Potosi was tot nu toe letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van onze reis! Deze prachtig koloniale stad die op 4060 meter hoogte ligt, was vroeger een van de rijkste steden ter wereld. De reden daarvoor is de zilvermijn, de Cerro Rico. Vroeger werkten er indigenas en zwarte slaven, maar natuurlijk ging al de winst naar de Spanjaarden. Helaas is de situatie de dag van vandaag helemaal niets verbeterd.
We hebben de mijnen bezocht. De werkomstandigheden zijn er vreselijk. Er werken jongens van hun 14 jaar al of jonger. De meesten doen uren van 12 tot 14 uur per dag voor amper 30 bolivianos per uur, zo'n 3 euro. Ze mogen geen eten mee naar beneden brengen, dus overleven ze op cocabladeren kauwen, een beetje water en wat frisdrank of alcohol. De tour was touristisch, maar toont wel de echte situatie van de mensen die daar soms tot 20 jaar lang elke dag komen werken, als ze geluk hebben zo oud te worden. Ze aanbidden 'Tio' hun beschermer. Door hem cocabladeren, sigaretten en 96% alcohol te schenken hopen ze geen ongevallen te hebben en rijke mineralen te vinden.
Het is echt oneerlijk hoe de wereld in elkaar zit en we beseffen in Belgie -godverdorie- veel te weinig hoeveel geluk we hebben! Bolivia voert enkel de grondstoffen uit, terwijl het grote geld te verdienen valt met het zilver zelf, het afgewerkte product. Bolivia is het armste land van Latijns-America (Paraguay het tweede armste).
Vroeger maakte Bolivia zilvermunten voor de hele wereld en nu worden de bolivianos in Canada, Frankrijk en Spanje gemaakt omdat de productiekosten te hoog zijn. Zo oneerlijk... echt ongeloofelijk.
Stefanie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten