Laatste bericht... :-(

Na een verschrikkelijke busrit van Arequipa naar Puno, twee uur wachten aan de grens met Bolivia en dan naar La Paz, waar we onze laatste inkopen konden doen, de 16-uur durende busrit naar Santa Cruz en vandaaruit nog een superlange rit (meer dan 24 uur!) met een enorme strenge controle naar Asunción... kwamen we eindelijk terug aan in mi querido Paraguay!

Uiteindelijk hebben we drie nachten in de bus doorgebracht en we hebben enorm veel vertraging opgelopen in de laatste rit, dus kwamen we doodop aan bij mijn tweede familie waar we mochten blijven.

Morgen is mijn laatste dag en ik weet eigelijk nog niet goed wat ik ga doen... Ik heb absoluut nog geen zin om naar huis te komen en ik ben nu al de hele tijd bezig met afscheid nemen, van mijn families, mijn werk, mijn vriendje en mijn vrienden... En dat is alles behalve plezant! Ik zie ook enorm op tegen de lange vlucht, maar ja... ik kan er spijtig genoeg niets aan veranderen!

Ik ben wel blij dat ik de kans heb gekregen om zoveel te kunnen reizen, ik heb echt enorm veel geluk gehad! Naast Paraguay ken ik Camboriú in Brazil, Uruguay, Argentina, Bolivia en Peru. Ik heb zowel aan de Atlantische als de Grote Oceaan gestaan, de twee uiteinden van America Latina! Ik heb fysiek mijn grenzen verlegt door soms moeilijke wandelingen te maken op grote hoogte, de Huayna Pichu te beklimmen, paraglyding en sandboarding te doen en nog zoveel meer... Ik heb gigantische afstanden afgelegd, grotendeels in de bus, maar ook op het vliegtuig en in de boot. Ik ken verschillende natuurverschijnselen en soms unieke landschappen ter wereld zoals de tweede diepste cañon ter wereld in Arequipa, het hoogste grootste bevaarbare meer Titicaca, de prachtige zoutwoestijn van Uyuni, een stuk van het Amazonewoud in Bolivia... Ik ben zowel in de hoogste stad als de hoogste hoofdstad ter wereld geweest: Potosí en La Paz. En om nog maar te zwijgen van Machu Pichu, een wereldwonder en de lijnen van Nazca en nog zoveel meer bekende ruïnes en bezienswaardigheden!

Ik heb ook armoede gezien, de plaatselijke bevolking leren kennen en in een andere cultuur geleefd en voor een deel overgenomen - dat zullen jullie nog wel merken als ik terug kom denk ik! Eigelijk te veel om op te noemen! Het is echt ongeloofelijk moeilijk voor mij om afscheid te nemen van zoveel mensen die zoveel voor mij betekenen en mijn Paraguay die voor altijd een plaatsje in mijn hart heeft!

Tot gauw,

Stefanie

Puno - Arequipa

We hebben vanuit Cusco de Inka Express naar Puno genomen... een dure bus, maar de moeite waard! We stopten in drie verschillende plaatsen: een kerkje dat de sixtijnse kapel van Latijns-Amerika wordt genoemd, een ruïne en een museum. Ook een hele goeie gids, die het niet alleen had over de culturele en historische elementen, maar ook over de politieke situatie van Peru. Zo heb ik ze graag!

De eerste dag in het hoge Puno besloten we de 'chulpa's van Sillustani' te bezoeken. Dat zijn een soort cilindervormige stenen begraafplaatsen. Ik had er al gezien met Belinda, maar het was de moeite waard!

De volgende dag stond het Titicacameer op de planning. We waren al heel de tijd aan het twijfelen of we het met een toer of alleen zouden bezoeken. Als we alleen zouden gaan, komt het goedkoper uit en heeft de plaatselijke bevolking er meer aan. Maar met een toer is het natuurlijk gemakkelijker voor ons, hebben we een gids en hebben we zeker alles gezien. Uiteindelijk hebben we het gecombineerd: met een toer hebben we de drijvende eilanden van Uros bezocht en Taquille op ons zelf bezocht. Die drijvende eilanden zijn gemaakt uit riet, net als de huisjes, de boten... bijna alles wat de inwoners gebruiken. Helaas was het een beetje te toeristisch en ik vraag me af in hoever ze nog traditioneel zo leven. Er zijn wel andere eilandengroepen die nog volledig geïsoleerd leven. Toch was het mooi om de kleurrijke rokken van de indigenavrouwen te zien en de uitleg te krijgen over hun cultuur.

Dan, na bijna 3 uur varen, kwamen we aan op Taquille waar we nog samen met de groep aten en vervolgens een slaapplaats regelden. Nathalie was een beetje hoogteziek en heeft de namiddag in haar bed doorgebracht terwijl ik het eilandje wat verkende en op mijn gemak foto's kon trekken.

De volgende ochtend hebben we de berg op het eiland beklommen, waar we van het prachtige uitzicht en de ruïnes konden genieten. Dan snel terug naar beneden om te eten en op tijd onze boot terug te halen.

De laatste dag in het hoge Puno hebben we verschillende dorpjes in de omgeving bezocht. Het hoogtepunt was de Templo de la Fertilidad, waar in Inkatijden onvruchtbare vrouwen naar toe kwamen in de hoop een kindje te kunnen baren.

Dan was het richting Arequipa! De eerste dag hebben we juanita in het museum bezocht. Zij is zo'n 500 jaar geleden door de inka's op de top van een berg geofferd aan de goden. We hebben haar lichaam gezien, die bewaard wordt achter glas waar het zo'n -20 graden is. Ook hebben we veel uitleg gekregen over het offeren van jonge meisjes en kindjes door de Inka's. Echt indrukwekkend.

Die dag hebben we ook het monasterio van Santa Catalina bezocht. In dit klooster woonden vroeger een strenge zusterorde en tot de dag van vandaag leven er nog zo'n 25 (jonge) nonnetjes. Voor ons lijkt het wel een gevangenis, waar de zusters geen fysiek contact met hun familie mogen hebben en vanachter een houten tralies één keer per maand met hen mogen spreken. Het lijkt wel een stadje in een stad: met straatjes, kleine huisjes, een wasplaats, een tuin...

De volgende dag was het richting Cañon del Colca! De tweede diepste cañon ter wereld! We hebben de gigantische condors kunnen zien vliegen, maar ook lama's, alpaca's en vicuñas hebben we kunnen bewonderen.

We hebben geslapen in het dorpje 'Yanqui' waar een plaatselijke gids van mijn leeftijd ons heeft rondgeleid in de ruinas van Uyo Uyo. Daarna nog een plons in de warmwaterbronnen en dan in het donker, moe maar tevreden terug naar het iddylische hostal. Het was een leuke tweedaagse en we hebben een heel unieke plaats leren kennen. Spijtig dat we niet meer tijd hadden om er langer te blijven en dieper in de cañon te gaan.

Gisteren zijn we maar liefst echte dinosaurusvoetafdrukken en petrogliefen in de woestijn gaan bezoeken. De gids kon er wel niet veel van (het was de eerste keer dan hij de voetadrukken zag), maar het was wel mooi en speciaal om te zien.

Vandaag is het onze laatste dag hier... We willen alletwee nog niet weg, maar we kunnen niet langer meer blijven. Vanmorgen hebben we een mooi stukje van de stad verkend en vanmiddag gaan we onze laatste Peruaanse soles aan soeveniers opdoen. Vanavond is het richting La Paz, vandaaruit in een keer naar Santa Cruz en dan Asunción in mi querido Paraguay! Dat worden dus drie nachten op de bus en iedere keer maar enkele uurtjes in de stad doorbrengen... :-( We kijken er een beetje tegenop, maar ja... niets aan te doen. Je wordt daar hard van, haha!

Dus tot de volgende... vanuit PY!!!

Warme groetjes (we lopen alletwee in een rokje en genieten van het zonnetje!)

Stefanie en Nathalie

Cusco: la capital de los Inkas

Hola!! Como estan?

We zijn een week in Cusco, een van de prachtigste steden ter wereld, gebleven. Helaas moeten we morgen door naar Puno aan het Titicacameer...

We kwamen een zondag toe en hebben 'snamiddags Qoricancha bezocht. Vroeger een Inkaheiligdom waarop later door de spanjaarden een kathedraal is gebouwd. De dag erop zouden we een citytour per paard doen en verschillende ruines dicht bij Cusco bezoeken. Er is wel het een en ander misgelopen, maar uiteindelijk hebben we hele mooie plekken gezien en heel veel gewandeld. We hebben onder andere de ruines van Pukapukara, Tambomachay, Q'enqo, Saqsaywaman, Zona X (onderaardse gangen en grotten) en Temple de la Luna bezocht. De spectaculairste is toch wel die van 'Sexy Woman' of Saqsaywaman, waar elk jaar Inti Raymi gevierd wordt.

In Cusco zelf hebben we verschillende mercado's, museo's, plaza's en ga zo maar verder bezocht. We hadden altijd wel iets te doen... ook 9 juli, de aangekondigde nationale staking. Er reden geen bussen, taxi's, treinen (ook niet naar Machu Pichu, een enorm economisch verlies)... We vreesden een beetje voor die dag, maar gelukkig waren de meeste winkels en museums wel open. Aan de Plaza de Armas was er informatie over de staking en de economische toestand van Peru. In Peru is de extreemrechtse Alan Garcia voor de tweede keer aan de macht. Eind jaren tachtig was hij al president en toen was er een enorme inflatie van 100% per dag... Het was er onleefbaar geworden. Helaas is hij ik denk vorig jaar opnieuw verkozen en er zijn weer dezelfde tendensen bezig: het leven wordt duurder, de prijzen stijgen maar de lonen stijgen niet mee. Ik sta helemaal achter de staking, maar het maakte het reizen er niet gemakkelijker op.

