Hola amigos,
Ondertussen ben ik alweer terug in Santiago, waar ik mijn allerlaatste dagen in Chile spendeer. De tijd is voorbij gevlogen en ik moet jammer genoeg weer terug naar Belgenland.
Ik ben naar het noorden geweest, meebepaald San Pedro de Atacama dicht bij de Boliviaanse grens en Iquique. In San Pedro had ik het gevoel weer in Peru te zijn. De mensen zijn er donkerder en hebben Incatrekken, de artesania is dezelfde hoewel de prijzen het dubbele zijn. We hebben verschillende excursies gemaakt: naar de woestijn, de zoutvlakte (de derde grootste in de wereld), de valle de la luna en valle de la muerte, twee prachtige valeien, lagunas altiplanicas, twee meren op 4200 meter hoogte, en letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt op 4350 meter hoogte de geisers El Tatio, de hoogst gelegen geisers ter wereld. We moesten om 3u30 opstaan om na de lange rit de zonsopgang te kunnen zien. Het was -13 graden, maar het was het waard.
Iquique is een prachtige koloniaal-engelse stad met mooie stranden. De hoofdstraat lijkt een decor voor een film. De voetpaden zijn van hout en de 19de eeuwse huizen hebben alle kleuren van de regenboog. We hebben een excursie gemaakt naar verschillende andere dorpjes en stadjes, waaronder Humberstone. Een spookdorp uit de 19de eeuw. Nadat de salitre-industrie was ingestort werd het stadje verlaten en alle huizen, de markt, het theater, de schooltjes, de kerk en de straten liggen er verlaten bij. Enkele jaren geleden hebben ze het UNESCO werelderfgoed verklaard en proberen ze het stadje te conserveren.
Mijn reis was echt zalig en het was lekker warm, niet zoals in Santiago. Maar ik kom algauw terug in België waar ik nog van de laatste zomerdagen ga kunnen genieten - hoop ik toch.
Tot binnenkort!
Stefanie
maandag 16 augustus 2010
maandag 2 augustus 2010
Rapa Nui/Paaseiland
Na 5 uur vliegen naar de meest afgelegen plaats ter wereld, kwamen we aan op het
eiland waar een paar eeuwen geleden de Holanders op Paaszondag toekwamen en het de naam Paaseiland gaven of Rapa Nui zoals de inwoners het noemden.
De namiddag nadat we aangekomen zijn, hebben we het enige stadje (of beter gezegd dorpje) van het eiland verkend en onze eerste moai’s (de beelden) gezien. Alles is superduur: de souvenirs, het eten (een doos Kellogg’s kost zo’n 8 euro), de hostels, … Gelukkig hebben we een Chileense identiteitskaart zodat we voor de ingang van de parken evenveel als de Chilenen konden betalen en niet drie keer meer zoals andere toeristen.
De eerste dag hebben we een vulkaan beklommen en de ruines boven bezocht. De krater is gevuld met kleine meertjes: een prachtig uitzicht! Dag twee hebben we fietsen gehuurd en een tour rond het eiland gedaan. Zo’n 60 km hebben we gefietst.. We voelden onze poep niet meer! We hebben vele ahu’s (platforms) en moai’s gezien. We hebben een andere vulkaan beklommen, daar waar ze de moai’s uithakten. De wand ligt bezaait met onafgewerkte en afgewerkte moai’s, klaar om naar hun plaats vervoerd te worden. In de krater is er ook een meer te zien. Hoogtepunt was een ahu met 12 moai’s in goede staat. We hebben verder gefietst tot aan één van de twee stranden op het eiland waar we konden uitrusten en genieten van het zonnetje. De tocht terug was best zwaar in het begin. Het was heel de tijd bergop, maar toen we het hoogste punt bereikt hadden konden we genieten van bergaf! We zijn totaal uitgeput in ons hostal toegekomen. De derde dag hebben we een andere toer gemaakt, deze keer te voet. Het hele eiland ligt bezaaid met moai’s en andere overblijfselen van de Rapa Nui cultuur. We hebben enkele grotten bezocht en een berg beklommen (ook een oude vulkaan) waar ze de rode hoeden van de moai’s maakten. De laatste dag hebben we een auto gehuurd en nog eens een toer rond het eiland gemaakt. ’s Avonds zijn we naar de traditionele dans (natuurlijk voor toeristen) gaan kijken. Echt ongelofelijk!
Het was een prachtige reis! Het weer was zalig. Warm maar niet te warm en het spetterde telkens voor 5 min en dan klaarde het weer op. Het landschap is supermooi, net als de mensen. Ik heb nog veel meer te vertellen, maar da’s voor als ik terug in België kom!
Vele groetjes,
Stefanie
eiland waar een paar eeuwen geleden de Holanders op Paaszondag toekwamen en het de naam Paaseiland gaven of Rapa Nui zoals de inwoners het noemden.
De namiddag nadat we aangekomen zijn, hebben we het enige stadje (of beter gezegd dorpje) van het eiland verkend en onze eerste moai’s (de beelden) gezien. Alles is superduur: de souvenirs, het eten (een doos Kellogg’s kost zo’n 8 euro), de hostels, … Gelukkig hebben we een Chileense identiteitskaart zodat we voor de ingang van de parken evenveel als de Chilenen konden betalen en niet drie keer meer zoals andere toeristen.
De eerste dag hebben we een vulkaan beklommen en de ruines boven bezocht. De krater is gevuld met kleine meertjes: een prachtig uitzicht! Dag twee hebben we fietsen gehuurd en een tour rond het eiland gedaan. Zo’n 60 km hebben we gefietst.. We voelden onze poep niet meer! We hebben vele ahu’s (platforms) en moai’s gezien. We hebben een andere vulkaan beklommen, daar waar ze de moai’s uithakten. De wand ligt bezaait met onafgewerkte en afgewerkte moai’s, klaar om naar hun plaats vervoerd te worden. In de krater is er ook een meer te zien. Hoogtepunt was een ahu met 12 moai’s in goede staat. We hebben verder gefietst tot aan één van de twee stranden op het eiland waar we konden uitrusten en genieten van het zonnetje. De tocht terug was best zwaar in het begin. Het was heel de tijd bergop, maar toen we het hoogste punt bereikt hadden konden we genieten van bergaf! We zijn totaal uitgeput in ons hostal toegekomen. De derde dag hebben we een andere toer gemaakt, deze keer te voet. Het hele eiland ligt bezaaid met moai’s en andere overblijfselen van de Rapa Nui cultuur. We hebben enkele grotten bezocht en een berg beklommen (ook een oude vulkaan) waar ze de rode hoeden van de moai’s maakten. De laatste dag hebben we een auto gehuurd en nog eens een toer rond het eiland gemaakt. ’s Avonds zijn we naar de traditionele dans (natuurlijk voor toeristen) gaan kijken. Echt ongelofelijk!
