Elke zaterdag (behalve vorige week, want dan was het volgens onze leraressen 'te koud') gaan we met los classes Espagnol op uitstap, ditmaal naar Itagua op het platteland. Na slechts drie kwartier wachten op de lerares kunnen we vertrekken voor een groot uur durende busrit, voor een deel op onverharde wegen. Ik ben gewend om hier de bus te nemen, maar voor sommigen was het hun eerste busrit... Onze konten hebben afgezien.
Eigelijk hebben we daar niets gedaan, de typische filosofie van onze leraressen. We zijn eerst gaan eten en daarna hebben we een kwartiertje gewandeld in de 'winkelstraat', een weg vol kraampje met artisanale producten, hoofdzakelijk figuurtjes uit klei. Ik heb mij een paar oorbellen aangeschaft. Itagua is zowat het Hoogstraeten van Paraguay: 8000 guaranies of € 1,15 per kilo aardbeien, ik kon het niet laten een halve kilo te kopen. Mmmm, super, maar oma... ze kunnen niet tippen aan jouw fraisen uit de tuin. Ik heb ook jugo de frutillas of aardbeiensap gedronken bij het eten: heeeemels!
's Avonds ben ik met mijn zus en halfzus (ja, die blijk ik plots ook te hebben) naar el gran concierto gegaan. We gingen vertrekken tegen 5u30, zodat we goede plaatsen zouden hebben. Het was kwart voor zeven toen we eindelijk in de auto zaten... Het concert was in een voetbalstadium, de groep was een zeer populaire band uit Porto Rico: calle 13, wat zoveel betekent als 'straat 13', maar dat kan je beter niet vertalen. Het concert begon slechts anderhalfuur te laat, ja, we hadden geluk. Het voorprogramma was zeer goed, een Paraguaanse groep waarvan ik de naam niet kan onthouden. En na nog een halfuur wachten kwam eindelijk calle 13.
We waren ondertussen de neef van mijn zus, die ik al kende, en zijn vriendengroep (hoofdzakelijk meisjes, als je mij nu gelooft of niet) tegen gekomen. Ze waren supersympathiek, maar hun Engels is minder. Dat is goed voor mij natuurlijk, zo leer ik ook mijn Spaans sneller. Anyway, de neef, een schriel ventje die kleiner is dan mij, vroeg of ik niet op zijn schouders wou zitten om beter te kunnen kijken. Ik heb maar beleefd geweigerd... Achja, de Paraguaanse macho... Maar hij is heel sympathiek en een beetje prettig gestoord.
Zo, dat was het voor vandaag.
Vele groetjes,
Estefanie
P.S. Als ik, eens terug in België, alsmaar te laat kom, herinner je dit berichtje!
Eigelijk hebben we daar niets gedaan, de typische filosofie van onze leraressen. We zijn eerst gaan eten en daarna hebben we een kwartiertje gewandeld in de 'winkelstraat', een weg vol kraampje met artisanale producten, hoofdzakelijk figuurtjes uit klei. Ik heb mij een paar oorbellen aangeschaft. Itagua is zowat het Hoogstraeten van Paraguay: 8000 guaranies of € 1,15 per kilo aardbeien, ik kon het niet laten een halve kilo te kopen. Mmmm, super, maar oma... ze kunnen niet tippen aan jouw fraisen uit de tuin. Ik heb ook jugo de frutillas of aardbeiensap gedronken bij het eten: heeeemels!
's Avonds ben ik met mijn zus en halfzus (ja, die blijk ik plots ook te hebben) naar el gran concierto gegaan. We gingen vertrekken tegen 5u30, zodat we goede plaatsen zouden hebben. Het was kwart voor zeven toen we eindelijk in de auto zaten... Het concert was in een voetbalstadium, de groep was een zeer populaire band uit Porto Rico: calle 13, wat zoveel betekent als 'straat 13', maar dat kan je beter niet vertalen. Het concert begon slechts anderhalfuur te laat, ja, we hadden geluk. Het voorprogramma was zeer goed, een Paraguaanse groep waarvan ik de naam niet kan onthouden. En na nog een halfuur wachten kwam eindelijk calle 13.
We waren ondertussen de neef van mijn zus, die ik al kende, en zijn vriendengroep (hoofdzakelijk meisjes, als je mij nu gelooft of niet) tegen gekomen. Ze waren supersympathiek, maar hun Engels is minder. Dat is goed voor mij natuurlijk, zo leer ik ook mijn Spaans sneller. Anyway, de neef, een schriel ventje die kleiner is dan mij, vroeg of ik niet op zijn schouders wou zitten om beter te kunnen kijken. Ik heb maar beleefd geweigerd... Achja, de Paraguaanse macho... Maar hij is heel sympathiek en een beetje prettig gestoord.
Zo, dat was het voor vandaag.
Vele groetjes,
Estefanie
P.S. Als ik, eens terug in België, alsmaar te laat kom, herinner je dit berichtje!