Vrijdag was het dan zover: we vertrokken met een tour naar de Valle Sagrado, de heilige vallei van de Inca's. Daar bezochten we de prachtige ruinas van Pisac en Ollantaytambo. Dat laatste dorpje wordt het laatste bewoonde Inkadorp genoemd omdat men nog altijd in de originele Inkahuizen woont. De straten, riolen, fonteinen en ga zo maar door, stamt nog uit het Inkatijdperk en wordt tot op de dag van vandaag nog gebruikt. Vandaaruit namen we de laatste trein naar Aguas Calientes, het meest overprijzde dorpje van heel Peru en misschien wel Zuid-Amerika (omdat elke tourist die naar Machu Pichu gaat daar moet passeren).

Zaterdag was het heeeel vroeg opstaan om de eerste bus van 5u30 naar Machu Pichu te nemen. Er stonden al een hele lange rij touristen voor ons en het duurde niet lang voor er ook al een hele rij achter ons stond! Rond zes uur kwamen we aan en we lieten het superdure restaurant en nog duurdere hotel (600 dollar per nacht, per persoon!) achter ons liggen om naar de ingang te gaan. Eens binnen, was het zoeken naar de ingang van de Huayna Pichu. Het was nog supermistig en we konden nog helemaal niets van de ruines zien en hadden geen flauw idee naar waar we moesten. Met veel gesukkel vonden we eindelijk de juiste pijltjes en konden we in de rij staan wachten. De Huayna Pichu is de enorm stijle berg op de achtergrond van de ruinas en er mogen enkel 400 mensen per dag op. We waren al moe toen we aankwamen en na een urenhalf in de rij wachten konden we eindelijk aan de enorme stijle klim beginnen. De gemiddelde tijd voor de 400 meter omhoog (ja, ik weet dat klinkt niet veel, maar is het wel...) is een uur en Nathalie en ik hebber er... - geloof het of niet - zo'n 35 minuten over gedaan! Jawel, supertrots en buitenadem kwamen boven tot de ontgoogeling dat er van het beloofde uitzicht door de mist helemaal niets te zien was. We gingen dan maar de ruines boven op de berg bezoeken en nog iets verder klimmen van de letterlijke top van de berg, echt iets ireeels op het hoogste punt van een berg staan met helemaal niets om je heen! Geen wonder dat dit voor de Inca's een heilige berg was... Toen we bijna aan de klim naar beneden wouden beginnen, begon de mist langzaam op te trekken en na even wachten konden we Machu Pichu zien! Waaw... we hebben echt veel geluk gehad! Dan snel terug naar beneden, want om 10 uur hadden we afgesproken en we hadden veel tijd verloren met zo lang in de rij te staan. Om 10u30 konden we aan de tour beginnen: door de ruines, de verschillende delen van de oude Inkastad, de heilige tempels, de terassen... echt heel mooi! Nog enkele foto's trekken en picknicken vooralweer we alweer moesten vertrekken om de trein te halen... Waaw... Machu Pichu! Toch een van de hoogtepunten van onze reis!!!

Vandaag zijn we vanuit Urubamba naar Chinchero gegaan om daar nog andere ruines met een kerkje en een marktje te bezoeken! Het was aangenaam warm en er hing een gezellige sfeer in het kleine door touristen overstroomde dorpje (gelukkig niet zo erg in de voormiddag). We hebben als middagmaal een 'choclo con queso' gegeten, mais met een stuk kaas - echt een van mijn lievelingseten hier! Vanavond gaan we voor de laatste keer een Machu Pichu in de Ukukus gaan drinken (da's een groen-geel-rode coktail, superlekker) en gratis salsalessen volgen in de Uptown... Helaas moeten we morgen alweer door, we vertrekken richting Puno aan het Titicacameer waar het heel koud schijnt te zijn... :-( Echt spijtig dat we niet meer tijd hebben, want Cusco is een prachtige stad! Hier kom ik zeker nog eens van mijn leven terug!

Groetjes!!

Nathalie en Stefanie

Lima - Ica - Nazca

Hola!! Que tal?

We zijn een dagje langer dan voorzien in Lima gebleven (voor de domme reden dat onze was nog niet eerder klaar was) en hebben dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om aan paragliding voor de kust van de grote oceaan te doen! Voor zo'n kwartiertje vlogen we onder begeleiding van een ervaren 'paraglider' op zo'n 100 a 150 meter hoogte. Echt de moeite en wat een spectaculair uitzicht!! Supertof en wat een adrenaline...!
Dan maar door naar Ica waar we de ruine van Tambo Colorado bezocht hebben. Het was een soort militaire basis van de Inca's om de naburige volkeren in het oog te houden en hun grenzen te beschermen. Deze ruine is de best bewaarde langs de kuststreek. We konden ook nog een wandelingetje maken (2 km volgens de gids, maar echt vééél minder...) naar begraafplaatsen. Daar konden we skeletten zien, maar helaas troffen we ook meer aan... grafrovers. Eén man was tanden aan het verzamelen, naar het schijnt om te gebruiken in chemicaliën. De graven waren al helemaal ondersteboven gehaald, met schedels, beenderen, haarresten en overblijfselen van doeken allemaal door elkaar. De gids heeft het wel gemeld aan het instituut, maar het is toch een probleem dat moeilijk op te lossen valt. Het ontbreekt hen aan geld en middelen en ik heb eigelijk ook medelijden met de grafrovers, omdat de armoede en gebrek aan scholing hen ertoe dwingt zulke dingen te doen.
Na de ruines hebben we bodegas bezocht waar we de typische pisco en zoete wijn van hier konden proeven. We hebben gezien hoe ze het nog traditioneel maken, echt tof en vooral lekker...
's Avonds zijn we nog vertrokken richting Haucachina, een oase in de woestijn, dicht bij Ica. Daar stond 'sandboarding' de volgende morgen op het programma. Dat is zoals snowboarden maar dan op zand. Met een 'buggie' een soort open jeepachtig voertuig op en neer de duinen, helemaal door elkaar geschud! Eerst mochten we proberen op kleine duinen, hop met de plank naar beneden. Je kan liggen of rechtstaan. Ik heb alletwee geprobeerd, maar het liggen is toch veel leuker (en gemakkelijker) omdat je veeeel sneller gaat. Nathalie heeft echter heel de tijd recht gestaan.
De duinen werden alsmaar hoger en hoger en de snelheid sneller en sneller! We durfden bijna niet meer naar beneden... Ik had gevraagd hoe snel je ongeveer gaat van de hele hoge duinen en de chauffeur zei zo'n 90 a 100 km per uur!!! Ik ben wel niet helemaal zeker of ik hem mag geloven, maar het gaat echt ongelofelijk snel!! Echt een van de tofste dingen die ik van mijn leven al gedaan heb, wat een adrenaline!!! Met de buggie hebben we dan nog wat door de duinen gereden, we zaten precies op een of ander atractie in een pretpark. Scherpe bochten, diep naar beneden... waaw! Echt zotjes hoor!
Dan in de namiddag zijn we al vertrokken richting Nazca. Vanmorgen hebben we de beroemde Nazcalijnen vanuit een vliegtuigje gezien. Echt mooi, maar moeilijk om mooie foto's te nemen. Nathalie is een beetje ziekjes geworden en ligt nu in het hotel, terwijl ik dit hier schrijf. Maar het was wel de moeite waard. We hebben echt geluk gehad: een paar dagen geleden was het heel bewolkt en konden de vliegtuigjes niet opstijgen. Heel veel toeristen hebben daardoor lang moeten wachten en werden alsmaar doorgeschoven. Veel mensen hebben helemaal niet kunnen vliegen (en sommigen zijn hun geld ook kwijt) en anderen hebben 2 tot 3 dagen moeten wachten... Wij hadden onze toer al vanuit Ica geboekt, maar ik was er toch niet helemaal gerust in. Uiteindelijk zijn er geen problemen geweest en zijn we nog snel kunnen opstijgen voor een prachtige vlucht van een halfuurtje ongeveer. Da's toch ook alweer een van mijn dromen die is uitgekomen!
Vanmiddag gaan we nog een begraafplaats in de woestijn, een plaats waar ze goud maken en een andere plaats waar ze ceramiek maken, bezoeken. Ziet er ook wel tof uit! Vanavond gaat het alweer richting Cuzco waar Machu Pichu op het programma staat!!

Heel veel groetjes uit Peru,
Nathalie en Stefanie

Puno - Cusco - Pisco - Lima

Hola!!

Het is alweer een tijdje geleden... maar ik heb het ook zo druk gehad! Ik ben nu zo'n twee weken in Peru. Toen we net de grens hebben overgestoken met Bolivia kwamen we aan in Puno, waar we bij de familie van Belinda zijn gebleven. We hebben er warmwaterbronnen en 'chulpa's' bezocht. Die laatste zijn de typische cylindervormige begraafplaatsen van de pre-Inca's. Die bouwden hun chulpa's uit strategische overwegingen op een heuvel, maar het was de klim zeker waard!