Het was een prachtige reis! Het weer was zalig. Warm maar niet te warm en het spetterde telkens voor 5 min en dan klaarde het weer op. Het landschap is supermooi, net als de mensen. Ik heb nog veel meer te vertellen, maar da’s voor als ik terug in België kom!
Vele groetjes,
Stefanie
maandag 26 juli 2010
La Serena
Hola chicos!
Mijn klassen zijn ondertussen gedaan en het is nu tijd om te genieten na een best wel zwaar semester. Donderdagnacht zijn we vertrokken naar La Serena, de tweede oudste stad van Chile op zo'n 7u van Santiago.
La Serena is een kleine gezellige stad, met historische en lage bebouwing. 's Avonds zijn we naar een sterrenwacht geweest, wel een voor toeristen omdat de professionele observatorio's enkel voor wetenschappers zijn.
Het was heel koud, boven op de berg, maar het was het zeker waard. We hebben uitleg gekregen over het heelal en we hebben verschillende sterren, sterrengroepen en de maan door een telescoop gezien. Het was bijna volle maan waardoor er weinig sterren zichtbaar waren, maar het beeld van de maan was des te mooier. De regio is gekend voor z'n heldere gehemeltes waardoor het een van de weinige plaatsen op het zuidelijk halfrond is waar men de sterren kan bestuderen.
De dag erop zijn we naar Valle de Elqui geweest. Het is een mooie vallei met verschillende dorpjes. We hebben de school van Gabriela Mistral bezocht, de Chileense dichteres en enige Latijns-Amerikaanse vrouw die de nobelprijs voor literatuur heeft gewonnen. We hebben een piscobrouwerij bezocht en pisco geproefd. De streek is bekend om z'n pisco, maar tot grote spijt van de Chilenen heb ik mijn mening dat pisco van Peru komt nog iet kunnen herzien!
De laatste dag, een zondag, was er niet zo veel te doen in La Serena. Bijna alles was dicht. Maar het was er iets warmer dan in Santiago en we hebben genoten van het artesaniamarktje, de gezellige straatjes en de vele kerkjes.
Ondertussen ben ik terug in Santiago en mijn valiezen zijn gepakt om morgenochtend vroeg naar Rapa Nui, het Paaseiland te vertrekken!
Vele groetjes,
Stefanie
maandag 28 juni 2010
Chiloé
Hola chicos!
Vrijdagnamiddag was er geen les omdat Chile speelde in de mundial. Piñera, de rechtse president van Chile, heeft bij decreet de scholen de toestemming te geven de lessen te schorsen als Chile speelt. En dus vallen de klassen weg, zodat iedereen naar het voetbal kan kijken. Chile is verloren van Spanje, maar is toch geclassificeerd. Momenteel zijn ze tegen Brasil aan het spelen. Paraguay is ook geclassificeerd, als hoogste van z'n groep en speelt morgen tegen Japan. Duimen!
Vandaag is het een feestdag, dus hadden we een lang weekend en hebben we beslist om er van te genieten. Ik ben met twee Mexicaanse vrienden van mijn klas naar Chiloé geweest.
We moesten zo'n 12 uur op de bus tot Puerto Mont, een havenstad in het zuiden en dan nog es zo'n 4u naar Castro, de hoofdstad van het eiland Chiloé. Iedereen had ons gezegd dat het verschrikkelijk koud zou zijn en dat het er ook enorm veel regent, dus hadden we veel kleren mee. Maar het viel gelukkig allemaal nogal mee. We hebben enkel gisteren regen gehad en het was gelukkig niet zo koud.
We hebben genoten van de rust en de natuur. Castro is een piepklein stadje met een kerk en een marktje met toeristische souvenirs. De streek is bekend om zijn geweven wollen producten zoals pulls en vesten, mutsen, sjaals, handschoenen... Ook staat in elk dorpje een houten kerk, UNESCO werelderfgoed. Ze zijn onlangs allemaal gerestaureerd en het was echt leuk om er een paar te bezoeken. We hebben ook de boot genomen naar een ander klein eiland en we hebben een paar dorpjes bezocht. Een van die dorpjes, ten zuiden van Castro is precies een spookdorp. De tijd is er blijven stilstaan. Veel huisjes zouden perfect dienst kunnen doen als locatie voor een Hollywoodthriller.
Vannacht hebben we de bus terug genomen en ondertussen zijn we weer terug in Santiago, klaar voor een nieuwe schoolweek.
Groetjes,
Stefanie
Vandaag is het een feestdag, dus hadden we een lang weekend en hebben we beslist om er van te genieten. Ik ben met twee Mexicaanse vrienden van mijn klas naar Chiloé geweest.
We moesten zo'n 12 uur op de bus tot Puerto Mont, een havenstad in het zuiden en dan nog es zo'n 4u naar Castro, de hoofdstad van het eiland Chiloé. Iedereen had ons gezegd dat het verschrikkelijk koud zou zijn en dat het er ook enorm veel regent, dus hadden we veel kleren mee. Maar het viel gelukkig allemaal nogal mee. We hebben enkel gisteren regen gehad en het was gelukkig niet zo koud.
We hebben genoten van de rust en de natuur. Castro is een piepklein stadje met een kerk en een marktje met toeristische souvenirs. De streek is bekend om zijn geweven wollen producten zoals pulls en vesten, mutsen, sjaals, handschoenen... Ook staat in elk dorpje een houten kerk, UNESCO werelderfgoed. Ze zijn onlangs allemaal gerestaureerd en het was echt leuk om er een paar te bezoeken. We hebben ook de boot genomen naar een ander klein eiland en we hebben een paar dorpjes bezocht. Een van die dorpjes, ten zuiden van Castro is precies een spookdorp. De tijd is er blijven stilstaan. Veel huisjes zouden perfect dienst kunnen doen als locatie voor een Hollywoodthriller.
