Potosi

Hola!!

Potosi was tot nu toe letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van onze reis! Deze prachtig koloniale stad die op 4060 meter hoogte ligt, was vroeger een van de rijkste steden ter wereld. De reden daarvoor is de zilvermijn, de Cerro Rico. Vroeger werkten er indigenas en zwarte slaven, maar natuurlijk ging al de winst naar de Spanjaarden. Helaas is de situatie de dag van vandaag helemaal niets verbeterd.

We hebben de mijnen bezocht. De werkomstandigheden zijn er vreselijk. Er werken jongens van hun 14 jaar al of jonger. De meesten doen uren van 12 tot 14 uur per dag voor amper 30 bolivianos per uur, zo'n 3 euro. Ze mogen geen eten mee naar beneden brengen, dus overleven ze op cocabladeren kauwen, een beetje water en wat frisdrank of alcohol. De tour was touristisch, maar toont wel de echte situatie van de mensen die daar soms tot 20 jaar lang elke dag komen werken, als ze geluk hebben zo oud te worden. Ze aanbidden 'Tio' hun beschermer. Door hem cocabladeren, sigaretten en 96% alcohol te schenken hopen ze geen ongevallen te hebben en rijke mineralen te vinden.

Het is echt oneerlijk hoe de wereld in elkaar zit en we beseffen in Belgie -godverdorie- veel te weinig hoeveel geluk we hebben! Bolivia voert enkel de grondstoffen uit, terwijl het grote geld te verdienen valt met het zilver zelf, het afgewerkte product. Bolivia is het armste land van Latijns-America (Paraguay het tweede armste).

Vroeger maakte Bolivia zilvermunten voor de hele wereld en nu worden de bolivianos in Canada, Frankrijk en Spanje gemaakt omdat de productiekosten te hoog zijn. Zo oneerlijk... echt ongeloofelijk.

Stefanie

Bolivia I: Santa Cruz - Samaipata - Sucre

Hola!!

Ik schrijf jullie vanuit Sucre, Bolivia! Vorige week dinsdag zijn we vertrokken vanuit Asuncion om na de hele chaco te doorkruisen in Santa Cruz aan te komen. We zijn daar maar een nachtje gebleven en een dag om het centrum wat te verkennen. De stad heeft nog maar pas zijn autonomia gekregen en het zou zogezegd gevaarlijk geweest zijn, maar buiten de grafiti en propaganda van 'si a la autonomia' hebben we er heel weinig van gemerkt.

Daarna zijn we naar Samaipata, een dorpje op 3 uur van Santa Cruz gegaan. Van daaruit zouden we verschillende tours doen en dingen bezoeken maar toen we onze planning er nog es bij namen bleek dat we veel te veel plannen en veel te weinig tijd hebben!! Uiteindelijk hebben we enkel de Che Guevara route gedaan. We zijn in een taxi naar de afgeleden dorpjes gereden, La Higuiera waar hij is doodgeschoten en Vallegrande waar hij na zijn dood is naar toe gebracht. We hebben het schooltje waar hij vermoord is bezocht en de standbeelden die daar ter ere van hem zijn opgericht. Ook hebben we de wastafel gezien waar een verpleegster hem gewassen heeft. Daarvan was ik wel onder de indruk. Ik had vooraf gelezen dat hij heel toeristisch was en dat er een hele comersie was rond gebouwd, maar dat viel echt nog goed mee.

En daarna zijn we al in Sucre toegkomen. Het is hier heel toeristisch, voor mij toch, ik die in 10 maanden geen enkele toerist ben tegengekomen in Paraguay.

Het is hier heel mooi, een heel andere cultuur dan in Paraguay. We zien de oude vrouwtjes in de typische klederdracht met hun vele rokken, twee lange staarten en een hoedje. De huisjes zijn klein en laag en het is hier heel goedkoop. Nuja, behalve dan de toeristische dingen. Het is mooi zonnig, maar niet warm en 's avonds kan het al koud zijn.

Vandaag zijn we naar Tarabuco gegaan, een indigenadorpje hier dicht bij. Het wordt enorm aangeraden het de zondag te bezoeken, voor de markt, maar helaas kunnen we niet zolang blijven.. Ik ben ook een beetje hoogteziek al en het zal er waarschijnlijk de eerste dagen nog niet beter op worden omdat we morgen naar Potosi gaan, op zo'n 4000 meter! Ik heb daarpas cocapastelletjes gekocht, hopelijk helpen ze wat.. Maar maken jullie zich niet ongerust, ik overleef het wel!

Nu ja, goed, heb nog heel veel te vertellen maar veel te weinig!
Groetjes uit Bolivia!!
Stefanie

Viaje in Paraguay

Hola beste belgjes!