Dan was het richting Cusco, de prachtige hoofdstad van de Inca's. De 24ste juni is het Inti Raymi, het feest van de zon. Prachtige dansen, adembenemende kostuums... echt een spectakel! Helaas wel heel veel volk en (domme) toeristen, dus lang rechtstaan en alles van ver zien (hoewel wij eigelijk nog goeie plaatsen hadden). Maar ooh zo prachtig en de moeite!

De hele week ervoor waren er al festiviteiten en elke dag op de Plaza de Armas konden we naar de mooiste traditionele dansen in supermooie kledij kijken. Ook vaak kindjes die dansten, schaaattig! We hebben ook een marktje bezocht (waar ik weer veel te veel gekocht heb), naar de salares (waar ze zout 'maken', echt een irreel uitzicht) en nog een ruine dicht bij Cusco.

De dag na Inti Raymi was het al tijd voor Belinda om naar huis te vertrekken en ik had mijn ticket al richting Pisco, waar ik mijn tijd zou spenderen vooraleer Nathalie in Lima zou aankomen. 's Morgens namen we afscheid, maar toen ik 's namiddags thuis kwam stond ze weer voor de deur!! Blijkbaar was haar vlucht naar Lima niet opgestegen door het slechte weer en heeft ze daardoor haar vlucht naar België gemist. Nu ja, ik had mijn ticket al dus ja, dan toch maar afscheid genomen, maar we zouden elkaar nog zien in Lima. (Alles is trouwens in orde gekomen, ze zou nu al terug in België moeten zijn)

Uiteindelijk ben ik niet in Pisco maar in Paracas gebleven en heb vandaaruit de Islas Ballestas, een eilandengroep, bezocht. Echt zo'n prachtige natuur: ik heb pelikanen, meeuwen, verschillende soorten vogels waarvan ik de naam al ben vergeten, dolfijnen, pinguins en zeehondjes gezien! In de namiddag het park Paracas: de woestijn, het rode strand, een museum... Ook de moeite.

Daarna ben ik naar Pisco gegaan om van daaruit mijn bus naar Lima te nemen. Ik wist dat er in augustus vorig jaar een aardbeving was geweest (herinneren jullie het nog? Het is op het nieuws geweest..), maar het was toch shockerend om de verwoesting in de stad te zien. Overal werken, straten opnieuw aanleggen, huizen opnieuw bouwen... De straten zijn precies een 'gatenkaas': twee huizen wel, een huis niet, drie huizen wel, twee huizen niet... Veel mensen die in kleine snelopgetrokken houten of rieten huisjes of containers wonen, bijna een volledig jaar al! Ongeloofelijk hoe traag zo'n hulpverlening op gang komt...

Nu ben ik in Lima, herenigt met mijn zus. Er waren problemen met de vluchten en de valies, maar alles is nu toch in orde gekomen. We hebben gisteren en vandaag wat van Lima gezien, maar het is zoooo groot! Echt mooi kan ik het niet noemen met al z'n typische kenmerken van een grootstad: veel verkeer, vervuiling, criminaliteit... Morgen is onze laatste dag hier, daarna vertrekken we naar Ica waar we piscofabrieken gaan bezoeken (en waar we dus ook mogen proeven van de typische drank), een ruina en de oase Haucachina in de woestijn. Dat belooft!!

Groetjes uit Peru!

Stefanie

Copacabana: Isla del Sol

Hey,

Onze laatste stop in Bolivia was Copacabana aan het Titicacameer. 's Morgens vroeg namen we de boot naar Isla del Sol, het heilige eiland van de zon voor de Inca's. We vaarden naar de noordkant waar we de heilige steen en enkele ruïnes zouden bezoeken en dan een drie-uur durende bergaf wandeling naar de zuidkant van het eiland zouden doen. Yeah right... bergaf was het alles behalve! Ik geloof nooit meer een Boliviaan, haha! We waren uitgeput en buiten adem toen we aankwamen. We wouden ook nog de ruinas aan de zuidkant zien en hebben ook nog een tijdje gewandeld, maar we hebben ze niet gevonden. De ruinas aan de noordkant waren eigelijk ook een beetje een ontgoogeling, we hadden er alletwee wel meer van verwacht.

Daarna hebben we nog heel het dorpje rondgelopen (lees: bergop en bergaf) voordat we naar onze toffe goedkope (anderhalve euro per nacht) hostal gingen om de nacht door te brengen. Echt een heel rustige sfeer en een prachtige natuur. Moe maar tevreden zijn we vroeg in slaap gevallen.

De dag erop hebben we de boot terug genomen naar Copacabana waar we onze laatste Bolivianos aan leuke soeveniers op hebben gedaan alvorens de grens met Peru over te steken.

De reis in Bolivia is veel te snel voor bij gegaan! We hebben echt prachtige dingen gezien en leuke plaatsen leren kennen! Echt enorm de moeite!!

Groetjes vanuit Cusco, Peru.

Estefani

Salar de Uyuni - La Paz - Rurrenabaque

Hola,

Ik had de vorige keer net een heel bericht geschreven toen de verbinding met internet wegviel en ik alles kwijt was.

We zijn dus van Potosi naar Uyuni gereden waar we een driedaagse tour geboekt hebben. We deelden de jeep met een gezellig homokoppel uit de VS, een britse en haar onbeleefd Uruguaans lief die wel iets weg had van Urbanus. We hebben echt de meest ongelofelijke en irreele landschappen gezien: van de oneindige zoutvlakte (die bijna even groot is als heel België) tot marsachtige berglandschappen, een verlaten treinenkerkhof, de salvador dali woestijn, geizers, groen- blauw- en roodkleurige lagunas met flamingos, vulkanen en warmwaterbronnen. Die laatste deden echt goed deugd, want het was verschrikkelijk, verschrikkelijk koud!

's Avonds na de tour zijn we verder gereden naar La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld. De heksenmarkt met lamafoetussen, warme pulls en allerlei andere touristensouveniers is supergezellig. De volgende dag hebben we de ruinas van Tiwanaku bezocht. Ook heel mooi en oud. Het was blijkbaar het culturele centrum van de Tiwanaku cultuur, die veel ouder en groter is geweest dan de bekende incacultuur. Ze waren bezig opgravingen te doen en er is nog heel veel werk, maar helaas geen geld.

De dag erop zijn we dan naar Rurrenabaque gevlogen. Het was echt verschrikkelijk om op de juiste luchthaven te geraken en we waren al bang onze vlucht te missen, maar uiteindelijk is alles nog goed gekomen. Ook een heel verhaal... Echt, vlieg nooit met TAM! Ik heb er alleen nog maar problemen mee gehad.

Rurrenabaque is een stad in de jungle, een bassin van het amazonewoud. We hadden onze tour al geboekt en konden dus die dag nog vertrekken naar een idylisch, warm (een welkome afwisseling!) stukje groen. We hadden gekozen voor een ecovriendelijke tour, waarvan de winst naar de locale indigenacomunidad ging. De mensen waren zooo vriendelijk, het eten overheerlijk! Echt bijna vier dagen een stukje paradijs, was het niet voor de muggen!! Ik sta vol! Ik had er al meer dan 120 geteld enkel maar op een schouder en arm. Nu ja, het was het waard hoor. We hebben de comunidad bezocht, wandelingen in de jungle gedaan en veel dieren en planten gezien, gevist (noch Belinda, noch ik hebben iets gevangen, maar kom...), met een vlot de Quiquibeyrivier afgevaren en in diezelfde rivier gezwommen. Echt heel leuk! De dagen zijn veel te vlug voorbijgevlogen en het was alweer tijd om terug te keren naar La Paz. De vriendelijke vrouw van het agentschap had onze vliegtickets al gereserveerd, maar toen we bij de oficina van TAM aankwamen bleek er weer vanalles niet te kloppen en was er geen plaats meer op het vliegtuig voor zeker drie dagen. We beslisten dan maar met de bus terug te keren, maar zagen er goed tegenop omdat we de reputatie van die rit kenden en Belinda was een beetje ziekjes. Uiteindelijk bleek de rit erger dan verwacht. 18 uur hobeldebobbel op ongeasfalteerde wegen... Echt de ergste busrit die zowel Belinda als ik al meegemaakt hadden, maar we zijn toch heelhuids weer in La Paz aangekomen.

Morgen gaan we nog de laatste souveniers kopen en dan vertrekken we naar het Titicacameer om daarna al richting Peru te vertrekken! Hoe de reis al is voorbijgevlogen! Ongelofelijk...

Groetjes voor misschien de laatste keer uit Bolivia,

Stefanie

Potosi

Hola!!

Potosi was tot nu toe letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van onze reis! Deze prachtig koloniale stad die op 4060 meter hoogte ligt, was vroeger een van de rijkste steden ter wereld. De reden daarvoor is de zilvermijn, de Cerro Rico. Vroeger werkten er indigenas en zwarte slaven, maar natuurlijk ging al de winst naar de Spanjaarden. Helaas is de situatie de dag van vandaag helemaal niets verbeterd.

We hebben de mijnen bezocht. De werkomstandigheden zijn er vreselijk. Er werken jongens van hun 14 jaar al of jonger. De meesten doen uren van 12 tot 14 uur per dag voor amper 30 bolivianos per uur, zo'n 3 euro. Ze mogen geen eten mee naar beneden brengen, dus overleven ze op cocabladeren kauwen, een beetje water en wat frisdrank of alcohol. De tour was touristisch, maar toont wel de echte situatie van de mensen die daar soms tot 20 jaar lang elke dag komen werken, als ze geluk hebben zo oud te worden. Ze aanbidden 'Tio' hun beschermer. Door hem cocabladeren, sigaretten en 96% alcohol te schenken hopen ze geen ongevallen te hebben en rijke mineralen te vinden.