Vannacht hebben we de bus terug genomen en ondertussen zijn we weer terug in Santiago, klaar voor een nieuwe schoolweek.
Groetjes,
Stefanie
woensdag 9 juni 2010
Dia del Patrimonio y Isla Negra
Hey hey,
Vorige week zondag was het Dia del Patrimonio of Dag van het erfgoed. Ik heb met mijn Mexicaanse vrienden van mijn klas verschillende gebouwen in Santiago bezocht: het stadhuis, het historische postkantoor, de oudste kerk van Santiago, verschillende musea... Er was gigantisch veel te doen, dus we moesten kiezen en lang aanschuiven om overal binnen te geraken. Maar alles was gratis en de moeite. In het centrum reden oude auto's rond en in de musea waren de mensen verkleed in de mode van de 19de eeuw.
Hoogtepunt van de dag was toch het huis Londres 38. Het is een gewoon rijhuis, maar van 1973 tot 1975 (onder Pinochet) werd het gebruikt om mensen op te sluiten en te folteren. Zo'n 100 personen zijn er geëxecuteerd. Onze gids had er zelf een paar maanden opgesloten gezeten, toen hij pas 16 was. Het huis is helemaal leeg, maar dat maakt het dubbel zo griezelig. Er waren jammer genoeg veel te veel mensen, maar het was echt de moeite. Buiten zijn er plaatjes met de namen van de slachtoffers in de straat gemetseld en de mensen leggen er rode bloemen bij.
Daarna zijn we ook nog naar het Museo de la Memoria geweest, ook over de dictatuur. Maar slechts een heel klein deel was open. De rest is nog altijd gesloten door de aardbeving.
Hoogtepunt van de dag was toch het huis Londres 38. Het is een gewoon rijhuis, maar van 1973 tot 1975 (onder Pinochet) werd het gebruikt om mensen op te sluiten en te folteren. Zo'n 100 personen zijn er geëxecuteerd. Onze gids had er zelf een paar maanden opgesloten gezeten, toen hij pas 16 was. Het huis is helemaal leeg, maar dat maakt het dubbel zo griezelig. Er waren jammer genoeg veel te veel mensen, maar het was echt de moeite. Buiten zijn er plaatjes met de namen van de slachtoffers in de straat gemetseld en de mensen leggen er rode bloemen bij.
Daarna zijn we ook nog naar het Museo de la Memoria geweest, ook over de dictatuur. Maar slechts een heel klein deel was open. De rest is nog altijd gesloten door de aardbeving.
En dan vorige zondag ben ik naar Isla Negra geweest. Het is een klein dorpje waar er niets te zien is, buiten het huis van de Chileense dichter Pablo Neruda en het strand. Het huis van Neruda , dat nu een museum is, was echt wel de moeite. En het strand is prachtig. Het is geen zandstrand, maar er liggen rotsen in het water. Leuk om eens een namiddagje naar toe te gaan.
Voor de rest verloopt alles hier goed. Ik studeer veel en het begint alsmaar kouder te worden. Ik draag al een tijdje mijn wintervest, hoor. Vooral 's avonds is het koud.
Ook begint het leven hier alsmaar duurder en duurder te worden. De euro blijft maar zakken, waardoor ik veel geld verlies. Maar ja, niets aan te doen zeker... Hup, Griekenland!
Veel groetjes,
Stefanie
Voor de rest verloopt alles hier goed. Ik studeer veel en het begint alsmaar kouder te worden. Ik draag al een tijdje mijn wintervest, hoor. Vooral 's avonds is het koud.
Ook begint het leven hier alsmaar duurder en duurder te worden. De euro blijft maar zakken, waardoor ik veel geld verlies. Maar ja, niets aan te doen zeker... Hup, Griekenland!
Veel groetjes,
Stefanie
zaterdag 29 mei 2010
Mendoza
Hola chicos!
Vorige week zijn we met de hele groep naar Mendoza, Argentina geweest! Ik was zeer gelukkig om weer het Argentijnse accent te horen en de Argentijnse specialiteiten te kunnen proeven! Ik was weer in mijn 'regio'!
Mendoza zelf is niet zo'n speciale stad. In de 18de eeuw is de hele stad verwoest door een aardbeving en ook een paar meter hoger komen te liggen. Toen ze de stad heropbouwden, hebben ze beslist brede straten aan te leggen, zodat bij een eventuele volgende aardbeving er minder schade zou zijn. Daardoor zijn er in Mendoza niet zoveel hoge gebouwen en brede straten en veel parken.
De busrit was vrij lang (maar wel met een prachtig uitzicht!) en we waren er maar twee dagen, dus hebben we niet zoveel kunnen bezoeken. Maar het was heel tof, we hebben ons goed geamuseerd. We waren met een hele bende (17 personen), bijna allemaal buitenlanders, dus je kan je er wel al iets bij voorstellen!
Zondagmiddag, wanneer we moesten terugkeren was het nog niet helemaal zeker of wel terug konden. Als er teveel sneeuw ligt, sluiten ze namelijk de weg. Op het laatste nippertje hoorden we dan dat de grens toch open was en dat we terug naar Santiago konden. Er was een gigantische fille en we moesten enorm lang wachten aan de douane. Maar we zijn dan toch thuis geraakt ;)
De busrit was vrij lang (maar wel met een prachtig uitzicht!) en we waren er maar twee dagen, dus hebben we niet zoveel kunnen bezoeken. Maar het was heel tof, we hebben ons goed geamuseerd. We waren met een hele bende (17 personen), bijna allemaal buitenlanders, dus je kan je er wel al iets bij voorstellen!
Zondagmiddag, wanneer we moesten terugkeren was het nog niet helemaal zeker of wel terug konden. Als er teveel sneeuw ligt, sluiten ze namelijk de weg. Op het laatste nippertje hoorden we dan dat de grens toch open was en dat we terug naar Santiago konden. Er was een gigantische fille en we moesten enorm lang wachten aan de douane. Maar we zijn dan toch thuis geraakt ;)
Klaar voor een nieuwe schoolweek!
Groetjes,
Stefanie
Groetjes,
Stefanie
donderdag 20 mei 2010
Manifestación y Viña del Mar
Hola chiquillos!
