Mendoza

Hola chicos!

Vorige week zijn we met de hele groep naar Mendoza, Argentina geweest! Ik was zeer gelukkig om weer het Argentijnse accent te horen en de Argentijnse specialiteiten te kunnen proeven! Ik was weer in mijn 'regio'!

Mendoza zelf is niet zo'n speciale stad. In de 18de eeuw is de hele stad verwoest door een aardbeving en ook een paar meter hoger komen te liggen. Toen ze de stad heropbouwden, hebben ze beslist brede straten aan te leggen, zodat bij een eventuele volgende aardbeving er minder schade zou zijn. Daardoor zijn er in Mendoza niet zoveel hoge gebouwen en brede straten en veel parken.
De busrit was vrij lang (maar wel met een prachtig uitzicht!) en we waren er maar twee dagen, dus hebben we niet zoveel kunnen bezoeken. Maar het was heel tof, we hebben ons goed geamuseerd. We waren met een hele bende (17 personen), bijna allemaal buitenlanders, dus je kan je er wel al iets bij voorstellen!
Zondagmiddag, wanneer we moesten terugkeren was het nog niet helemaal zeker of wel terug konden. Als er teveel sneeuw ligt, sluiten ze namelijk de weg. Op het laatste nippertje hoorden we dan dat de grens toch open was en dat we terug naar Santiago konden. Er was een gigantische fille en we moesten enorm lang wachten aan de douane. Maar we zijn dan toch thuis geraakt ;)

Klaar voor een nieuwe schoolweek!

Groetjes,
Stefanie

Manifestación y Viña del Mar

Hola chiquillos!

Vorige week woensdag was er geen les in de voormiddag, omdat de studenten zouden kunnen gaan betogen. Studeren is hier namelijk nog altijd heel duur (net zoals in België) en bovendien zouden ze een soort subsidie voor de studenten die hun huis verloren hebben in de aardbeving schrappen.

Ik natuurlijk mee! Maar Chile is nog altijd Chile... Ze hadden de plaats van de betoging verandert en wij wisten niet waar naartoe. Uiteindelijk kwamen we aan wanneer het net gedaan was, en wanneer het gewelddadig begon te worden. Mijn medestudenten waren allemaal bang om opgepakt te worden en liepen dicht bij mij 'omdat ze een buitenlandse toch niet zouden oppakken'. Ik hen maar uitleggen dat als ze niets verkeerd doen, ze ook niet opgepakt zullen worden, maar dat is hier anders. Chili heeft een cultuur van gewelddadige betogingen, van in de tijd van Pinochet. Gewelddadig van de kant van de studenten én van de kant van de politie. Met de nieuwe rechtse regering van Piñera wordt het er natuurlijk niet beter op. Bovendien is er een sterke subcultuur van anarchisten, die beginnen vechten om te vechten.
De politie was massaal aanwezig en spoot met waterkanonnen en traangas. De studenten liepen alle kanten uit, en sleurden de hekkens over straat om het verkeer te blokkeren. Jullie moeten jullie absoluut geen zorgen maken, ik stond erbij en keek ernaar. Het was nooit echt gevaarlijk, maar wel interessant om mee te maken.

Vorig weekend dan was heel wat rustiger. Ik ben naar Viña del Mar geweest, op een anderhalf uurtje van Santiago. Het is een kleine rustige stad, niet zo pitoresk als Valparaiso en net zo modern als Santiago. We hebben wat rondgewandeld en de stad verkend. Eigenlijk is er weinig te beleven, maar het was tof om eens een weekendje te relaxen na de hele week hard studeren.
Ik weet niet zo goed waar die mythe vandaan komt dat Erasmus luilekkerland is. De hele week door heb ik boekbesprekingen, groepswerken en toetsen. Ze laten je hier echt geen moment met rust. De studenten hier hebben geen sociaal leven, maar studeren letterlijk tot ze erbij neervallen. Dan verkies ik toch de Belgische manier van studeren, waar je zelf kan bepalen wat je wanneer doet. Veel succes trouwens aan de blokkers!

Groetjes,
Stefanie

Un techo para Chile

Hola!

Dit weekend was het eens geen feestjes en uitslapen maar hard labeur!

Met een groep van het studentenhuis hier hebben we gewerkt voor 'un techo para Chile'. Met vrijwilligers bouwen ze houten huizen waar families die hun huis verloren hebben in de aardbeving voorlopig in kunnen wonen.
Vrijdagavond hebben we de bus naar Lota genomen, een stadje niet ver van Concepción. Zaterdagmorgen kwamen we toe, hebben we ontbeten en zijn we ingedeeld in groepjes. Ik heb gewerkt met twee Chileense studenten en een Chileense mevrouw.
Onze familie woont in een houten huis, waarvan het achterste deel ingestort is. Het nieuwe huis hebben we voor hun huis gebouwd en zal de kamer van de ouders en het dochtertje van 8 worden. Ze wonen er met 5: de ouders, twee jongens van 21 en 17 en het dochtertje. Ze zijn arm, maar kunnen wel de eindjes aan elkaar knopen. Ze hebben een televisie, stereo en computer en verwarming in het huis. En superlekker en gigantisch veel eten. De moeder, een sympathieke, verlegen mevrouw kan lezen maar niet schrijven. Ze heeft uitgelegd dat in haar familie de drie oudste kinderen moesten gaan werken en enkel de drie jongste konden studeren.
In de hoger gelegen arme delen van de stad woont bijna iedereen in houten 'paalwoningen'. We moesten dus beginnen met gaten graven, de palen er stevig inzetten en met een slang met water controleren of ze waterpas staan. We zijn met twee aan het werk begonnen, omdat de anderen de camion met 40 huizen aan het lossen waren en hebben doorgewerkt tot nadat het al donker was geworden.
Op dag twee hebben we in de voormiddag bijna niets kunnen doen omdat we moesten wachten tot ze kwamen met het huis. We hebben iets gegeten en met de familie gepraat. Toen ze eindelijk kwamen met de camionette en we de zware palletten gelost hadden konden we beginnen met de vloer vast te nagelen, de muren recht te zetten en het dak erop te bouwen. Het is een beetje een Ikea 'kant-en-klaar' huisje van 6 op 3 meter, zonder elektriciteit en zonder stromend water. Maar aangezien sommige families twee maanden na de aardbeving nog altijd in een tent wonen toch een hele verbetering. De twee zonen en de opa hebben ons geholpen en het werk ging goed vooruit. Tegen dat het donker werd waren we klaar. Nooit gedacht dat we op zo'n korte tijd, met zo weinig mensen een huis konden ineen zetten!
Vanmorgen zijn we om 9u terug in Santiago aangekomen. Iedereen is doodmoe van 3 nachten slechte slaap en het harde werk. Elke spier in mijn lichaam doet pijn, denk ik. Maar het is een leuk gevoel. De familie was heel vriendelijk en dankbaar. Het was een leuke ervaring en ik denk dat ik het nog ga doen!

Veel groetjes,
Stefanie