra. San Carlos is opgesplitst in drie groepen en één groep wil verhuizen naar een ander deel van hun territorium. Maar dan zouden ze een bootje nodig hebben om gemakkelijk naar de rio paraguay te kunnen.

De volgende dag zijn we naar een andere groep binnen de comunidad geweest, zo'n drie km noordelijker. Zij grenzen aan een estancia 'La Novia' die nu massaal land aan het ontbossen is. Ze willen een rechtzaak aanspannen om de ontbossing te stoppen en ook die grond op te eisen.

Dat is zo in een notedop waar de reunións over gingen. Ik heb er zelfs niet zoveel van verstaan aangezien Guaraní te voertaal is.

's Avonds konden we genieten van de prachtigste sterrenhemel die ik in mijn leven gezien heb. Er was nauwelijks bewolking en we zaten zo'n 80 km van de dichtsbijzijnde stad en dus ook van de lichtvervuiling. Helaas bracht de duisternis ook de tienduizenden muggen met zich mee. Man, ik sta stampvol van de muggenbeten! Zonder te overdrijven heb ik zeker meer dan 150 muggenbeten. Alleen al op elke voet heb ik er meer dan 30 geteld, daarna heb ik het tellen opgegeven. Ze hebben door mijn broek, door mijn tshirt, door alles gestoken... Ik heb twee nachten echt slecht geslapen van de jeuk en van de warmte.

Nu ja, het was het waard. Ik zou direct terug gaan!

En oh ja... het uur is hier veranderd. Er is nu vijf uur verschil en het uur gaat bij jullie ook algauw veranderen, dan gaat het weer zes uur zijn.

Besitos!!

Estefani

la fin de semana

Buen dia,

Vandaag ben ik exact 7 volle maanden in Paraguay! De tijd is al voorbijgevlogen, ik kan het zelf bijna niet geloven.

Vrijdag moest ik net als een groep andere afsers naar Asunción om onze visa te regelen. Het was natuurlijk op z'n paraguaans. We moesten om 7u30 aan het AFS kantoor staan, maar ik denk dat we pas een uur later ofzo vertrokken zijn naar de 'visaplaats'. Daar aangekomen moesten we nog uuuuren wachten voor we eindelijk een stempeltje kregen om de komende zes maanden nog in Paraguay te mogen blijven.

Nu ja, het was wel super gezellig en een blij weerzien met andere AFSers. Zo heb ik na zeven maanden eindelijk Maureen nog eens terug gezien. Zij woont heel ver in een super klein stadje in het groen. Ik ga zeker nog eens naar daar gaan om haar te bezoeken.

Vrijdagnamiddag is ze naar mijn werk gekomen, want ze is ook zeer geïnteresseerd in het werk met indígenas. En dan zaterdagmorgen hebben we afgesproken om Asunción wat te verkennen. Ik heb haar het centrum getoont, plaza de hippies, het panteón de los heroes, de rio Paraguay (de rivier dus) en een museum. We hebben soeveniertjes en elk een hangmat gekocht: zaaalig! We wouden nog zoveel meer doen, maar moesten algauw door naar het Instituto de la Imagen, waar ik mijn cursus fotografia volg. Elke dinsdag zijn het theoretische lessen en elke zaterdagnamiddag praktijk. Deze week zijn we naar een estancia op een uur van Asunción gereden. Echt midden in het groen, super rustig en fris. We zijn naar een rustig kabbelend beekje gewandeld om naar volle lust foto's te trekken, ons te amuzeren en te genieten van de natuur. Ik ga de foto's op mijn space zetten, dat jullie jaloers kunnen worden in het koude België.

Het was al laat toen we terugkeerden, dus bleef Maureen bij mij slapen. De dag erop zouden we naar een kindertheater gaan, maar natuurlijk bleek het pas in de namiddag te zijn. We zijn dan nog maar eens naar de rio getrokken. Daar lag een oorlogsschip en we hebben gevraagd of we niet eens een kijkje mochten nemen. Dat was geen probleem dus hingen we de ketting met het bordje 'prohibido entrar' even aan de kant om aan boord te gaan. Het schip was bijna zo'n 100 jaar oud en nog gebruikt in de Chaco-oorlog. Een verlegen matroos gaf ons uitleg. Het was vroeger nog een museum geweest, maar dat is enkele jaren geleden verplaatst. Echt wel spijtig.

We bedankten de vriendelijke man en trokken naar een haventje, want Maureen wou de rio eens over. Ik had dat enkele maanden geleden al gedaan, maar natuurlijk zei ik geen nee. We raakten aan de praat met een van de schippers, Gustavo, die elke dag mensen van de ene kant naar de andere kant brengt en werden prompt uitgenodigd om te eten in zijn huis. Voor slechts 3000 Gs. (nog geen halve euro) konden we genieten van de frisse wind in onze gezicht en een prachtig uitzicht. Aan de overkant, de Chaco'i (de kleine Chaco) was het super tranquillo. Er wonen slechts 3000 mensen, waaronder ook indígenas en er is echt nog veel bosque nativa (oerbos). We gingen naar het huis van Gustavo, waar we genoten van het lekkere fruit uit zijn tuin en het heerlijke middagmaal. We hebben nog een wandelingetje gemaakt en kregen veel uitleg over de Chaco'i. We dronken terere en sloegen nog een praatje met 'de grote baas van de politie van de Chaco'i'. Toen Maureen hem vroeg hoeveel mensen er onder hem werkten, zei hij doodnormaal dat ze maar met z'n tweeën waren. Haha, maar wel een heel sympathieke man.

Het was helaas alweer tijd om terug te keren, maar werden uitgenodigd om zeker nog terug te komen. Er was naast ons slechts één passagier en Maureen en ik mochten sturen. En niet eventjes het roer vasthouden, maar we hebben samen de volledige tocht gevaren. Enkel het vertrek en het aanmeren hebben we overgelaten aan onze ervaren Gustavo.

Daarna hebben we nog een museum gedaan dicht bij de rio waar ik zelf ook nog niet geweest was, ook heel interessant met een lieve mevrouw die ons veel uitleg gaf. Het was een hoger gebouw dus was er een prachtig uitzicht op de rio en de chacarita, de krottenwijk ervoor. Die mogen we echt niet in met onze camera of veel geld en zeker niet zonder Paraguaan. Maar ik wil er wel nog eens naartoe voor ik vertrek.

De tijd is echt voorbijgevlogen en Maureen moest alweer vertrekken. Maar het was echt een superleuk weekend!

Heel veel groetjes,

Stefanie