Vorige week woensdag was er geen les in de voormiddag, omdat de studenten zouden kunnen gaan betogen. Studeren is hier namelijk nog altijd heel duur (net zoals in België) en bovendien zouden ze een soort subsidie voor de studenten die hun huis verloren hebben in de aardbeving schrappen.
Ik natuurlijk mee! Maar Chile is nog altijd Chile... Ze hadden de plaats van de betoging verandert en wij wisten niet waar naartoe. Uiteindelijk kwamen we aan wanneer het net gedaan was, en wanneer het gewelddadig begon te worden. Mijn medestudenten waren allemaal bang om opgepakt te worden en liepen dicht bij mij 'omdat ze een buitenlandse toch niet zouden oppakken'. Ik hen maar uitleggen dat als ze niets verkeerd doen, ze ook niet opgepakt zullen worden, maar dat is hier anders. Chili heeft een cultuur van gewelddadige betogingen, van in de tijd van Pinochet. Gewelddadig van de kant van de studenten én van de kant van de politie. Met de nieuwe rechtse regering van Piñera wordt het er natuurlijk niet beter op. Bovendien is er een sterke subcultuur van anarchisten, die beginnen vechten om te vechten.
De politie was massaal aanwezig en spoot met waterkanonnen en traangas. De studenten liepen alle kanten uit, en sleurden de hekkens over straat om het verkeer te blokkeren. Jullie moeten jullie absoluut geen zorgen maken, ik stond erbij en keek ernaar. Het was nooit echt gevaarlijk, maar wel interessant om mee te maken.
Vorig weekend dan was heel wat rustiger. Ik ben naar Viña del Mar geweest, op een anderhalf uurtje van Santiago. Het is een kleine rustige stad, niet zo pitoresk als Valparaiso en net zo modern als Santiago. We hebben wat rondgewandeld en de stad verkend. Eigenlijk is er weinig te beleven, maar het was tof om eens een weekendje te relaxen na de hele week hard studeren.
Ik weet niet zo goed waar die mythe vandaan komt dat Erasmus luilekkerland is. De hele week door heb ik boekbesprekingen, groepswerken en toetsen. Ze laten je hier echt geen moment met rust. De studenten hier hebben geen sociaal leven, maar studeren letterlijk tot ze erbij neervallen. Dan verkies ik toch de Belgische manier van studeren, waar je zelf kan bepalen wat je wanneer doet. Veel succes trouwens aan de blokkers!
Groetjes,
Stefanie
De politie was massaal aanwezig en spoot met waterkanonnen en traangas. De studenten liepen alle kanten uit, en sleurden de hekkens over straat om het verkeer te blokkeren. Jullie moeten jullie absoluut geen zorgen maken, ik stond erbij en keek ernaar. Het was nooit echt gevaarlijk, maar wel interessant om mee te maken.
Vorig weekend dan was heel wat rustiger. Ik ben naar Viña del Mar geweest, op een anderhalf uurtje van Santiago. Het is een kleine rustige stad, niet zo pitoresk als Valparaiso en net zo modern als Santiago. We hebben wat rondgewandeld en de stad verkend. Eigenlijk is er weinig te beleven, maar het was tof om eens een weekendje te relaxen na de hele week hard studeren.
Ik weet niet zo goed waar die mythe vandaan komt dat Erasmus luilekkerland is. De hele week door heb ik boekbesprekingen, groepswerken en toetsen. Ze laten je hier echt geen moment met rust. De studenten hier hebben geen sociaal leven, maar studeren letterlijk tot ze erbij neervallen. Dan verkies ik toch de Belgische manier van studeren, waar je zelf kan bepalen wat je wanneer doet. Veel succes trouwens aan de blokkers!
Groetjes,
Stefanie
maandag 3 mei 2010
Un techo para Chile
Hola!
Dit weekend was het eens geen feestjes en uitslapen maar hard labeur!
Dit weekend was het eens geen feestjes en uitslapen maar hard labeur!
Met een groep van het studentenhuis hier hebben we gewerkt voor 'un techo para Chile'. Met vrijwilligers bouwen ze houten huizen waar families die hun huis verloren hebben in de aardbeving voorlopig in kunnen wonen.
Vrijdagavond hebben we de bus naar Lota genomen, een stadje niet ver van Concepción. Zaterdagmorgen kwamen we toe, hebben we ontbeten en zijn we ingedeeld in groepjes. Ik heb gewerkt met twee Chileense studenten en een Chileense mevrouw.
Onze familie woont in een houten huis, waarvan het achterste deel ingestort is. Het nieuwe huis hebben we voor hun huis gebouwd en zal de kamer van de ouders en het dochtertje van 8 worden. Ze wonen er met 5: de ouders, twee jongens van 21 en 17 en het dochtertje. Ze zijn arm, maar kunnen wel de eindjes aan elkaar knopen. Ze hebben een televisie, stereo en computer en verwarming in het huis. En superlekker en gigantisch veel eten. De moeder, een sympathieke, verlegen mevrouw kan lezen maar niet schrijven. Ze heeft uitgelegd dat in haar familie de drie oudste kinderen moesten gaan werken en enkel de drie jongste konden studeren.
In de hoger gelegen arme delen van de stad woont bijna iedereen in houten 'paalwoningen'. We moesten dus beginnen met gaten graven, de palen er stevig inzetten en met een slang met water controleren of ze waterpas staan. We zijn met twee aan het werk begonnen, omdat de anderen de camion met 40 huizen aan het lossen waren en hebben doorgewerkt tot nadat het al donker was geworden.
Op dag twee hebben we in de voormiddag bijna niets kunnen doen omdat we moesten wachten tot ze kwamen met het huis. We hebben iets gegeten en met de familie gepraat. Toen ze eindelijk kwamen met de camionette en we de zware palletten gelost hadden konden we beginnen met de vloer vast te nagelen, de muren recht te zetten en het dak erop te bouwen. Het is een beetje een Ikea 'kant-en-klaar' huisje van 6 op 3 meter, zonder elektriciteit en zonder stromend water. Maar aangezien sommige families twee maanden na de aardbeving nog altijd in een tent wonen toch een hele verbetering. De twee zonen en de opa hebben ons geholpen en het werk ging goed vooruit. Tegen dat het donker werd waren we klaar. Nooit gedacht dat we op zo'n korte tijd, met zo weinig mensen een huis konden ineen zetten!