Het is echt oneerlijk hoe de wereld in elkaar zit en we beseffen in Belgie -godverdorie- veel te weinig hoeveel geluk we hebben! Bolivia voert enkel de grondstoffen uit, terwijl het grote geld te verdienen valt met het zilver zelf, het afgewerkte product. Bolivia is het armste land van Latijns-America (Paraguay het tweede armste).

Vroeger maakte Bolivia zilvermunten voor de hele wereld en nu worden de bolivianos in Canada, Frankrijk en Spanje gemaakt omdat de productiekosten te hoog zijn. Zo oneerlijk... echt ongeloofelijk.

Stefanie

Bolivia I: Santa Cruz - Samaipata - Sucre

Hola!!

Ik schrijf jullie vanuit Sucre, Bolivia! Vorige week dinsdag zijn we vertrokken vanuit Asuncion om na de hele chaco te doorkruisen in Santa Cruz aan te komen. We zijn daar maar een nachtje gebleven en een dag om het centrum wat te verkennen. De stad heeft nog maar pas zijn autonomia gekregen en het zou zogezegd gevaarlijk geweest zijn, maar buiten de grafiti en propaganda van 'si a la autonomia' hebben we er heel weinig van gemerkt.

Daarna zijn we naar Samaipata, een dorpje op 3 uur van Santa Cruz gegaan. Van daaruit zouden we verschillende tours doen en dingen bezoeken maar toen we onze planning er nog es bij namen bleek dat we veel te veel plannen en veel te weinig tijd hebben!! Uiteindelijk hebben we enkel de Che Guevara route gedaan. We zijn in een taxi naar de afgeleden dorpjes gereden, La Higuiera waar hij is doodgeschoten en Vallegrande waar hij na zijn dood is naar toe gebracht. We hebben het schooltje waar hij vermoord is bezocht en de standbeelden die daar ter ere van hem zijn opgericht. Ook hebben we de wastafel gezien waar een verpleegster hem gewassen heeft. Daarvan was ik wel onder de indruk. Ik had vooraf gelezen dat hij heel toeristisch was en dat er een hele comersie was rond gebouwd, maar dat viel echt nog goed mee.

En daarna zijn we al in Sucre toegkomen. Het is hier heel toeristisch, voor mij toch, ik die in 10 maanden geen enkele toerist ben tegengekomen in Paraguay.

Het is hier heel mooi, een heel andere cultuur dan in Paraguay. We zien de oude vrouwtjes in de typische klederdracht met hun vele rokken, twee lange staarten en een hoedje. De huisjes zijn klein en laag en het is hier heel goedkoop. Nuja, behalve dan de toeristische dingen. Het is mooi zonnig, maar niet warm en 's avonds kan het al koud zijn.

Vandaag zijn we naar Tarabuco gegaan, een indigenadorpje hier dicht bij. Het wordt enorm aangeraden het de zondag te bezoeken, voor de markt, maar helaas kunnen we niet zolang blijven.. Ik ben ook een beetje hoogteziek al en het zal er waarschijnlijk de eerste dagen nog niet beter op worden omdat we morgen naar Potosi gaan, op zo'n 4000 meter! Ik heb daarpas cocapastelletjes gekocht, hopelijk helpen ze wat.. Maar maken jullie zich niet ongerust, ik overleef het wel!

Nu ja, goed, heb nog heel veel te vertellen maar veel te weinig!
Groetjes uit Bolivia!!
Stefanie

Viaje in Paraguay

Hola beste belgjes!

Vorige week donderdag kwam mij vriendin Belinda toe vanuit Buenos Aires, met haar zal ik de komende maand bolivia verkennen.. Om haar Paraguay zo een beetje te laten kennen, zijn we een weekje erop uit getrokken. Eerst naar Ciudad del Este om de prachtige watervallen te aanschouwen. We hebben de Argentijnse kant bezocht en zijn met een bootje tot achter een waterval gevaren. Estabamos mojadisimas!! We waren doorweekt! Maar het was het wel waard, en we hadden veel geluk met het weer. Nu is het hier trouwens zo'n begin de dertig graden, lekker aangenaam.. Verder hebben we in Ciudad del Este nog Salto Monday, een andere waterval, Itaipu, de grootste waterkrachtdam ter wereld en de Tres Fronteras, het driegrenzenpunt tussen Brazilië, Argentina en Paraguay, van elkaar gescheiden door twee rivieren. Best wel raar eigelijk. Je staat in Paraguay en aan de links zie je Brasil en rechts Argentina.. We zijn dan ook een dagje Maureen gaan bezoeken, mijn vriendin uit Kanindeyu op zo'n 2 uur van Ciudad del Este. Ze woont in een dorpje aan de grens met Brasil en 80% van de inwoners spreekt ook portugues, dat is toch ook een andere culturele ervaring.

Dan was het alweer tijd om een stapje verder te zetten, richting Encarnacion. Daar hebben we de ruinas jesuiticas bezocht en de volgende dag hebben we weer even de grens overgestoken met Argentinië om Posado te bezoeken. Helaas was bijna alles gesloten, maar we hebben toch weeral een stempeltje bij in ons paspoort!

De laatste halte was Pilar. Ik had er al veel goeds over gehoord: dat het een hele veilige en schone stad is, maar als je er niemand kent is er helemaal niets te doen daar.. Na een voormiddag het centrumpje te 'verkennen' keerden we alweer terug naar Asunción, net op tijd om naar het feestje van een vriendin te gaan. De volgende dag, de zaterdag, zou het mijn afscheidsfeestje zijn. Het was best wel gezellig, met regaeton en empanadas en mijn beste vrienden van hier. Het zal toch raar zijn als ik terug kom in Paraguay eind julie zonder al die afsers..

Vanavond vertrekken we naar Santa Cruz. Het zal een busrit van zo'n 30 uur worden, naar het schijnt, dus dat wordt afzien! Maar het is het wel waard natuurlijk. Ik hou jullie zeker regelmatig op de hoogte van onze avonturen in Bolivia!

Groetjes en kusjes,

Stefanie Simonne Andrea Deschepper Acuña Amarilla Ortega Gaona

(dit is vanaf nu dus mijn oficiele naam, haha)

Hace tiempo...

Hola mis amigos...

Ik was m'n blog een beetje uit het oog verloren...
Over de verkiezingen: alles is echt heel rustig verlopen. Jullie hebben het in het nieuws in België kunnen horen dat 'den goeien' gewonnen is!! Fernando Lugo is de nieuwe president van Paraguay. Hij is een ex-bisschop en liberaal maar met een linkse coalitie en dat wil dus zeggen dat het socialisme gewonnen is. Ergens in augustus wordt de macht overgedragen: voor de eerste keer sinds 61 jaar is de macht in andere handen dan de corrupte Coloradopartij.
's Avonds in het centrum was er een soort volksfeest, ik heb er jammergenoeg weinig van gemerkt maar heb het wel in de televisie gezien.. Er was vuurwerk op straat en heel veel toeterende auto's, muziek... iedereen maar zagen hoe gevaarlijk het wel niet is, maar dat was echt overdreven, er waren geen incidenten. Dat zou wel anders geweest zijn moest Blanca gewonnen zijn.

Voor de rest verloopt hier alles rustig.. Ik ga veel weg, spreek veel af met mijn afsvrienden en ga uit af en toe, omdat ik de laatste dagen in Paraguay niet heel de tijd in mijn kamer wil doorbrengen. Volgende week ga ik even op reis in Paraguay, het verslag daarvan komt zeker nog op mijn blog!

Ah en hier is het herfst.. Ik draag voor de eerste keer in acht maanden weer een lange broek (ik kan er weer in trouwens!! Ja, zoals alle afsers waren er vele kilootjes bijgekomen, maar die zijn er op een of andere wonderlijke manier ook weer af -zonder dieet, zonder fitness...) Het is hier niet zo verschrikkelijk koud volgens Belgische normen, maar ben het Paraguaanse klimaat nu gewend en daar komt nog es bij dat niets hier op de koude voorzien is. Ik heb de luxe warm water te hebben, maar de badkamer is ijskoud, net zoals mijn kamer.. Verwarming bestaat hier immers niet. De straten zijn al evenmin op regen voorzien en als het hier watergiet (regenen bestaat hier niet, het is watergieten) worden de straten rivieren. Echt waar, zonder overdrijven! Als ik de straat wil oversteken sta ik tot aan mijn enkels in het water.. Nu ja, ik vind het meestal wel nog grappig... tot ik de volgende dag aan het snotteren rondloop.

Heel veel groetjes en tot het volgende blogbericht!

Groetjes,

Estefani

viaje al chaco

Dinsdag, net voor de middag vertrokken we naar de Chaco. Maandag was het weer omgeslagen en was het echt koud, dus ik vreesde het ergste voor de trip naar de Chaco. Uiteindelijk viel het wel nog mee, het was frisjes maar echt koud was het niet.