Vorige week donderdag kwam mij vriendin Belinda toe vanuit Buenos Aires, met haar zal ik de komende maand bolivia verkennen.. Om haar Paraguay zo een beetje te laten kennen, zijn we een weekje erop uit getrokken. Eerst naar Ciudad del Este om de prachtige watervallen te aanschouwen. We hebben de Argentijnse kant bezocht en zijn met een bootje tot achter een waterval gevaren. Estabamos mojadisimas!! We waren doorweekt! Maar het was het wel waard, en we hadden veel geluk met het weer. Nu is het hier trouwens zo'n begin de dertig graden, lekker aangenaam.. Verder hebben we in Ciudad del Este nog Salto Monday, een andere waterval, Itaipu, de grootste waterkrachtdam ter wereld en de Tres Fronteras, het driegrenzenpunt tussen Brazilië, Argentina en Paraguay, van elkaar gescheiden door twee rivieren. Best wel raar eigelijk. Je staat in Paraguay en aan de links zie je Brasil en rechts Argentina.. We zijn dan ook een dagje Maureen gaan bezoeken, mijn vriendin uit Kanindeyu op zo'n 2 uur van Ciudad del Este. Ze woont in een dorpje aan de grens met Brasil en 80% van de inwoners spreekt ook portugues, dat is toch ook een andere culturele ervaring.

Dan was het alweer tijd om een stapje verder te zetten, richting Encarnacion. Daar hebben we de ruinas jesuiticas bezocht en de volgende dag hebben we weer even de grens overgestoken met Argentinië om Posado te bezoeken. Helaas was bijna alles gesloten, maar we hebben toch weeral een stempeltje bij in ons paspoort!

De laatste halte was Pilar. Ik had er al veel goeds over gehoord: dat het een hele veilige en schone stad is, maar als je er niemand kent is er helemaal niets te doen daar.. Na een voormiddag het centrumpje te 'verkennen' keerden we alweer terug naar Asunción, net op tijd om naar het feestje van een vriendin te gaan. De volgende dag, de zaterdag, zou het mijn afscheidsfeestje zijn. Het was best wel gezellig, met regaeton en empanadas en mijn beste vrienden van hier. Het zal toch raar zijn als ik terug kom in Paraguay eind julie zonder al die afsers..

Vanavond vertrekken we naar Santa Cruz. Het zal een busrit van zo'n 30 uur worden, naar het schijnt, dus dat wordt afzien! Maar het is het wel waard natuurlijk. Ik hou jullie zeker regelmatig op de hoogte van onze avonturen in Bolivia!

Groetjes en kusjes,

Stefanie Simonne Andrea Deschepper Acuña Amarilla Ortega Gaona

(dit is vanaf nu dus mijn oficiele naam, haha)

Hace tiempo...

Hola mis amigos...

Ik was m'n blog een beetje uit het oog verloren...
Over de verkiezingen: alles is echt heel rustig verlopen. Jullie hebben het in het nieuws in België kunnen horen dat 'den goeien' gewonnen is!! Fernando Lugo is de nieuwe president van Paraguay. Hij is een ex-bisschop en liberaal maar met een linkse coalitie en dat wil dus zeggen dat het socialisme gewonnen is. Ergens in augustus wordt de macht overgedragen: voor de eerste keer sinds 61 jaar is de macht in andere handen dan de corrupte Coloradopartij.
's Avonds in het centrum was er een soort volksfeest, ik heb er jammergenoeg weinig van gemerkt maar heb het wel in de televisie gezien.. Er was vuurwerk op straat en heel veel toeterende auto's, muziek... iedereen maar zagen hoe gevaarlijk het wel niet is, maar dat was echt overdreven, er waren geen incidenten. Dat zou wel anders geweest zijn moest Blanca gewonnen zijn.

Voor de rest verloopt hier alles rustig.. Ik ga veel weg, spreek veel af met mijn afsvrienden en ga uit af en toe, omdat ik de laatste dagen in Paraguay niet heel de tijd in mijn kamer wil doorbrengen. Volgende week ga ik even op reis in Paraguay, het verslag daarvan komt zeker nog op mijn blog!

Ah en hier is het herfst.. Ik draag voor de eerste keer in acht maanden weer een lange broek (ik kan er weer in trouwens!! Ja, zoals alle afsers waren er vele kilootjes bijgekomen, maar die zijn er op een of andere wonderlijke manier ook weer af -zonder dieet, zonder fitness...) Het is hier niet zo verschrikkelijk koud volgens Belgische normen, maar ben het Paraguaanse klimaat nu gewend en daar komt nog es bij dat niets hier op de koude voorzien is. Ik heb de luxe warm water te hebben, maar de badkamer is ijskoud, net zoals mijn kamer.. Verwarming bestaat hier immers niet. De straten zijn al evenmin op regen voorzien en als het hier watergiet (regenen bestaat hier niet, het is watergieten) worden de straten rivieren. Echt waar, zonder overdrijven! Als ik de straat wil oversteken sta ik tot aan mijn enkels in het water.. Nu ja, ik vind het meestal wel nog grappig... tot ik de volgende dag aan het snotteren rondloop.

Heel veel groetjes en tot het volgende blogbericht!

Groetjes,

Estefani