Vanmorgen zijn we om 9u terug in Santiago aangekomen. Iedereen is doodmoe van 3 nachten slechte slaap en het harde werk. Elke spier in mijn lichaam doet pijn, denk ik. Maar het is een leuk gevoel. De familie was heel vriendelijk en dankbaar. Het was een leuke ervaring en ik denk dat ik het nog ga doen!
Veel groetjes,
Stefanie
Vrijdagavond hebben we de bus naar Lota genomen, een stadje niet ver van Concepción. Zaterdagmorgen kwamen we toe, hebben we ontbeten en zijn we ingedeeld in groepjes. Ik heb gewerkt met twee Chileense studenten en een Chileense mevrouw.
Onze familie woont in een houten huis, waarvan het achterste deel ingestort is. Het nieuwe huis hebben we voor hun huis gebouwd en zal de kamer van de ouders en het dochtertje van 8 worden. Ze wonen er met 5: de ouders, twee jongens van 21 en 17 en het dochtertje. Ze zijn arm, maar kunnen wel de eindjes aan elkaar knopen. Ze hebben een televisie, stereo en computer en verwarming in het huis. En superlekker en gigantisch veel eten. De moeder, een sympathieke, verlegen mevrouw kan lezen maar niet schrijven. Ze heeft uitgelegd dat in haar familie de drie oudste kinderen moesten gaan werken en enkel de drie jongste konden studeren.
In de hoger gelegen arme delen van de stad woont bijna iedereen in houten 'paalwoningen'. We moesten dus beginnen met gaten graven, de palen er stevig inzetten en met een slang met water controleren of ze waterpas staan. We zijn met twee aan het werk begonnen, omdat de anderen de camion met 40 huizen aan het lossen waren en hebben doorgewerkt tot nadat het al donker was geworden.
Op dag twee hebben we in de voormiddag bijna niets kunnen doen omdat we moesten wachten tot ze kwamen met het huis. We hebben iets gegeten en met de familie gepraat. Toen ze eindelijk kwamen met de camionette en we de zware palletten gelost hadden konden we beginnen met de vloer vast te nagelen, de muren recht te zetten en het dak erop te bouwen. Het is een beetje een Ikea 'kant-en-klaar' huisje van 6 op 3 meter, zonder elektriciteit en zonder stromend water. Maar aangezien sommige families twee maanden na de aardbeving nog altijd in een tent wonen toch een hele verbetering. De twee zonen en de opa hebben ons geholpen en het werk ging goed vooruit. Tegen dat het donker werd waren we klaar. Nooit gedacht dat we op zo'n korte tijd, met zo weinig mensen een huis konden ineen zetten!
Vanmorgen zijn we om 9u terug in Santiago aangekomen. Iedereen is doodmoe van 3 nachten slechte slaap en het harde werk. Elke spier in mijn lichaam doet pijn, denk ik. Maar het is een leuk gevoel. De familie was heel vriendelijk en dankbaar. Het was een leuke ervaring en ik denk dat ik het nog ga doen!
Veel groetjes,
Stefanie
woensdag 21 april 2010
Mi vida en Chile
Hola niños!
Het is een tijdje geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen, ik weet het... De wifi in ons huis werkte niet meer en daardoor moesten we met iedereen hier (zo'n 12 personen) twee computers delen.
Ik ben het hier ondertussen al goed gewoon. Ik heb ongeveer evenveel les als in België, enkel de maandag en woensdag heb ik ook in de voormiddag les, de andere dagen in de namiddag. Ik wandel een half uur naar de universiteit en een half uur terug. Op slippers. Ik voel het al ;)
De manier van les geven is helemaal anders, zoals ik al eerder gezegd heb. Ik heb het gevoel dat ik terug in het middelbaar zit. We hebben veel taken, opdrachten en proeven tijdens het jaar. Mucho estudio...
En het begint ondertussen ook kouder te worden. Overdag valt het nog wel mee, maar 's morgens en 's avonds is het echt wel al frisjes. Jaja, van nu af aan zal het omgekeerd zijn...
De studenten in het huis hier zijn heel sympathiek en allemaal prettig gestoord. Ik zit hier met nog een Frans meisje en een Chileense die hier woont en de rest zijn allemaal jongens. Aandacht genoeg voor ons! En vuile moppen helaas ook.. En ik kan ondertussen geen voetbal meer zien of horen... haha. Maar het is een toffe bende.
Verder is hier altijd wel iets te doen. In het weekend gaan we uit of is er een asado (barbecue) in ons huis. Er zijn veel concierten, karaoke's en disco's of we kijken gewoon samen een film. Het is echt gezellig. Dat is het zo wat voor nu denk ik...
Groetjes en geniet van het zonnetje!
Stefanie
Ik ben het hier ondertussen al goed gewoon. Ik heb ongeveer evenveel les als in België, enkel de maandag en woensdag heb ik ook in de voormiddag les, de andere dagen in de namiddag. Ik wandel een half uur naar de universiteit en een half uur terug. Op slippers. Ik voel het al ;)
De manier van les geven is helemaal anders, zoals ik al eerder gezegd heb. Ik heb het gevoel dat ik terug in het middelbaar zit. We hebben veel taken, opdrachten en proeven tijdens het jaar. Mucho estudio...
En het begint ondertussen ook kouder te worden. Overdag valt het nog wel mee, maar 's morgens en 's avonds is het echt wel al frisjes. Jaja, van nu af aan zal het omgekeerd zijn...
De studenten in het huis hier zijn heel sympathiek en allemaal prettig gestoord. Ik zit hier met nog een Frans meisje en een Chileense die hier woont en de rest zijn allemaal jongens. Aandacht genoeg voor ons! En vuile moppen helaas ook.. En ik kan ondertussen geen voetbal meer zien of horen... haha. Maar het is een toffe bende.
Verder is hier altijd wel iets te doen. In het weekend gaan we uit of is er een asado (barbecue) in ons huis. Er zijn veel concierten, karaoke's en disco's of we kijken gewoon samen een film. Het is echt gezellig. Dat is het zo wat voor nu denk ik...
Groetjes en geniet van het zonnetje!
Stefanie
donderdag 8 april 2010
Las classes
Hola amigos!
Ondertussen heb ik bijna 2 weken les achter de rug.
Ondertussen heb ik bijna 2 weken les achter de rug.
De lessen hier zijn enorm verschillend van de lessen in Belgie. De groepen zijn klein, tussen 15 en 25 personen. Het is vrij normaal om te laat te komen, ook voor de prof trouwens. De proffen zijn vrij familiair en als je de prof goed kent is het normaal een kus te geven als begroeting. Dat is in Paraguay ook zo.
Al bij al lijkt het alsof ik terug in het middelbaar zit. De aanwezigheden worden opgenomen en het is verplicht om naar de lessen te gaan. We hebben veel werk tijdens het jaar, zoals boekbesprekingen en presentaties en het uiteindelijke examen staat soms maar op 30% van de punten. Boeken hebben we niet, enkel onze notities.
Het is wel niet altijd even gemakkelijk om de les te volgen, of eigenlijk om het even welke Chileen hier.. :p Ze praten hier enorm snel en hebben bovendien veel woorden die enkel hier gebruikt worden en niet bestaan in andere Zuid-Amerikaanse landen. Zelfs Paraguanen hebben mij al verteld dat ze een Chileen niet verstaan!
Op de unief verloopt alles vrij chaotisch: uren en lokalen veranderen soms zomaar en je weet soms niet waar je wanneer moet zijn. Maar al bij al valt het wel allemaal mee. De medeleerlingen zijn sympatiek en geinteresseerd in ons en ik amuseer mij enorm!
Vele groetjes!
Stefanie
Al bij al lijkt het alsof ik terug in het middelbaar zit. De aanwezigheden worden opgenomen en het is verplicht om naar de lessen te gaan. We hebben veel werk tijdens het jaar, zoals boekbesprekingen en presentaties en het uiteindelijke examen staat soms maar op 30% van de punten. Boeken hebben we niet, enkel onze notities.
Het is wel niet altijd even gemakkelijk om de les te volgen, of eigenlijk om het even welke Chileen hier.. :p Ze praten hier enorm snel en hebben bovendien veel woorden die enkel hier gebruikt worden en niet bestaan in andere Zuid-Amerikaanse landen. Zelfs Paraguanen hebben mij al verteld dat ze een Chileen niet verstaan!
Op de unief verloopt alles vrij chaotisch: uren en lokalen veranderen soms zomaar en je weet soms niet waar je wanneer moet zijn. Maar al bij al valt het wel allemaal mee. De medeleerlingen zijn sympatiek en geinteresseerd in ons en ik amuseer mij enorm!
Vele groetjes!
Stefanie
maandag 29 maart 2010
Valparaiso
Hola chicos!
Groetjes,
Stefanie
Dit weekend ben ik naar Valparaiso gegaan samen met een Columbiaan die hier ook woont. Een beetje later zijn er nog mensen afgekomen; een Chileen, een Franse jongen uit mijn huis en twee Franse meisjes die ik nog niet kende. We hebben een gigantische wandeling gemaakt tot aan het huis van Pablo Neruda, de bekende Chileense dichter. Z'n huis is nu een museum en zou het mooiste zijn van de drie huizen die hij had: één in Valparaiso, één in Viña del Mar en nog één in Santiago.
Volgens velen is Valparaiso de mooiste stad van Zuid-Amerika. Beneden is het niet zo speciaal, maar de hoger gelegen delen zijn prachtig. Het is een verzameling van kleine huisjes in alle kleuren. Valparaiso was vroeger een zeer belangrijke havenstad, maar nadat het Panamakanaal gegraven werd, is het zijn belangrijke strategische positie verloren.
Op sommige plaatsen lijkt het alsof de tijd is blijven stilstaan. Je kan de heuvels op via ascensores of liften, die nog altijd werken zoals begin deze eeuw. Ze worden natuurlijk wel goed onderhouden, maar ze bezitten nog altijd hun charme. Beneden rijden oude trolleybussen. Valparaiso was de eerste stad ter wereld waar ze reden. Ook hangen overal gigantische trossen kabels om elektriciteit en telefoonlijnen naar alle huizen te brengen. Er is ook veel graffiti (maar mooie) en muurschilderingen, echt leuk om te zien.
Valparaiso is een gigantische stad en dat zie je ook als je boven staat en een prachtig uitzicht hebt, maar toch heb je niet dat gevoel. Er zijn weinig hoge appartementsgebouwen en de straatjes zijn smal.
Zondag hebben William, de Colombiaan, en ik nog een museum over de zeemacht bezocht. Het was mooi, maar het ging vooral over oorlog en kapiteinen. Niet echt mijn ding. Maar wel de moeite om de lift ernaartoe te nemen, te wandelen door de straatjes, van het uitzicht te genieten... Kortom, het was een leuk weekend.
Volgens velen is Valparaiso de mooiste stad van Zuid-Amerika. Beneden is het niet zo speciaal, maar de hoger gelegen delen zijn prachtig. Het is een verzameling van kleine huisjes in alle kleuren. Valparaiso was vroeger een zeer belangrijke havenstad, maar nadat het Panamakanaal gegraven werd, is het zijn belangrijke strategische positie verloren.
Op sommige plaatsen lijkt het alsof de tijd is blijven stilstaan. Je kan de heuvels op via ascensores of liften, die nog altijd werken zoals begin deze eeuw. Ze worden natuurlijk wel goed onderhouden, maar ze bezitten nog altijd hun charme. Beneden rijden oude trolleybussen. Valparaiso was de eerste stad ter wereld waar ze reden. Ook hangen overal gigantische trossen kabels om elektriciteit en telefoonlijnen naar alle huizen te brengen. Er is ook veel graffiti (maar mooie) en muurschilderingen, echt leuk om te zien.
Valparaiso is een gigantische stad en dat zie je ook als je boven staat en een prachtig uitzicht hebt, maar toch heb je niet dat gevoel. Er zijn weinig hoge appartementsgebouwen en de straatjes zijn smal.
Zondag hebben William, de Colombiaan, en ik nog een museum over de zeemacht bezocht. Het was mooi, maar het ging vooral over oorlog en kapiteinen. Niet echt mijn ding. Maar wel de moeite om de lift ernaartoe te nemen, te wandelen door de straatjes, van het uitzicht te genieten... Kortom, het was een leuk weekend.
Vannacht heb ik mijn eerste aardbeving meegemaakt. Ik was aan het slapen en ik ben er half van wakker geworden, maar ik was eigelijk niet zeker of het nu echt was of een droom. Vanmorgen vroeg William of er nog iemand het gevoeld had dus het was wel degelijk echt. Maar ik heb erna gewoon weer verder geslapen en over een aardbeving gedroomd, haha. Blijkbaar was het een sterke naschok. Maar alles in orde dus!
Groetjes,
Stefanie
vrijdag 26 maart 2010
La semana passada
Hola chicos!
Deze week is vrij rustig verlopen. Veel is er nog niet te doen. De museums die ik wil bezoeken zijn gesloten, net als de bergen rondom Santiago, die je normaal gezien kan beklimmen of met de lift bezoeken.
Onze visa is gelukkig geregeld. Samen met de Portugese jongen die in hetzelfde programma zit als mij, heb ik van de ene kant van Santiago naar de andere kant gelopen, altijd vragen ze wel een of ander document of een kopie ervan. Door de aardbeving zijn sommige diensten verhuisd en niemand weet precies waar we moeten zijn. Toen eindelijk alles in orde was, bleek dat ze de achternaam van Martim fout hadden getypt en begon alles weer van voor af aan.
Vandaag zijn we naar de universiteit geweest. Het is een gigantisch complex van 32 hectaren, met voetbal- en tennisvelden, een medisch centrum, een cultureel centrum, verschillende faculteiten... het Amerikaanse model dus.
Maandag beginnen de lessen. Het zullen kleine groepjes zijn, niet zoals in Gent dus.
We zijn met een stuk of 8 buitenlanders die estudios internacionales zullen volgen, onder wie vooral Mexicanen. We hebben allemaal een ander lessenrooster, dus het is nog afwachten met wie ik wanneer les heb.
's Avonds is hier altijd wel iets te doen. Salsalessen in een zalig pitoresk caféetje zoals je die alleen maar in Zuid-Amerika vind, karaoke of gezellig samen babbelen en iets drinken.
Morgen ga ik naar Valparaiso met enkele van mijn kot. Naar het schijnt is het een van de mooiste steden van Zuid-Amerika en dat slechts op anderhalf uur van Santiago.
Groetjes!
Stefanie
Onze visa is gelukkig geregeld. Samen met de Portugese jongen die in hetzelfde programma zit als mij, heb ik van de ene kant van Santiago naar de andere kant gelopen, altijd vragen ze wel een of ander document of een kopie ervan. Door de aardbeving zijn sommige diensten verhuisd en niemand weet precies waar we moeten zijn. Toen eindelijk alles in orde was, bleek dat ze de achternaam van Martim fout hadden getypt en begon alles weer van voor af aan.
Vandaag zijn we naar de universiteit geweest. Het is een gigantisch complex van 32 hectaren, met voetbal- en tennisvelden, een medisch centrum, een cultureel centrum, verschillende faculteiten... het Amerikaanse model dus.
Maandag beginnen de lessen. Het zullen kleine groepjes zijn, niet zoals in Gent dus.
We zijn met een stuk of 8 buitenlanders die estudios internacionales zullen volgen, onder wie vooral Mexicanen. We hebben allemaal een ander lessenrooster, dus het is nog afwachten met wie ik wanneer les heb.
's Avonds is hier altijd wel iets te doen. Salsalessen in een zalig pitoresk caféetje zoals je die alleen maar in Zuid-Amerika vind, karaoke of gezellig samen babbelen en iets drinken.
Morgen ga ik naar Valparaiso met enkele van mijn kot. Naar het schijnt is het een van de mooiste steden van Zuid-Amerika en dat slechts op anderhalf uur van Santiago.
Groetjes!
Stefanie
zaterdag 20 maart 2010
Rohayhu Paraguay
Hola!
Sinds maandag ben ik in Paraguay. Het is zalig om hier terug te zijn. Veel valt er echter niet te vertellen... Ik bezoek mijn families en vrienden, de mensen op mijn werk. Ik geniet van de warmte (hoe ik het hier een heel jaar heb uitgehouden weet ik niet meer, het is soms echt te warm en de zomer is al voorbij...), het eten, de terere en het gezelschap.
Vanavond ga ik mijn reggaetonmoves nog es boven halen en morgen wordt het waarschijnlijk de typische asado of barbeque. Maandagmorgen neem ik terug het vliegtuig richting Santiago, waar het nieuwe schooljaar op mij wacht.
Het is spijtig dat het al zo snel voorbij is gegaan, maar ik heb er met volle teugen van genoten en dat zal ik dit weekend ook nog doen.
Tot in Santiago!
Groetjes,
Stefanie
zondag 14 maart 2010
Mis primeros dias en Santiago
Tot mijn grote vreugde lijkt Santiago meer op Asunción dan op Buenos Aires. Het is dan wel 10x groter, overal geasfalteerd en iets properder, de naambordjes op straat en de tegels op het trottoir zijn dezelfde, net als de winkeltjes op straat en de vriendelijkheid van de mensen.
Mijn eerste kennismaking met de stad was vrijdagmiddag, toen ik met de metro op het kantoor van Pluna moest geraken, waar ik mijn ticket richting Asunción heb gekocht. Jaja, van maandag tot zondag zal ik een bezoekje brengen aan mi querido Paraguay!
Mijn vlucht uit Madrid had 2u vertraging dus kwam ik maar tegen de middag aan in Santiago en had ik niet zoveel tijd meer om nog naar het kantoor te gaan, maar ik ben er dus geraakt.
Het kantoor bevindt zich in de buurt Providencia, waar vooral veel kantoren en nieuwe huizen en winkels gevestigd zijn. Het is blijkbaar een goeie uitgaansbuurt.
Ik zit in Barrio Brazil, op 10 cuadras (blokken) van het oude centrum en Plaza de Armas (de ‘Grote Markt’). Het is een leuke buurt, met kleine historische huisjes, smalle eenrichtingsstraten en bomen aan beide kanten. Het is blijkbaar de buurt voor bohémiens, kunstenaars en alternatievelingen. Ik zit er dus op mijn plaats ;)
Mijn kot is een oud huis, zo’n 100 jaar hebben ze mij verteld. Overal ligt een oude houten vloer, de planfonds zijn zeer hoog en de deuren en ramen zijn smal en lang. Fantastisch mooi. De kamers geven uit op de binnenplaats en de mijne op de gang naar de binnenplaats. Er is een tweede verdiep met nog kamers ook allemaal richting atrium. Aan de ene kant zijn er 5 badkamers die we met iedereen delen, een keuken en wasplaats. De andere kant zijn de kamers en nog een andere kant is een leefruimte met tv en computer.
Mijn kamer is zeer ruim, met een raam dat uitgeeft op straat (ik zit beneden). De muren zijn wit en één is er geel. Ik heb een kast, een bureau, een nachtkastje en een bed en dus ook zo’n prachtige houten vloer en een hoog plafond.
Gisteren ben ik het oude centrum wat gaan verkennen: de Plaza de Armas, een paar kathedralen, de mercado central waar ik een visgerecht heb gegeten en de mercado de flores waar groenten en fruit, rijst en allerlei etenswaren en zo wat van alles en nog wat wordt verkocht. In een deel ervan verkopen ze enkel bloemstukken voor begrafenissen, vandaar de naam dus. Ze lijken nog het meest op de markten in Peru.
Vandaag ben ik met een Frans meisje van mijn kot op stap geweest. We hebben het Museo Chileno de Arte Précolumbino bezocht. Het is een mooi museum met vooral voorwerpen uit de Inka-overheersing en van de Maya’s. De meeste museums zijn nog gesloten door de aardbeving, dus die zal ik in enkele weken bezoeken. Ik heb ook een marktje met artesania bezocht, maar het was vooral een kopie van de vele Peruaanse die we gezien hebben en bovendien dubbel zo duur veronderstel ik.
Het leven is hier trouwens een stuk duurder dan de andere Latijns-Amerikaanse landen, voor de meeste dingen betaal je hier Europese prijzen.
Wat de aardbeving betreft, is hier op zich weinig van te merken. In mijn buurt is er één huis afgebroken, waarschijnlijk door de aardbeving dus. In het centrum zijn sommige oude gebouwen of delen ervan (vooral kerken) afgezet met lint, maar er is weinig beschadigd. En verschillende musea zijn dus nog gesloten.
Ondertussen zijn er al twee schokjes geweest, maar ik heb daar helemaal niets van gemerkt. Eentje gisteren rond de middag, maar toen was ik op wandel in het centrum en ze hebben mij gezegd dat je het niet kan merken als je aan het wandelen bent, enkel als je in je bed ligt. Vannacht rond 3u was er ook eentje, maar ik heb er doorgeslapen. Geen zorgen dus.
Voorts is het hier lekker warm, zonder té warm te zijn. Zo eind de 20 graden. Ik stuur enkele zonnestraaltjes door naar België!
Groetjes en tot in Paraguay!
Stefanie
Mijn vlucht uit Madrid had 2u vertraging dus kwam ik maar tegen de middag aan in Santiago en had ik niet zoveel tijd meer om nog naar het kantoor te gaan, maar ik ben er dus geraakt.
Het kantoor bevindt zich in de buurt Providencia, waar vooral veel kantoren en nieuwe huizen en winkels gevestigd zijn. Het is blijkbaar een goeie uitgaansbuurt.
Ik zit in Barrio Brazil, op 10 cuadras (blokken) van het oude centrum en Plaza de Armas (de ‘Grote Markt’). Het is een leuke buurt, met kleine historische huisjes, smalle eenrichtingsstraten en bomen aan beide kanten. Het is blijkbaar de buurt voor bohémiens, kunstenaars en alternatievelingen. Ik zit er dus op mijn plaats ;)
Mijn kot is een oud huis, zo’n 100 jaar hebben ze mij verteld. Overal ligt een oude houten vloer, de planfonds zijn zeer hoog en de deuren en ramen zijn smal en lang. Fantastisch mooi. De kamers geven uit op de binnenplaats en de mijne op de gang naar de binnenplaats. Er is een tweede verdiep met nog kamers ook allemaal richting atrium. Aan de ene kant zijn er 5 badkamers die we met iedereen delen, een keuken en wasplaats. De andere kant zijn de kamers en nog een andere kant is een leefruimte met tv en computer.
Mijn kamer is zeer ruim, met een raam dat uitgeeft op straat (ik zit beneden). De muren zijn wit en één is er geel. Ik heb een kast, een bureau, een nachtkastje en een bed en dus ook zo’n prachtige houten vloer en een hoog plafond.
Gisteren ben ik het oude centrum wat gaan verkennen: de Plaza de Armas, een paar kathedralen, de mercado central waar ik een visgerecht heb gegeten en de mercado de flores waar groenten en fruit, rijst en allerlei etenswaren en zo wat van alles en nog wat wordt verkocht. In een deel ervan verkopen ze enkel bloemstukken voor begrafenissen, vandaar de naam dus. Ze lijken nog het meest op de markten in Peru.
Vandaag ben ik met een Frans meisje van mijn kot op stap geweest. We hebben het Museo Chileno de Arte Précolumbino bezocht. Het is een mooi museum met vooral voorwerpen uit de Inka-overheersing en van de Maya’s. De meeste museums zijn nog gesloten door de aardbeving, dus die zal ik in enkele weken bezoeken. Ik heb ook een marktje met artesania bezocht, maar het was vooral een kopie van de vele Peruaanse die we gezien hebben en bovendien dubbel zo duur veronderstel ik.
Het leven is hier trouwens een stuk duurder dan de andere Latijns-Amerikaanse landen, voor de meeste dingen betaal je hier Europese prijzen.
Wat de aardbeving betreft, is hier op zich weinig van te merken. In mijn buurt is er één huis afgebroken, waarschijnlijk door de aardbeving dus. In het centrum zijn sommige oude gebouwen of delen ervan (vooral kerken) afgezet met lint, maar er is weinig beschadigd. En verschillende musea zijn dus nog gesloten.
Ondertussen zijn er al twee schokjes geweest, maar ik heb daar helemaal niets van gemerkt. Eentje gisteren rond de middag, maar toen was ik op wandel in het centrum en ze hebben mij gezegd dat je het niet kan merken als je aan het wandelen bent, enkel als je in je bed ligt. Vannacht rond 3u was er ook eentje, maar ik heb er doorgeslapen. Geen zorgen dus.
Voorts is het hier lekker warm, zonder té warm te zijn. Zo eind de 20 graden. Ik stuur enkele zonnestraaltjes door naar België!
Groetjes en tot in Paraguay!
Stefanie
Abonneren op:
Posts (Atom)