Met de jeep suuupervol geladen, met voedingswaren: rijst, pasta, zout, yerba (om terere te drinken) enzovoort, om 'uit te delen' in Karandy Pukú, onze eerste comunidad. Na urenlang op de geasfalteerde baan (in slechte staat weliswaar) moesten we nog een groot stuk door een zandweg. Nu ja, 'zandweg' was op sommige plaatsen 'slijkweg' en we stapten uit om het van nader te bestuderen. Het was al donker en we hadden maar weinig opties. Of we zouden terug keren naar de dichtsbijzijnde estancia om daar de nacht te spenderen, of we zouden proberen er door te raken met de kans dat we vast kwamen te zitten en dan maar daar ter plekke overnachten in onze tenten. De jeep had zo'n automatisch trekding om moesten we vast zitten dat aan een boom vast te maken om ons eruit te trekken (denk aan de scene uit 'the gods must be crazy' haha). Dat bleek dus nog te werken, dus besloot Oscar, mijn baas en chaffeur, er maar voor te gaan. Ik vond het eigelijk allemaal wel grappig en avontuurlijk. Uiteindelijk zijn we er zonder vast te zitten doorgeraakt. De met watergevulde geulen waren niet zo diep als ze leken, maar heb ik er wel een verhaaltje bij!
's Avonds bij het kampvuur nog wat guarani zitten praten, nu ja, zij zitten praten, ik zitten luisteren en heel weinig verstaan, maar kom, de tent opgezet en onder de 'wol' gekropen. 's Morgens, op de nuchtere maag, begonnen we dan het eten te verdelen, zoveel kilo van elk voor elke familie. Natuurlijk klopte het niet helemaal maar ja, we zijn in paraguay e!
Na de reunion waar het over de verkiezingen ging en over hun zaak die voor het parlement moet komen om hun land te krijgen, gingen we al door naar de volgende comunidad: San Fernando.
Het was ook alweer donker toen we daar aankwamen, dus de tent opgezet, gegeten nog eventjes gebabbeld en naar 'radio Nederland wereldomroep' geluisterd, haha, wel int spaans, maar toch wel supergrappig en dan maar gaan slapen in onze tent in de school, omdat het mss zou gaan regenen.
De volgende dag ook weer een reunion en dan gingen we alweer door naar onze derde en laatste comunidad, Yakye Axa. Zij leven naast de straat op weg naar Concepción in echt mensonwaardige omstandigheden. Nu is de lobbycampagne al begonnen en binnen een maand ofzo komt de zaak voor het parlement. Veel hangt af van wie de verkiezingen wint, en de zaak Yakye Axa is een internationale zaak, maar het wordt toch gewoon afwachten en duimen dat ze eindelijk land toegewezen krijgen op hun naam waar ze recht op hebben en dat de staat de schadevergoeding betaald aan de families die iemand verloren zijn door het gebrek aan medische bijstand, voeding en zuiver water. Zo is het in Costa Rica beslist, voor de CIDH.
En daarna keerden we alweer huiswaarts, een dag vroeger dan gepland.
Vandaag is het de dag van de verkiezingen, maar hier is het vrij rustig. Ik wou meegaan om te zien hoe het allemaal in z'n werk gaat hier, maar mijn familie heeft zich vergeten in te schrijven, dus kunnen ze niet gaan stemmen. Hier geldt stemrecht, geen stemplicht en blijkbaar moet je je van te voren inschrijven. Ik vind het allemaal nogal raar want ik had daar helemaal niets over gehoord. Ik vrees er echt voor dat de Colorado partij de verkiezingen weer gaat 'winnen'. Vervalsen doen ze in ieder geval. Ik heb ook al gehoord dat ze, als Lugo zou winnen, een staatsgreep gaan plegen... Nu ja, er wordt heel veel gespeculeerd en gedaan, we gaan wel zien wanneer de eerste resultaten binnenlopen...
Ik heb gesproken met een meisje die in Encarnación gaat helpen de resultaten te geven. Ik vroeg of ze er ook op toen zien dat niets vervalst wordt. Ze zei van ja maar later zei ze dat je hier in dit land vriendjes moet zijn met de politieke partij, de politieke partij die regeert voegde ze eraan toe, om ergens te komen, om een goede scholing en ziekteverzekering te hebben. Ik vroeg of ze voor Colorado was en ze zei ja, dus voor mij zegt dat genoeg!
Ik ga zeker nog een stukje schrijven over de verkiezingen als de resultaten binnen zijn!

Groetjes,
Stefanie

Mi nueva familia

Vrijdagavond kwam ik aan in mijn nieuwe familie. Het zijn heel vriendelijke mensen, een heel goed gezin. Ik ben er nog maar pas natuurlijk, maar ben er wel graag.

Ik heb een zusje van 10, Paz, en een zus van 14, Arami. Een mama, papa en oma die ook in het huis woont. Ze hebben een kap- en schoonheidssalon aan het huis waar mijn mama werkt.

Ze zijn fel anti-colorado, wat ik even belangrijk vind als anti-bush zijn. De huidige president is Nicanor Duarte Frutas van de colorado partij, die superrijk en supercorrupt is. Ze doen absoluut niets voor de arme bevolking. Deze zondag zijn het verkiezingen en ik ben echt blij dat ik dat ga meemaken!

De opvolger van Nicanor is Blanca Ovelar. Als ze wint zal ze de eerste vrouwelijke president zijn, maar ik moet echt niet van haar weten. Ze zal hetzelfde beleid doorzetten ipv de problemen van Paraguay: werkloosheid, scholing, armoede, infrastructuur en ga zo maar door... op te lossen. Er zit een gigantische propagandamolen achter. Ze gebruiken geld van de staat om haar campagne te financiëren, ze gebruiken overheidswagens voor propaganda, ze dwingen mensen die voor de staat of itaipu (waterkrachtcentrale) werken voor hen te stemmen.

De andere kandidaten zijn Lugo, Lino'O en Fadul, waarvan Lugo (liberaal en ex-bisschop) de meeste geschikte en sterkste kandidaat is.

Er zijn heel veel mensen die Colorado beu zijn, omdat ze zoveel beloven, maar nooit niets vervullen. Het is de partij van Stroessner, een dictator die 35 jaar over Paraguay heerste. Sinds 1989 is er relatieve democratie, maar dit is de eerste keer dat het mogelijk is dat Colorado zijn macht verliest. Laten we duimen!

Toch vrees ik ervoor dat Blanca de overwinning zal behalen, want ze zijn niet bang om mensen te dwingen voor hen te stemmen, om te kopen of de verkiezingen te vervalsen. Als zoiets gebeurd zullen er gigantisch veel mensen woedend zijn en kan dat wel vele betogingen opleveren... Nu ja, we zullen wel zien. Laten we duimen voor Lugo! Ik vind het allesinds spijtig dat ik niet kan stemmen..

En ah ja, ik draag nu voor de eerste keer in ik denk 7 maanden weer lange mouwen! Eergisteren was het nog 44 graden, nu is het echt koud. En bij jullie?

Groetjes,

Stefanie

viaje a URUGUAY

Na zo'n 26 uur bussen en lang wachten aan de argentijnse grens, kwamen we aan in Montevideo, Uruguay. 'We' zijn Mats uit België, Sally uit Duitsland en ik en een groep hockeyspelers, enkele moeders en een verslaggever.

Bleek dat er voor ons geen kamers in het hotel waren en we moesten nog laat 's avonds naar een ander hotel. We waren allemaal uitgeput omdat we ook niet goed geslapen hadden in de bus.

De eerste dag liepen we een beetje verloren rond in Montevideo. Het was zondag, dus alles was gesloten, maar het bleek dag van de tradición te zijn. Er was een mooie paardenstoet en een grote rommelmarkt. 's Avonds bleek dan dat we toch in het eerste hotel konden slapen, maar we hadden geen sleutel om in onze 'kamer' te komen en na lang wachten zijn we een kijkje gaan nemen om dan door een klein raampje naar binnen te klauteren en te zien dat we met zo'n tien mensen om de grond moesten slapen in een grote zaal zonder electriciteit. Hadden we daar zoveel voor betaald?

Uiteindelijk hebben we de derde nacht dan toch een kamer gekregen, het was geen gran cosa, maar ja.. we hadden toch elk een bed en een kast. Het ontbrak de douches aan een douchekop waardoor je je moest wassen onder een dikke straal water. Nu ja, is ook weer een ervaring bij!

We zijn naar het bureau van turismo geweest om daar een kaart te krijgen en veel uitleg wat er zo allemaal te doen is. We hebben een planning voor de week gemaakt en hebben het historisch centrum bezocht, twee shoppings, twee parken, het theater, een museum voor artes visuales, het strand, enkele kerken en wat weet ik veel meer... Montevideo is echt heel mooi, maar ook heel duur. Ik heb weinig gekocht en de helft van ons eten hebben we in supermarkten gekocht. De eerste dagen was het wat koud (nu ja... voor mij: tussen de 18 en 23 graden) en regende het af en toe, maar tegen het einde van de week was het lekker warm.

We zijn ook een dag naar Colonia geweest, op twee uur van Montevideo. Colonia heeft een superklein gezellig historisch centrum waar een gigantisch aantal toeristen op af komen. Het is bekend om z'n koloniale architectuur en kleine gezellige straatjes. We zijn ook nog naar een 100 jaar oude stierenarena gegaan, waar we niet binnen mochten maar natuurlijk wel binnen zijn geraakt en naar enkele oude treinen zijn gaan kijken.

De dag erop zijn we naar Punta del Este gegaan, het meest oostelijke punt van Uruguay en superduur. We hadden echt geluk met het weer en we hebben de hele namiddag op het strand gezeten. Als je een paar cuadras in de stad loopt kom je alweer op een strand uit, langs beiden kanten is er de oceaan.

De laatste dag zijn we dan naar de wedstrijd van de jongens gaan kijken: hockey Paraguay contra Venezuela. Voor de eerste keer in de hele week zijn ze gewonnen met 2-0. Paraguay is als laatste in het klassement geëindigd maar de vrouwelijke ploeg heeft wel een beker voor fair play gewonnen.

En dan moesten we alweer richting Asunción. Het is echt heel snel voorbij gegaan, maar ik heb me goed geamuseerd. Het was echt leuk!

Besos,

Stefanie

Buenos Aires!!

Ik zal eens vertellen over mijn citytrip naar Buenos Aires, é!

Na een 20-uur durende busrit en een verschrikklijke nacht door de koude, oncomfortabele zetels en een huilende baby, komen we aan in het Parijs van Latijns-Amerika. In de taxi op weg naar ons hotel verwonderden we ons over alles wat we maar zagen: theater's, kledingwinkels, cafeetjes, het drukke verkeer, de vele mooigeklede mensen die als mieren door elkaar lopen, de gigantische gebouwen... We reden op de bekende zesrijvaksbaan voorbij de obelisk om aan te komen in ons hotel 'Esmeralda' in het centrum.

We waren met een groepje van 8 afsers en een afsvrijwilligster Belén, die dan ook niet over het minste talent organisatievermogen beschikt. Iedereen heeft zich serieus aan haar geërgerd in de week... Zo heeft ze iedereen eens om 6 uur wakker gebeld omdat ze dacht dat het 8 uur was, zit ze altijd te zagen dat we ons moeten haasten en moeten we dan uiteindelijk op haar wachten en zo voort...

De eerste dag zijn we naar een shoppingcentrum geweest (ik vind net zoals de meeste dat dat meer iets is voor de laatste dag, maar ja...) waar ze een C&A en de Zara hadden! Mats, Sally en ik waren het eigelijk al snel beu, omdat er in Asunción ook shoppingscentrums zijn dus zijn we maar wat gaan winkelen in de straten buiten, waar ik een hele mooie lange rok heb gekocht.

In de late namiddag zijn we dan naar 'La Boca' gegaan, van sfeer kan je het een beetje vergelijken met Montmartre: tango op straat, kleurrijke gebouwen, gezellige cafeetjes, kleine kraampjes met supermooie soeveniertjes... Echt super! Om daar te raken zijn we voorbij een rivier gewandeld die supervervuild was en echt een verschrikkelijke geur had, bah...

's Avonds hebben we dan nog wat rond gewandeld dicht bij ons hotel, toeristische hippiekraampjes, tango op straat, overal het gezicht van Che Guevara... Het was gezellig.

De volgende dag hebben we een oud kerkhof bezocht. Je moet weten dat ze hier (in Argentina en Paraguay) hun doden niet begraven, maar er een soort huisjes voor bouwen. Het 19de eeuwse kerkhof in Buenos Aires stond vol kleine huisjes die eigendom waren en nog altijd zijn van rijkere families. Ze beschikken van een grafkelder waar echt generaties in liggen te rusten. Soms kon je door het gebroken glas naar binnen kijken en zag je de kisten of urnes onder het stof liggen. We hebben ook de tombe van Eva Peron, Evita, gezien. Er waren wel veel mensen en er lagen ook nog altijd verse bloemen rond...

In de namiddag zijn we naar de Botanische tuin geweest, een mooi en groot park met veel sportmogelijkheden, maar wij hebben lekker lui in de schaduw gelegen en een ijsje gegeten, haha!

's Avonds waren we vrij en Sally en ik hadden al besloten om niet uit Buenos Aires weg te gaan, zonder naar het Hard Rock Café te gaan! We hebben een bus genomen naar het andere deel van de stad, Recoleta, en bleek dat daar dichtbij een grote hippiemarkt was. We hadden helaas geen tijd meer om die nog helemaal te bezoeken, maar we beslisten om misschien morgen terug te komen. Op dat moment begon het ook echt te stormen, de lucht was donkergrijs en er waren harde rukwinden waardoor alle kraampjes begonnen te wiebelen en alle kostbare oorringtjes, kettingetjes en andere soeveniertjes op de grond vielen. De verkopers begonnen in zeven haasten op te kramen en wij vertrokken naar het Hard Rock Café in Buenos Aires. Heel veel mensen binnen, maar we konden toch nog een tafeltje bemachtigen en een dure Brahma drinken. Binnenin is het echt supermooi, een heel gezellige sfeer. Sally en ik hebben dan ook nog een T-shirt kocht, als herinnering.

De volgende dag zou de groep weer gaan shoppen en hebben we beslist terug te keren naar Recoleta, waar we een mooie kerk hebben bezocht en de hele hippiemarkt gedaan hebben om de laatste soeveniertjes in te slaan voor we weeral huiswaarts moesten.

Het is echt voorbij gevlogen! Buenos Aires is echt mooi, maar ik zou er toch niet willen wonen. Het is er te druk voor mij, te groot en vooral te hoog. Nu ja, we hebben ons goed geamuseerd!

Groetjes en Feliz Pascua: een zalig Paasfeest!

Estefani, xxx

San Carlos

Hola queridas!

Donderochtend, veel te vroeg, werd ik al opgehaald door mijn compañeros om een verre reis te maken naar de comunidad San Carlos. Na zo'n uur of 7 in de jeep kwamen Oscar, Santiago, Mario en ik aan in Concepción. Na de almuerzo, het middagmaal, reden we naar de rio Paraguay om de 'primavera' onze wit-blauwe lanchita, bootje, vol te laden met al ons gerief, tenten, slaapzakken, water enzovoort.

Tijdens de bijna 2 uur durende tocht konden we genieten van het prachtige, prachtige, prachtige uitzicht en een frisse bries in ons gezicht. Toen we aankwamen in San Carlos, zo'n 80 km ten noorden van Concepción, stonden de indígena kindjes ons al op te wachten.

Deze comunidad is anders dan de andere comunidades die ik al gezien heb. Omdat het veel geïsoleerder is, zijn ze veel verlegener en timide, spreken ze veel minder spaans en keken ze me allemaal nieuwsgierig aan. Ja, een blond, blank meisje met blauwe ogen hebben er velen nog nooit gezien veronderstel ik. Maar ze zijn echt supervriendelijk en behulpzaam. De vrouwen en kindjes glimlachen altijd verlegen terug als ik hen met een glimlach begroet.

Ik heb veel foto's getrokken, ik zet ze nog wel eens op my space.

De comunidad heeft z'n eigen tierra. San Carlos is opgesplitst in drie groepen en één groep wil verhuizen naar een ander deel van hun territorium. Maar dan zouden ze een bootje nodig hebben om gemakkelijk naar de rio paraguay te kunnen.

De volgende dag zijn we naar een andere groep binnen de comunidad geweest, zo'n drie km noordelijker. Zij grenzen aan een estancia 'La Novia' die nu massaal land aan het ontbossen is. Ze willen een rechtzaak aanspannen om de ontbossing te stoppen en ook die grond op te eisen.

Dat is zo in een notedop waar de reunións over gingen. Ik heb er zelfs niet zoveel van verstaan aangezien Guaraní te voertaal is.

's Avonds konden we genieten van de prachtigste sterrenhemel die ik in mijn leven gezien heb. Er was nauwelijks bewolking en we zaten zo'n 80 km van de dichtsbijzijnde stad en dus ook van de lichtvervuiling. Helaas bracht de duisternis ook de tienduizenden muggen met zich mee. Man, ik sta stampvol van de muggenbeten! Zonder te overdrijven heb ik zeker meer dan 150 muggenbeten. Alleen al op elke voet heb ik er meer dan 30 geteld, daarna heb ik het tellen opgegeven. Ze hebben door mijn broek, door mijn tshirt, door alles gestoken... Ik heb twee nachten echt slecht geslapen van de jeuk en van de warmte.

Nu ja, het was het waard. Ik zou direct terug gaan!

En oh ja... het uur is hier veranderd. Er is nu vijf uur verschil en het uur gaat bij jullie ook algauw veranderen, dan gaat het weer zes uur zijn.

Besitos!!

Estefani

la fin de semana

Buen dia,

Vandaag ben ik exact 7 volle maanden in Paraguay! De tijd is al voorbijgevlogen, ik kan het zelf bijna niet geloven.

Vrijdag moest ik net als een groep andere afsers naar Asunción om onze visa te regelen. Het was natuurlijk op z'n paraguaans. We moesten om 7u30 aan het AFS kantoor staan, maar ik denk dat we pas een uur later ofzo vertrokken zijn naar de 'visaplaats'. Daar aangekomen moesten we nog uuuuren wachten voor we eindelijk een stempeltje kregen om de komende zes maanden nog in Paraguay te mogen blijven.

Nu ja, het was wel super gezellig en een blij weerzien met andere AFSers. Zo heb ik na zeven maanden eindelijk Maureen nog eens terug gezien. Zij woont heel ver in een super klein stadje in het groen. Ik ga zeker nog eens naar daar gaan om haar te bezoeken.

Vrijdagnamiddag is ze naar mijn werk gekomen, want ze is ook zeer geïnteresseerd in het werk met indígenas. En dan zaterdagmorgen hebben we afgesproken om Asunción wat te verkennen. Ik heb haar het centrum getoont, plaza de hippies, het panteón de los heroes, de rio Paraguay (de rivier dus) en een museum. We hebben soeveniertjes en elk een hangmat gekocht: zaaalig! We wouden nog zoveel meer doen, maar moesten algauw door naar het Instituto de la Imagen, waar ik mijn cursus fotografia volg. Elke dinsdag zijn het theoretische lessen en elke zaterdagnamiddag praktijk. Deze week zijn we naar een estancia op een uur van Asunción gereden. Echt midden in het groen, super rustig en fris. We zijn naar een rustig kabbelend beekje gewandeld om naar volle lust foto's te trekken, ons te amuzeren en te genieten van de natuur. Ik ga de foto's op mijn space zetten, dat jullie jaloers kunnen worden in het koude België.

Het was al laat toen we terugkeerden, dus bleef Maureen bij mij slapen. De dag erop zouden we naar een kindertheater gaan, maar natuurlijk bleek het pas in de namiddag te zijn. We zijn dan nog maar eens naar de rio getrokken. Daar lag een oorlogsschip en we hebben gevraagd of we niet eens een kijkje mochten nemen. Dat was geen probleem dus hingen we de ketting met het bordje 'prohibido entrar' even aan de kant om aan boord te gaan. Het schip was bijna zo'n 100 jaar oud en nog gebruikt in de Chaco-oorlog. Een verlegen matroos gaf ons uitleg. Het was vroeger nog een museum geweest, maar dat is enkele jaren geleden verplaatst. Echt wel spijtig.

We bedankten de vriendelijke man en trokken naar een haventje, want Maureen wou de rio eens over. Ik had dat enkele maanden geleden al gedaan, maar natuurlijk zei ik geen nee. We raakten aan de praat met een van de schippers, Gustavo, die elke dag mensen van de ene kant naar de andere kant brengt en werden prompt uitgenodigd om te eten in zijn huis. Voor slechts 3000 Gs. (nog geen halve euro) konden we genieten van de frisse wind in onze gezicht en een prachtig uitzicht. Aan de overkant, de Chaco'i (de kleine Chaco) was het super tranquillo. Er wonen slechts 3000 mensen, waaronder ook indígenas en er is echt nog veel bosque nativa (oerbos). We gingen naar het huis van Gustavo, waar we genoten van het lekkere fruit uit zijn tuin en het heerlijke middagmaal. We hebben nog een wandelingetje gemaakt en kregen veel uitleg over de Chaco'i. We dronken terere en sloegen nog een praatje met 'de grote baas van de politie van de Chaco'i'. Toen Maureen hem vroeg hoeveel mensen er onder hem werkten, zei hij doodnormaal dat ze maar met z'n tweeën waren. Haha, maar wel een heel sympathieke man.

Het was helaas alweer tijd om terug te keren, maar werden uitgenodigd om zeker nog terug te komen. Er was naast ons slechts één passagier en Maureen en ik mochten sturen. En niet eventjes het roer vasthouden, maar we hebben samen de volledige tocht gevaren. Enkel het vertrek en het aanmeren hebben we overgelaten aan onze ervaren Gustavo.

Daarna hebben we nog een museum gedaan dicht bij de rio waar ik zelf ook nog niet geweest was, ook heel interessant met een lieve mevrouw die ons veel uitleg gaf. Het was een hoger gebouw dus was er een prachtig uitzicht op de rio en de chacarita, de krottenwijk ervoor. Die mogen we echt niet in met onze camera of veel geld en zeker niet zonder Paraguaan. Maar ik wil er wel nog eens naartoe voor ik vertrek.

De tijd is echt voorbijgevlogen en Maureen moest alweer vertrekken. Maar het was echt een superleuk weekend!

Heel veel groetjes,

Stefanie

Encarnación!

Hola!

Ik ben dit weekend naar Encarnación, de derde grootste stad van Paraguay, geweest! Ongeloofelijk!! Encarnación ligt tegen de grens met Argentinië en heeft veel immigranten en dus ook buitenlandse invloeden. Er wonen zelfs Belgen. Het is een rijkere streek door de landbouw en de yerbafabrieken. De plaza's en straten zijn veel netter en er rijden veel minder 'pimp-my-ride' auto's rond. Encarnación is vooral bekend om zijn Carnaval: 'Carnaval Encarnera, el mejor del pais'. Het is een afgezwakte versie van het Brasiliaans Carnaval en met afgezwakt bedoel ik dat de meisjes nog een bikinitje dragen. Maar aan pluimen ontbreekt het zeker niet! Het was echt ongeloofelijk mooi en tof om mee te maken.

Ik heb dus ook mijn eerste Belgen hier in Paraguay ontmoet en dan bedoel ik Belgen die hier wonen en niet de AFSers. Er zit ook een heel verhaal achter. Er zijn zo'n 10tal families, nakomelingen van de 'zwarten' die meegeholpen hadden met de Duitsers en na de oorlog naar Paraguay gevlucht zijn. Dan zijn er ook nog een enkele nakomelingen van Belgen die in Congo woonden en met de onafhankelijkheid terugkeerden naar België maar het daar te koud vonden en dan maar naar Paraguay geëmigreerd zijn, haha, vind ik best wel nog grappig!

Ik heb gesproken met een ouder koppel die nog in België geboren is en die nog goed Vlaams spreken en hun kinderen. Op zich waren het wel sympathieke mensen, maar het nazisme zit er nog goed in... :-S Gelukkig hebben we het daar niet over gehad, maar het zijn wel duidelijk Vlaams Belangers :-( We zijn dan nog naar twee andere families geweest, maar ze waren niet thuis. Toch wel vreemd om nog eens Vlaams te spreken hier in Paraguay, buiten dan met de andere AFSers uit België.

En dan heb ik het belangrijkste nog niet verteld! We zijn de ruïnas de Trinidad y de Jesus gaan bezoeken: het enige UNESCO werelderfgoed dat Paraguay heeft, die je voor amper 70 eurocent kan bewonderen. Het zijn Jezuïtenmissies, helemaal gebouwd door Indígenas. De Jezuïten bekeerden de indígenas tot het christendom en lieten hen dan een kerk en huisjes en schooltjes bouwen. Op zich niet zo'n mooi verhaal, maar ze konden er tenminste relatief rustig leven en genoten de bescherming van de Jezuïten. Want als ze in Spaanse of Portugeese handen vielen, wachtte hen een leven in slavernij. Uiteindelijk werden de missies vernietigd, de Jezuïten vluchtten weg en de indígenas werden gedood of als slaven weggevoerd. Als je het verhaal helemaal wil kennen, moet je maar eens naar 'The Mission' kijken. Wel al een oudere film, maar heel mooi en waarheidsgetrouw. En vergeet zeker niet naar de Extra's, 'The Making off' te kijken. Ik heb hem dit weekend ook gezien. Echt de moeite en gefilmd in de Cataratas van Foz Iguazu, dus in een adembenemend mooie omgeving.

Verder zijn we ook nog naar een minizoo geweest, weeral veel te veel dieren in veel te kleine kooien en het stonk er echt... En de eigenaars weten dat, maar hebben gewoon niet meer plaats. Echt zielig.

Zo, dat was het ongeveer. Het was echt een heel tof weekend! Bekijk zeker de foto's!

Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje. De busticketten zijn weeral duurder geworden, opgeslagen met 100 Gs, wat maar zo'n anderhalve eurocent is, maar een rit kost nu 2200 Gs. In 2000 was het slechts 1000 Gs. En als je er rekening mee houd dat de armste mensen hier soms maar 2000 Gs (nog geen 30 €cent) per dag verdienen of minder... En het is niet alleen de bussen, ook de benzine, gas, elektriciteit, eten... Enkel het fruit is goedkoop omdat er veel meer aanbod dan vraag is.

Verder zijn er veel gevallen van Dengue en Fiebre Amarilla (Gele Koorts). Voor de Dengue bestaat er geen vacin, maar voor Gele Koorts wel en de regering zou gratis iedereen laten inenten. Zou, want natuurlijk zijn er veel te veel mensen en veel te weinig vaccins. Ik ben er zelf niet naartoe geweest (ik ben al ingeënt), maar heb van verschillende mensen gehoord dat het un desastre is. Ja, zo gaat het hier in Paraguay...

In elk geval heel veel groetjes en kusjes!!

Laat ook eens weten hoe het met jullie gaat!

Un abrazo!

Estefani

Mi trabajo

Mba'eichapa beste zieltjes!

Er zijn er blijkbaar een paar die zich afvragen wat ik in godsnaam een hele dag doe op mijn werk... wel als volgt ziet een dagje paraguay eruit:

Ik sta op een beetje na 7 om na de dagelijkse ochtendroutine en het prepareren van mijn terere, de oude, schokkende en shakende bus te nemen naar Asunción. Helaas zijn er wel meer die rond een uur of 8 naar hun werk moeten, dus het is de helft van de keren 45 minuten recht staan met een elleboog in je rug.

In tierraviva is alles todo tranquillo, op 't gemakste... Ik begin meestal met mij aan te melden en mijn emails te lezen. Soms heb ik van de hele dag bijna niets te doen en soms is er heel veel werk, het hangt er een beetje vanaf.

Elke dag lees ik de krant en knip artikels uit die te maken hebben met de chaco of indigenas. Die artikels moeten dan gesorteerd worden per thema en worden dan later gebruikt voor meer informatie over een bepaald thema te hebben. Ik ben ook verantwoordelijk voor de foto's. Zo was er een tijdje geleden een tentoonstelling met onder andere foto's van mij. Alle, niet van mij e, door mij... :D

Er zijn ook de kalendertjes en de nempeywa's (een soort nieuwsbrief) die moeten verdeeld worden. Het thema van de censo's, heb ik al uitgelegd niet? De gegevens, naam, geboortedatum, identiteitskaartnummer, taal enzovoort, per communidad die geupdate of gedigitaliseerd moeten worden. Enzovoort... Er is altijd wel iets te doen en als dat niet het geval is, computer ik wat, drink terere of heb eens een interessant gesprek.

Verder gaan we ook af en toe naar de Chaco, maar die verhalen kennen jullie wel, e.

Tegen een uur of 4 of 5, hangt van het werk af, vertrek ik dan maar weer eens richting casa in Villa Elisa. Daar aangekomen neem ik direct een douche, die superverfrissend en deugdoend is na een hete dag. Dan eet ik meestal iets, mijn merienda, een soort laat 4 uurtje of al een avondmaal, hangt er allemaal van af. En daarna wat tvkijken, een boek lezen, wat babbelen en terere drinken, met mijn sobrinito spelen (mijn neefje) of mij wat bezighouden om rond een uur of 10 a 11 te gaan slapen... Ik ging zeggen, onder de wol te kruipen, maar dan zou ik de nacht niet overleven, ik heb namelijk geen airco in mijn kamer.

En zo geniet ik een hele week lang tot het weekend is: meestal naar sanber om uit te gaan en asado te eten, jaja, dit is paraguay!

Besos en succes met de examens mijn beste studentjes!

Estefani

El Chaco Verde

Jaja, je leest het goed: een groene Chaco! Wat een verschil!! Ik wist dat het ergens in noviembre voor de eerste keer na 7 (!) maanden had geregend, maar nu kon ik het gigantische verschil met mijn eigen ogen aanschouwen.

Viernes en la tarde vertrokken we met de jeep richting Chaco. Er ging een doctor met ons mee die de gezondheistoestand van de communidades Yakye Axa en Sawoyamaxa (Santa Eliza) zou onderzoeken. Een heel vriendelijke en interessante man met het hart op de juiste plaats. Hij is al naar Mexico en Italië geweest en kent mensen van over heel de wereld, ook uit België.

We sliepen in Concepción, in een eenvoudig maar degelijk hotelletje: met een bed, douche, tv, ventilador en airco en zonder lakens en ongedierte! Meer hebben we niet nodig, e!

Na enkele empanadas te hebben binnengewerkt en onze inkopen hadden gedaan, vertrokken we zaterdagmorgen naar Yakye Axa. Deze communidad telt zo'n 30 casas. We hebben el tema del censo, dat zijn lijsten met alle namen en gegevens van een communidad, die geupdate moest worden en het tema salud, de gezondheidszorg.

Ik ging mee met de Ivan, el doctor. Eén voor een gingen we naar alle casitas en spraken we met de mensen, vroegen we of ze klachten hadden en wat gegevens. Het is echt ongelofelijk: er is absoluut geen medische bijstand daar, het bestaat gewoon niet. Er waren 3 of 4 gevallen van tuberculosis, wat echt wel veel is. Ik was wel verontwaardigd, tuberculosis bestaat nauwelijks meer in België. Er zijn verschillende mensen die geopereerd moeten worden en er zijn 2 zwangere vrouwen die een prenatale controle nodig hebben, o.a. een meisje van 17 die zwanger is van een jongen van 15. Ivan heeft ook verschillende vrouwen een anticonceptivaspuit gegeven, maar die werkt maar voor 3 maanden.

We hebben ook foto's getrokken van bijvoorbeeld de viveres, de levensmiddelen. Alles ligt op een tafel door elkaar: pakken voedsel, etensresten, medicijnen en animales. En dan weet je dat er heel veel kindjes zijn die sterven voor hun 5 jaar, gewoon aan diaree.

Ik heb ook het schooltje gezien: een superklein huisje (hutje eigelijk) met drie schoolborden maar geen krijt. Er was een kast die nog niet voor de helft gevuld was met wat papier en boekjes, maar ik vraag me echt af hoe daar les gegeven wordt. Zeker de helft van de communidad zijn kindjes (net zoals in Paraguay), die geraken er zelfs nooit allemaal in.

Ik ben ook weer serieus verbrand. Hoewel het en la mañana en la tarde wat frisser (lees: te doen) is, is het al mediodia ongenadelijk warm. De kindjes zochten afkoeling in de vuile plassen, wat trouwens hele mooie fotos opleverde. Tegen de avond waren we allemaal doodop en na een overheerlijke maaltijd, zochten we ons bedje op. Santiago keerde toen al terug naar Asunción met de bus.

De volgende morgen gingen we naar Sawoyamaxa of Santa Eliza, waar ik al eens geweest was. Deze communidad is dubbel zo groot en het was dus onmogelijk om alle families te bezoeken, dus had Ivan beslist om een selección te maken. Er was een réunion, dus zo goed als iedereen had zich rond het schooltje verzameld, waardoor wij daar ook konden blijven.

Daarna hebben we wat gepraat met enkele vrouwen. Nu ja, 'we' Ivan praatte met hen en vertaalde voor mij, want mijn Guarani is nog altijd zo goed als onbestaande... zo vertelde een señora bijvoorbeeld dat ze wil dat haar kleinkinderen Enxet kennen en ze leert het hen ook. Maar er zijn anderen die enkel Spaans en Guarani willen spreken, terwijl Enxet hun traditionele taal is. Ik heb bijvoorbeeld een paar jonge meisjes gezien die zich schmincken en mooiere kleren dragen. Ik vind zelfs dat het er langs geen kanten uitziet, maar je kan het hen moeilijk kwalijk nemen... Het is zo ontzettend moeilijk, misschien zelfs onmogelijk, om een evenwicht te vinden tussen hun eigen cultuur te bewaren en een deel te zijn van de 'moderne' Paraguaanse wereld.

Ik ga zo snel mogelijk de prachtige foto's op internet zetten, zodat jullie het met jullie eigen ogen kunnen zien.

Besos,

Estefani

En ah ja, overal verkopen ze nu honing, één van hun weinige inkomsten. De miel chaqueño is echt superrico! Pure honing, amaai... Ik heb 2 liter gekocht voor amper 30 000 Gs of nog geen € 4,5! Je ruikt gewoon nog de bloem, mmmm...

Afscheid

De voorbije week was ik al naar verschillende afscheidsfeestjes geweest, weer een reden natuurlijk om een frisse brahma te drinken en veel te laat gaan slapen. Maar dan gisteren was het zo ver. Na amper drie uurtjes slapen in het huis van Zack, een vrolijke rosse amerikaan en nog moe van Joe's afscheidsfeestje de dag ervoor, vertrokken we met z'n allen, drie Belgische meisjes, Zack en het paraguaanse vriendje van Oona, naar de luchthaven. Daar ontmoetten we nog andere afsers die mensen kwamen uitzwaaien en natuurlijk de ongelukkige zieltjes die terug naar huis moesten. Het zijn afsers die voor zes maanden hebben gekozen of die hier al zijn vanaf januari.

Tegen dat het moment kwam dat ze echt door de gate moesten, was bijna iedereen aan het wenen. De mensen die moesten vertrekken, omdat ze niet wilden en de mensen die hier blijven, omdat we afscheid moeten nemen van goede vrienden. Ik kon mij ook niet meer inhouden... Vooral voor Amy, die echt een hele goeie vriendin is geworden. Ik kan me echt niet inbeelden dat ik daar ga staan binnen zes maanden. Het gedacht om terug naar België te moeten en Paraguay en mijn leven hier achter te laten... Hopelijk kan ik nog wat langer blijven om te reizen, maar dat is allemaal nog niet zeker.

We keerden met z'n allen met de bus terug en ik ben dan gaan werken, tot drie uur dertig pas, daarna ben ik nog es naar de luchthaven geweest, alleen deze keer, om afscheid te nemen van Marianne. Zij is van Zwitserland en de enige andere Zwisterse blijft nog 2 maanden langer, dus zal ze de hele reis alleen doen. Het zal nogal een shock zijn voor haar, van 45 graden naar -5 in een dag tijd... Goh ik zal ze missen, Amy en Marianne, mijn beste vriendinnetjes hier. Ik kan me Paraguay zonder hen bijna niet inbeelden. Joe vertrok ook, hij gaat nog reizen naar Bolivia, Peru, Chili, Argentinië en Uruguay en komt tegen mei terug naar Paraguay. Man, ben ik daar jaloers op!

Een dikke, dikke knuffel en heel veel succes met de examens, studentjes!!

besitos, Estefani

Año Nuevo 2008!

Feliz Año Nuevo!!

Que todos tus sueños se cumplen!! Of dat al je dromen uitkomen!

Ik heb nieuwjaar gevierd met mijn oude familie (mijn tweede) en het was heel gezellig. We hebben gegeten in la casa de tio Mario, de broer van mijn papa. Het was eigelijk niet zo'n goed weer, ze hadden onweer voorspeld ma het is gelukkig enkel bij regen gebleven. Dus moest de hele handel in zeven haasten verhuisd worden, typisch paraguaans...

Toen het aftellen begon stond iedereen klaar met een glas cidra in de hand en om twaalf uur stipt konden we klinken en de tafel rond te gaan om iedereen twee kussen te geven en proficiat te wensen. Daarna gingen we naar buiten en terwijl de jongens vuurwerk afstaken, mocht iedereen om beurt met een valies tot het einde van de straat lopen en terug, in de hoop veel te kunnen reizen dit jaar! Natuurlijk heb ik ook een toertje gelopen :-p !!

Het was nog een heel gezellige avond, ik heb me goed geamuseerd! Ik hoop jullie ook?

Groetjes,

Estefani