Dit weekend was het eens geen feestjes en uitslapen maar hard labeur!
Met een groep van het studentenhuis hier hebben we gewerkt voor 'un techo para Chile'. Met vrijwilligers bouwen ze houten huizen waar families die hun huis verloren hebben in de aardbeving voorlopig in kunnen wonen.
Vrijdagavond hebben we de bus naar Lota genomen, een stadje niet ver van Concepción. Zaterdagmorgen kwamen we toe, hebben we ontbeten en zijn we ingedeeld in groepjes. Ik heb gewerkt met twee Chileense studenten en een Chileense mevrouw.
Onze familie woont in een houten huis, waarvan het achterste deel ingestort is. Het nieuwe huis hebben we voor hun huis gebouwd en zal de kamer van de ouders en het dochtertje van 8 worden. Ze wonen er met 5: de ouders, twee jongens van 21 en 17 en het dochtertje. Ze zijn arm, maar kunnen wel de eindjes aan elkaar knopen. Ze hebben een televisie, stereo en computer en verwarming in het huis. En superlekker en gigantisch veel eten. De moeder, een sympathieke, verlegen mevrouw kan lezen maar niet schrijven. Ze heeft uitgelegd dat in haar familie de drie oudste kinderen moesten gaan werken en enkel de drie jongste konden studeren.
In de hoger gelegen arme delen van de stad woont bijna iedereen in houten 'paalwoningen'. We moesten dus beginnen met gaten graven, de palen er stevig inzetten en met een slang met water controleren of ze waterpas staan. We zijn met twee aan het werk begonnen, omdat de anderen de camion met 40 huizen aan het lossen waren en hebben doorgewerkt tot nadat het al donker was geworden.
Op dag twee hebben we in de voormiddag bijna niets kunnen doen omdat we moesten wachten tot ze kwamen met het huis. We hebben iets gegeten en met de familie gepraat. Toen ze eindelijk kwamen met de camionette en we de zware palletten gelost hadden konden we beginnen met de vloer vast te nagelen, de muren recht te zetten en het dak erop te bouwen. Het is een beetje een Ikea 'kant-en-klaar' huisje van 6 op 3 meter, zonder elektriciteit en zonder stromend water. Maar aangezien sommige families twee maanden na de aardbeving nog altijd in een tent wonen toch een hele verbetering. De twee zonen en de opa hebben ons geholpen en het werk ging goed vooruit. Tegen dat het donker werd waren we klaar. Nooit gedacht dat we op zo'n korte tijd, met zo weinig mensen een huis konden ineen zetten!
Vanmorgen zijn we om 9u terug in Santiago aangekomen. Iedereen is doodmoe van 3 nachten slechte slaap en het harde werk. Elke spier in mijn lichaam doet pijn, denk ik. Maar het is een leuk gevoel. De familie was heel vriendelijk en dankbaar. Het was een leuke ervaring en ik denk dat ik het nog ga doen!
Veel groetjes,
Stefanie
Vrijdagavond hebben we de bus naar Lota genomen, een stadje niet ver van Concepción. Zaterdagmorgen kwamen we toe, hebben we ontbeten en zijn we ingedeeld in groepjes. Ik heb gewerkt met twee Chileense studenten en een Chileense mevrouw.
Onze familie woont in een houten huis, waarvan het achterste deel ingestort is. Het nieuwe huis hebben we voor hun huis gebouwd en zal de kamer van de ouders en het dochtertje van 8 worden. Ze wonen er met 5: de ouders, twee jongens van 21 en 17 en het dochtertje. Ze zijn arm, maar kunnen wel de eindjes aan elkaar knopen. Ze hebben een televisie, stereo en computer en verwarming in het huis. En superlekker en gigantisch veel eten. De moeder, een sympathieke, verlegen mevrouw kan lezen maar niet schrijven. Ze heeft uitgelegd dat in haar familie de drie oudste kinderen moesten gaan werken en enkel de drie jongste konden studeren.
In de hoger gelegen arme delen van de stad woont bijna iedereen in houten 'paalwoningen'. We moesten dus beginnen met gaten graven, de palen er stevig inzetten en met een slang met water controleren of ze waterpas staan. We zijn met twee aan het werk begonnen, omdat de anderen de camion met 40 huizen aan het lossen waren en hebben doorgewerkt tot nadat het al donker was geworden.
Op dag twee hebben we in de voormiddag bijna niets kunnen doen omdat we moesten wachten tot ze kwamen met het huis. We hebben iets gegeten en met de familie gepraat. Toen ze eindelijk kwamen met de camionette en we de zware palletten gelost hadden konden we beginnen met de vloer vast te nagelen, de muren recht te zetten en het dak erop te bouwen. Het is een beetje een Ikea 'kant-en-klaar' huisje van 6 op 3 meter, zonder elektriciteit en zonder stromend water. Maar aangezien sommige families twee maanden na de aardbeving nog altijd in een tent wonen toch een hele verbetering. De twee zonen en de opa hebben ons geholpen en het werk ging goed vooruit. Tegen dat het donker werd waren we klaar. Nooit gedacht dat we op zo'n korte tijd, met zo weinig mensen een huis konden ineen zetten!
Vanmorgen zijn we om 9u terug in Santiago aangekomen. Iedereen is doodmoe van 3 nachten slechte slaap en het harde werk. Elke spier in mijn lichaam doet pijn, denk ik. Maar het is een leuk gevoel. De familie was heel vriendelijk en dankbaar. Het was een leuke ervaring en ik denk dat ik het nog ga doen!
Veel groetjes,
Stefanie
1 opmerking:
Een Ikea-huis :-D super! ik kan me voorstellen dat het moeilijker en zwaarder was dan het klinkt! Echt supertof van je!
Hier nog 1 weekje les, en dan mogen we alweer gaan blokken (en stemmen ook, ze konden weer geen betere datum vinden zeker!)
Hasta la proxima!
Hanne
Een reactie posten